Vrijdag is visdag. Althans zo ben ik wel min of meer een beetje opgegroeid. Het was geen standaard kostje, maar het viel me op dat we vaker op vrijdag vis aten dan op een andere dag. Op zich niet erg, want bijna alle kinderen vinden vissticks lekker. Daarbij at en eet ik op Goede Vrijdag nimmer vlees en mogen we niet snoepen. Maar vrijdag visdag komt mede van het bakje kibbeling tussen de middag. Want dat was een traktatie van jewelste. Zeker toen ik op de basisschool zat was het vaak een 'standaard' uitje naar viskraam. We kregen dan 5 gulden mee en gingen dan voor de kraam staan. Ik was stil en verlegen, dus soms kon het langer duren dan nodig. Er werd overigens goed doorgebakken, want bijna iedereen haalde kibbeling. Andere soorten, zoals haring kende ik enkel nog van naam.
De geur van vers gebakken kibbeling maakte altijd indruk. Maar soms was de verleiding te groot en viel het tegen. Zoals op de braderie in Valkenswaard. Ik vond de prijs 6 gulden al niet kunnen, maar door de leus; vis het lekkerste wat er is... ging ik overstag. Resultaat. Hij kon bij lange na niet tippen aan de vertrouwde kibbeling van, van Dunschoten vishandel uit Spakenburg. Deze komt sinds mensenheugenis in ons dorp. Een keer stond ik in mijn fc Volendam shirt bij de viskraam. De Spakenburger in de kraam, Aad is zijn naam, reageerde hierop. Ik moest voor Spakenburg zijn. Ik kreeg bijval vanuit Oeffelt. Er gaat niets boven de Zwaluw. Zo neemt mijn verhaal letterlijk een vlucht.
Op het moment dat ik naar de middelbare school ging kwam het er nog maar zelden van. Niet dat ik het niet meer lustte, of geen behoefte aan had. Echter zat je langer op school en had niet echt een tussen-de-middag. Al helemaal niet met de tijd om naar Oeffelt te fietsen. In die jaren heb ik het niet meer zo veel gehad. Op de HBO en later MBO heb ik het nog wel eens genoten. In Venlo en in Nijmegen. In Nijmegen haalde ik met een collega wel eens, een gezinszak. Of tijdens proefwerkweken, die eigenlijk tentamenweken heten en ik thuis was wilde ik het nog wel eens halen. In de (werk)vakanties eveneens. Nu had ik de haring ontdekt welke standaard erbij kwam. De zalmwrap vind ik meestal niet zo. De visfriet en garnalenkroketten kunnen me wel wel weer gigantisch bekoren. Maar er ging nog steeds niets boven het bakje kibbeling.
In ons eigendorp verhuis de kraam van het brandweerplein naar het raadhuisplein. Hier staat ie veel meer in zicht van het langskomende verkeer. Wel sta je als bezoeker meer in de wind, maar laten we hopen dat de viskraam het voor de wind gaat. De dag is daarnaast veranderd. Van vrijdag naar woensdag. Voor mij persoonlijk een doorn in het oog. De woensdagen dat ik in een jaar vrij ben en dan eveneens nog in Oeffelt. Ze zijn op 1 vinger te tellen. Daarbij bedenk ik me niet altijd, dat hij er staat. Erg jammer, want ik zou zo graag op woensdag een visje halen in eigen dorp. Niet meer met die 5 gulden, want daar heb je zelfs geen haring meer voor. Tijden veranderen. Een bak kibbeling met extra kruiden, zonder of met saus. Hij gaat er in.
