Tapas eten bij 't Zusje Cuijk

Het is medio augustus als een van onze jongere collega’s het initiatief neemt om een datumprikker aan te maken voor een etentje. Hoewel er talrijke data voorbijkomen duurt het even voordat er een datum gevonden is. Donderdag 29 oktober kan 89% van de gevraagde personen. Na een paar weken volgen er suggesties en valt de keuze op 't Zusje. Cuijk lijkt daarbij de meeste logische locatie en zo kunnen we ons opmaken voor een avondje goede tapas eten in een mooie setting. Toch zijn de ervaringen zo nu en dan wisselend. Niet voor niets luid een uitspraak. Ik had bijna een broertje dood aan het zusje. Lang wachten, weinig briefjes, gigantische cq onnodige porties aardappelen en rösti rondom gerechtjes, maar de laatste 2 keer waren gewoon uitstekend. Zou dat op deze donderdagavond weer het geval zijn?

Zoals afgesproken word ik opgehaald en daarbij ben ik gekleed in pak. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het kan. De auto komt nog niet voorbij gereden, maar ik ben in elk geval klaar en sta buiten te wachten. Hier vul ik nog gauw even een enquête in op mijn telefoon. Deze gaat over de verkiezingen en mijn stemkeuze moet ter verantwoording komen. Waarom heb je voor deze partij gekozen? Ik typ in; Ik heb voor de SGP gekozen, omdat dit, let op daar komt ie, de enige geloofwaardige partij is. Er komt een auto de hoek om gereden als ik klaar ben met typen en deze stopt voor mijn huis. Ik verwacht een Ford Focus station, maar het is een Volkswagen Polo uit 2004. Niet bij stilgestaan dat dit haar eigen auto is. Mijn jas kan ik uit doen, want het is nog heter dan in een gemiddelde Turks stoombad in deze koddige wagen. Langs mij is een kinderstoel gevestigd en ligt wat speelgoed. Ik kom de reis wel door. 

We rijden in een mooi tempo naar Cuijk en gaan een parkeerplek zoeken achter de Schouwburg. Dit is theoretisch gezien het dichtste bij. We rijden voorbij de afslag en keren om. Hier rijden we nog even tegen de keer in, maar op deze 20 meter tegen de keer in, op een verlaten stuk straat, als dat al het kwaad is wat wij doen. God zal ons hiervoor niet straffen is de gedachte. We stappen uit en komen langs de artiesteningang van de Schouwburg. Zou het niet leuk zijn om hier naar binnen te gaan? Nou ik weet het niet, dat wordt wel heel veel improviseren en mijn befaamde Griekse woordgrappen worden nou eenmaal niet overal als dusdanig aangemerkt. Goed, we lopen door naar het ’t Zusje voor hopelijk de nodige pitamientjes. Of zouden ze geen pita’s hebben?

Als we voor het pand staan, zien we onze collega’s al met een man of 8 aan 2 tafels zitten. We sluiten aan en bestellen wat drinken. Helaas zijn er 2 collega’s niet bij, maar dit heeft als klein voordeel dat er een stoel tussenuit kan. Ik bestel een spa rood en we wachten op de rest. Ondertussen verlekker ik me even met de bierkaart. Al moet hierbij gezegd worden, welkom in Tims chaotische wereld, ik zie de biersoorten staan. Zet de kaart weg, wil nog een keer kijken en kan ze niet meer vinden. 3 of 4x vouw ik het ding uit, houd hem alle kanten uit. Ik vind ze niet meer. Gelukkig heeft niemand dit in de gaten. Uiteindelijk weet ik wat ze hebben en zit de stemming er al in. Tijdens mijn bierkaartcheck is de laatste auto gearriveerd. Sint Anthonis en Wanroij liggen wellicht wat verder aan de andere kant van het land van Cuijk, maar liggen daarbij momenteel hermetisch afgesloten. Een afgesloten kluis met een 12.500 cijferige code in een juwelierszaak is toegankelijker dan deze 2 dorpen momenteel. Als zij er zijn wordt er gevraagd door de bediening of iedereen bekend is met het concept. Iets wat ik zelf al hardop gepredikt heb.

Er wordt ons verteld dat onze tafels dan wel aan elkaar staan. Gelukkig hier wel, maar dat er wel 2 briefjes zijn. Voor niemand een probleem. Tafel 14 en 15. De ajacied naast mij geeft aan dat hij toch wel enige voorkeur heeft met nummer 14. Wat volkomen begrijpelijk is. Aan de gerechtjes had ik me vooraf al verlekkerd op de website. Ronde 1 ga ik sowieso voor de avocadosalade. Mijn god die is lekker en ik steek mijn enthousiasme hierover niet onder stoelen of banken. Een collega vraagt of ik niet klaar kom. Maar wat een pareltje is dit zeg. Ik zou hem de hele avond wel willen bestellen. De falafelballetjes die ernaast liggen in een kommetje met een hummus achtige substantie en wat orzo zijn eveneens uitstekend van smaak. De eerste fles wijn wordt aangerukt door een aantal collega’s. Deze wordt bijzonder realistisch ingeschonken door de bediening. Zelf heb ik er wijnig mee, dus laat ik voor wat het is en houdt mijn principe vast. Eerst eten, lees bodem leggen, dan pas (wat) alcohol drinken. Achter ons zit een groep van MSD en haar OR. Hier wordt afscheid genomen van wat OR-leden, waaronder de vader van een van de collega’s die mee is. Hij komt een cadeautje laten zien aan zijn dochter, wat volgens mij mooi staat op een dressoir mits de inrichting er op ingericht is. Mijn ogen valt verder op het uiterst bijzondere loopje van een van de bedieningsleden. Hij levert uitstekend werk, maar zorgt soms wel voor wat lachen op de gezichten. Iedereen helpt hem door lege bordjes aan te leveren.

