De Kloostertuin

Een aantal weken terug wandelden we door de Maasheggen om in Sint Agatha achter het klooster uit te komen. Toen we hierlangs liepen zag ik een bordje staan met Kloosterbier. Die zondag zijn we doorgelopen, maar ik wist dat ik snel nog eens terug zou gaan. Dat kloosterbier zou ik maar wat graag proberen. Die zal ongetwijfeld smaken na een lange wandeling. Daarbij kan ik meteen de Kloostertuin aandoen. Daar ben ik, buiten 2x in de feesttent toen deze na de optocht in Sint Agatha daar nog stond, niet geweest. Best zonde, want volgens mij is de tuin de moeite om een keer doorheen te lopen of tot rust te komen. 

Ik loop richting de Maasheggen en ben blij dat ik water bij heb, want het is behoorlijk benauwd. Maar van wandelen knap je wel op, zeker na 2 dagen Oeffelt Outdoor. Een week eerder heb ik met een kenner nog wat geleerd van het gebied, dus deze zondag komt dat mooi van pas. Zo loop ik, wederom, naar het "perdsbruggetje". Een brug die vroeger werd gebruikt, om het paard overheen te laten lopen. Welke de schepen voorttrok over de Maas. Iets wat je nu amper kunt voorstellen. Hier aangekomen, kom ik een 3 tal jongeren tegen. Waarvan ik er een ken als nar en scheidsrechter. Hij bevestigd dat ik een San Marino shirt aan heb. Ik vertel dat die in de collectie behoren en vervolg mijn weg. 

Op de bordjes in het Maasheggengebied staat links en rechts geschreven. "Houd rekening met de grazende dieren". Hoewel ik verse vlaaien tegen kom, zie ik geen dieren. Totdat ik bij de Maas terecht kom. Er staan 15 koeien op een hoopje achter poortje op een stuk ter breedte van een meter of 6 waar ik doorheen moet lopen. Zucht denk ik, heb ik weer. Prachtig dat ik deze beesten tegen kom, maar liever niet hier. Nou ben ik niet bang voor koeien, maar 15 bij elkaar. Dat ga ik niet winnen met mijn 1.71 meter en 67 kilo. Ik probeer anders te lopen, maar kom er niet door. Ik zal langs deze koeien moeten. Ze zijn inmiddels wat gaan grazen. Ze zijn uitgedronken en zijn een heel eind weg uit dit 6 meter gebied. Een paar staan er nog, maar ik waag het er maar op. Met mijn handen naar voren, loop ik ultravoorzichtig langs deze prachtige dieren. Ik kom er probleemloos langs en vervolg mijn route door het hoge gras. Op weg naar mijn beoogde stopplaats. In de richting het klooster en haar tuin. 

Ergens moet ik een hek van de wei over, maar besluit toch de regulier route te nemen. Vlak bij het klooster zie ik nog een schommel verstopt zitten in de bomen. Benieuwd of deze mij houd ben ik zeker, maar ik loop voorbij. Voor de Kloostertuin sla ik linksaf de poort binnen. Er staan minstens 40 fietsen en 2 fietsers halen me in. Ze worden tegengehouden door een kruisheer? Of is het toch een vrijwilliger. Dit, omdat er niet gefietst mag worden op het terrein. De plek waar zij fietsen. Ik bedenk me dat ik nog nooit in deze tuin heb gelopen en loop er binnen. 

Ik vind de tuin prachtig. Ik maak diverse foto's en zie oudere mensen, rustig zitten keuvelen. Bij de vijver zit een man in meditatiehouding. Ik wil hem niet fotograferen en vooral geen herrie maken. Dus maak foto's buiten zijn zicht om. Er is diverse flora en fauna waar te nemen. Onder andere van de Floriade uit 2022. Daarnaast staan er mooie kunststukken. Als ik mijn ronde inde tuin heb gemaakt loop ik terug en ga naar binnen voor het bestellen van mijn Kloosterbier.

Ik sluit aan in de rij, van de enorme hal. Hier staan diverse tafels en stoelen, waar nu bijna niemand zit. Buiten oogt het terras vol. Ik bestel een kloosterbier, welke ik met glas en bakje nootjes op een dienblad krijg aangereikt. Ik stop mijn losse euro nog in een bakje als collecte voor het behoud van dit klooster. Buiten loop ik wat doelloos rond met het dienblad. Er is geen plaats. Ik besluit maar op het bankje te gaan zitten bij de entree en schud de pilsener in het bijbehorende glas. Hij smaakt fantastisch. Wellicht wat gedragen door de locatie, maar toch. Inmiddels zie ik een paar dorpsgenoten aan tafel zitten, welke ik later nog spreek. 

Enige waar ik me vooral druk om maak is dat mijn dienblad niet naar beneden schuift op dit scheve bankje. Tuurlijk heb ik weer, eindelijk rust, nog niet rustig kunnen zitten. Een paar keer schuift het dienblad naar beneden, maar ik kan hem rechthouden of beter op het bankje houden.  

Als ik mijn biertje op heb, breng ik het dienblad terug en wellicht gedragen door weemoed haal ik meteen een paar flessen voor thuisgebruik. Benieuwd of dit biertje genaamd 1371 thuis net zo zal smaken. Ik praat even met de aardige vrijwilligers achter de toonbank en vervolg mijn route. Hier kom ik tal van fietsers tegen. Niet normaal, hoeveel mensen op het stukje tot en met de rijtes mijn mede weggebruikers heten. Mooi moment vind ik nog als ik 2 wat Hollandser pratende mensen voorbij kom horen fietsen. In Frankrijk moet je het in een andere taal instellen. Ondanks deze wijsheid halen ze me voor de 2de keer in binnen 300 meter. Ze hebben zowaar een verkeerde afslag gepakt. Een wielrenner herhaalt dit voorbeeld. Mijn runkeeper houd me up-to-date met mijn afstand. Bijna 8,5 kilometer heb ik erop zitten als ik thuiskom. 

Thuisgekomen heb ik erg warm gekregen, maar ik ben een mooie wandeling en ervaring rijker. Geluk zit hem in kleine dingen, of wellicht toch in een flesje bier. Hier ga ik zeker vaker komen....