Toch is mijn kibbelingconsumptie de laatste jaren niet minder geworden. Vanaf het moment dat ik werk in Boxmeer, ga ik een aantal vrijdagen naar de viskraam. Ik spreek af met een vriend en samen eten we kibbeling. Een ritueel wat we bijna wekelijks herhalen. Later volgen wat meer collega's, maar de meeting met de maat blijft. We eten in Boxmeer aan de grote truck, bestuurd door Klaas. Klaas is de volgende telg van de familie van Dunschoten die de vishandel voortzet. In Oeffelt zul je hem zelf niet zien, maar een van zijn wagens staat er wel. Hoe vaker we komen, hoe meer gesprekken we hebben. Als er tijd voor is, want Klaas is een keiharde werker. Hij verteld dat hij om 04:00 uur opstaat, naar de visafslag gaat om de beste vis in te slaan. Dan rijdt hij rond 07:30 naar Boxmeer, om rond 11:00 uur klaar te staan. Dit zowel op donderdag als vrijdag. Rond 18:00 uur rijdt hij terug. Wat betekend dat hij om 20:00 uur 's avonds weer thuis is. In de tijd dat de kar aan de Burgemeester Verkuijlstraat stond, waren er rond de 700 klanten op een dag. Eten, doet eten en diverse mensen stoppen. Over rijtijden en tachoschrijven gebruik hebben we Klaas informatie gegeven. Als Klaas in de zomer vakantie heeft staat er geen truck in Boxmeer, want Klaas is de enige die de truck mag besturen.
Zelf stop ik in 2013 van de ene op andere dag met mijn bezoekjes. Geen idee waarom, maar ik ga verder naar Bakkerij Bart. Vis eet ik zo af en toe. Een keer of 5 in het jaar. Ondertussen moet de viskar, noodgedwongen verhuizen. Vervelende is wel, hij moet het volledig zelf uitzoeken. Echt geholpen wordt hij niet door de gemeente. Hij staat op het Weijerplein. Afgelegen van het centrum in totaal geen marktsetting. Reclame moet Klaas zelf maken, hij wordt niet geholpen. Ik schrik een keer als ik op een vrijdag er tegenover een broodje kip ga heten. Er is werkelijk niemand voor de grote truck. Ik krijg medelijden met Klaas en zijn altijd vriendelijke medewerkers. Dit kan niet waar zijn. Niet alleen uit empathie, maar ook omdat ik er knijter veel zin in heb ga ik weer eens een bakkie halen. Ik neem hem mee naar het werk. Niemand vind er verder iets van en 2 weken later herhaal ik dit stukje.
Nou de ene dag is de andere dag niet. Het hele kantoor valt nog niet over me heen over mij en mijn bakje kibbeling. Hoe ik dit nou kan doen en of ik volgende keer niet bij de kraam kan eten. Ja hoe dan vraag ik me af. Vorige keer was het allemaal prima en nu is de wereld te klein. Erg apart vind ik. Maar wat ik wel weet, het smaakt (ouderwets) naar meer. En zo ga ik op een vrijdag op aandringen van een paar collega's weer eens langs. We hebben de heenweg er al zin in en worden snel geholpen. De bakjes kibbeling en saus. Het maakt me nooit uit welke. Of het nou joppie, ravigotte, kibbeling, remoulade of whiskey saus is. Al geef ik zelf niks om knoflooksaus, dus die laat ik zitten. 3 minuten later staan we aan de hangtafel op het raadhuisplein in Boxmeer. De zon schijnt en ik laat me nog even fotograferen voor het prachtige nieuwe gemeentehuis.
Mijn 2 collega’s uit Sint Anthonis voor wie de vis nog onbekend is, zijn onder de indruk. Ze vinden de kibbeling echt goed en balen eigenlijk dat ze geen grote portie genomen hebben. Zelf heb ik in mijn eentje besteld, dus neem er nog een maatje bij. Fantastisch, zelf vind ik ondanks dat er iets meer kruiden op hadden gekund, de kibbeling ronduit geweldig. De kibbelingsaus, Joost mag weten wat voor saus het is, is daarbij het toefje slagroom op de appelpunt. De haring is gigantisch groot van stuk. Deze eet ik op oer-Hollandse wijze op. De andere 2 collega’s blijven zenuwachtig drentelen. Zullen we nog wat nemen of niet. Ze doen zich nog te goed aan een zalmwrap en haring in stukjes. Een andere collega geeft aan genoeg te hebben, wat gezien de ‘normale’ portie niet zo vreemd is. De jongere collega’s kunnen hier over kibbelen. Als we klaar zijn lopen we tevreden naar onze fiets. Dit uitje, niet alleen op de haring, maar deze tocht naar de viskraam gaan we in deze setting vaker doen. Vrijdag blijft toch visdag….
Reactie plaatsen
Reacties