Het eten loopt onderwijl in een bijzonder straf tempo door. Het seizoen voorgerechtje is bospaddenstoelensoep (overigens een aardig scrabbelwoord) waar meer champignons in zitten dan in een bakje bij een gemiddelde groenteboer. De zalmsalade met chimurai saus is niet über bijzonder, maar er zit guacomole bij en dus krijgt hij van mij sowieso een voldoende. Sowieso speelt deze groene rakker een hoofdrol vandaag en laat dat nou net een van mijn pleasures zijn. Guilty is het niet, want ik kom er open voor uit. De sparerib is eigenlijk een rib no bone.  Deze is niet overdreven lekker of goed. Hij doet meer denken aan een speklap. De börek die ik erbij heb besteld mag wel genoemd worden. Erg goed en lekker opgemaakt met orzo en wat feta.

Na wat gerechtjes durf ik het aan en ga over op een biertje. Grimbergen blond op de tap, die mag erin. Nou niet dus. Hij zit niet op de tap, ondanks dat het etiketje op een van de magische hendels prijkt. Het wordt een fles welke ik in-een-tijd perfect inschenk. Achter ons worden de MSD-mensen in het zonnetje gezet en we applaudisseren symbolisch mee. Er wordt gezellig gekeuveld wat roddels verspreid. De stemming is heerlijk en het tempo van bedienen blijft goed. Nog een keer word ik helemaal dol, als ik een wrap pollo bestel met, jawel, guacomole on the side. Heerlijk gewoon. Daarnaast heb ik ossenhaas met risotto. De ossenhaas is 3x groter dan de risotto, wat ik iet had verwacht. Hij is wel zoals ie moet zijn. De jalepeno biterbal met piccally is formidabel en niet pittig zoals beschreven. De buikspek ernaast een mooi klein van stuk leuk geserveerd met een loempiaatje on the site.

De hertenbiefstuk stond als seizoensgerechtje bovenaan. Die wil ik nog perse besteld hebben en hij komt met een tonijntartaar met guacamole. Als ik al niet verliefd ben, dan word ik het vanavond wel op mijn eten. Allemachtig wat een hoop groen praal en wat is die tonijntartaar zalig zeg.  Voor mij volgt hierna nog een rondje, welke ik met dank aan een scherpe collega nog op de foto zet. Een klassieker, de tomaten crème soep en een gegrilde kip. Hierna ben ik compleet klaar. Er kan geen broodkruimel meer bij. Andere collega’s zijn al afgehaakt en op de toetjes overgestapt. Ik stap wellicht nog eens over, maar dan is het van Trined naar Odido, maar niet meer op deze donderdagavond. Ik hoop mijn overigens verrukkelijke fles het gouden IJ blond bier nog achterover kunnen kiepen. De MSD groep gaat ondertussen richting huis. Ze nemen afscheid, maar lopen dan wel als de Daltons achter elkaar naar buiten. Wat wij heel bijzonder vinden.

Voor ons is het mooi geweest. De bastogne parfaits en marsmousses zijn er goed ingegaan. Net als de wijntjes. De kokkies van dienst laten zich zien. Een heeft een haarnetje in. De ander draagt een Barcelona trainingspak. We gaan afrekenen en richting de auto’s. Ik zie nog een altaartje staan en bedank hierachter iedereen symbolisch voor zijn of haar komst bij het zusje. Sommige graaien nog in de snoeppot en we lopen de avondkou in Cuijk in. Ik stel me nog even voor hoe de grijze massa bij de Schouwburg zijn of haar wijntje en bitterbal nuttigt na een cultureel leuk avondje.  Als we bij de auto komen, stappen we in de auto, ik ontferm me over het speelgoed, maar we schrikken ons kapot. De auto rol een meter of 1,5 naar achteren. Ja wat dan. De handrem lijkt er niet goed op te hebben gestaan. Gelukkig reageert onze bestuurster ad re men kunnen we onze reis veilig vervolgen. Uiterst voldaan kijken we terug op een gezellig avondje bij 't Zusje. Goede en  gerechten, in een mooi tempo geserveerd, alles compleet en vooral gezelligheid. Dank aan de organisatie.