‘een teamuitje zoals het hoort te zijn’

Het was al een paar jaar geleden dat we met ons zaalvoetbalteam op pad waren geweest. Medio januari werd 7 juli Düsseldorf als locatie geopperd, maar achteraf gezien jammer. Niet adequaat gereageerd door eenieder. Gevolg de prijzen van hotels in deze kwartfinale euro 2024 speelstad stegen met meer procenten dan bierprijzen in de horeca en dus werd er een alternatief gekozen. Het werd de grote rivaal van Düsseldorf namelijk Köln. Op zaterdagmiddag omstreeks 12:30 vertrokken 9 mannen in compleet verschillende toestanden richting het Duitse. De een was maar wat blij dat zijn kleine wat langer had doorgeslapen, de ander lag ’s nachts na overmatige alcoholconsumptie op een cantus boven de porseleinen pony, de ander was om 05:30 thuis van het stappen en weer een ander kreeg een verkoudheid op de ochtend van vertrek.

De organisator had slim wat bier koud gelegd, zodat in de auto’s eventueel al ‘voor’ gedronken kon worden. De grens over gaan leek een uitdaging te worden, want liefst 1831 agenten stonden opgesteld om. Ja om wat? Paspoortcontrole? Verdachte personen eruit te halen? Geen idee we reden voorbij, nog zonder fles bier in aanslag en vervolgde onze weg naar Koln. Voor de diehards begon het erg dorstig te worden en de kurken verlieten met gemak hun fles. Na een ruim uur rijden kwamen we in Köln aan, waar we nog een compleet debiele jongleur niks speciaal zagen doen tussen de auto’s.

Eenmaal aangekomen bij het hotel, waren we onder de indruk van de grote van het gebouw, maar ook van de 5 meter grote regenboogvlag aan de gevel. Yeah right, kom je daar met 9 mannen aanzetten. Niks tegen de gehele ghbtq+-2 gemeenschap, maar een meter of 4 minder vlag had net zo goed geweest. De pasjes werden uitgedeeld. 3 personen per kamer. 2 man in een 2 persoonsbed, 1 in het lagere bedje. Na een korte opfrisbeurt ging de tocht naar de stad. Op het eerste terras van café Kulisse, dronken we de eerste Kölsche pilseners en zagen stiekem best wel wat oranje fans lopen. Zelfs met mannen met een oranje rok. Hen werd de toegang van dit café geweigerd. Rasiscten vonden ze het maar goed het was geen carnaval dus ergens konden we er wel inkomen.

Eenmaal binnen zagen we foto’s uit vervlogen tijden, van carnaval en jawel een heuse anussticker. Er is zelfs een Duitse site voor en het blijkt een gat in de markt. We hadden het eerst niet in de gaten, het interesseert ons geen reet, maar de sticker werd al gauw een sticker in de app. Goed na een paar Kolsche ketsers werd het tijd om te gaan eten. We wilden gaan eten bij een Brauhaus en moesten bij de deur wachten. Dit stond aangegeven op een geprint blaadje op een stapel lege kratten bier. De kelner zei dat hij ging kijken. Gleed uit, maar bleef overeind en was een kwartier zoek. We bleven braaf wachten en toen hij terugkwam. Hadden plek aan de eerste beste tafel. Direct om de hoek. Een uiterst olijke ober bracht ons 14 bier en 2 cola. “Die Hollander finden unser Gläser immer zu klein, darum gebe ich zwei”. We bestelden daarna allen schnitzel waarop hij 11 maal Schnitzel noteerde. We gaven aan dat we met 9 waren, waarop hij toegaf de avond er voor een olietanker aan sangria te hebben verorberd en hij niet zo fris was.

Binnen no time werden de schnitzels met waanzinnige bratkartoffelen geleverd en genoten we van een goede maaltijd. Compleet met salade en natuurlijk mayonaise. Das willen die Hollander immer. Onze trip door de stad ging voort naar de fanzone. Daar Koln speelstad is, is er een heuse fanzone ingericht in de stad. Het is vrij toegankelijk, maar er moet wel eerst gefouilleerd worden door een lid van het 120-koppig tellende bewakingsteam. Eenmaal binnen wil een van ons bier halen. We hebben gelapt en hier moest dan weer gepind worden. Tuurlijk. Daarbij heb je een retourmunt en betaal je doodleuk €2,- statiegeld voor een beker. Erg onhandig allemaal in een groep. Na 1 ronde, laten we voor wat het is en zijn er zeker van. We kunnen rustig oranje kledij aan gaan doen. Dit ondanks dat de ene na de andere Turkse fan, herkenbaar aan ook al zo’n grote vlag. In de stad of fanzone aanwezig is. Maar zoals iemand van ons zegt. Als er geen respect meer is in de wereld, dan houdt het op. Waarvan akte.

Dat er geen spanning op de wedstrijd zit voor ons is duidelijk. Daarbij is er wel wat spanning bij een uiterst opstandige bezoeker. Deze wordt door 3 politiemensen nogal hardhandig verwijderd. Hoogtepunt is nog eigenlijk een opmerking; “wie niet uitstalt die verkoopt niet” ervoor zorgt dat degene die het gemist hebben een paar stappen quasi-nonchalant naar voren maken. Een keer naar links en rechts kijken en met een smile op hun gezicht teruglopen. We gaan terug naar het hotel. Al hebben we er nog even über om wat anders te doen dan lopen. We frissen ons op. Vallen dankzij de koffie bij de bar niet in slaap bij de zaaddodende vertoning Zwitserland-Engeland en lopen de stad weer in.

Als we voor de metrotunnel staan, wordt een Duitser met een halve liter fles bier in zijn hand even wild. ‘Oeh, die Hollander, von links nach rechts’ en neemt een van ons bij de arm en springt vrolijk heen en weer. Als dat zo de hele avond gaat…. De metrotunnel ruikt naar wiet en stront. Als we eruit komen zien we vuilnismannen die duidelijk kleur bekennen. Ze zijn oranje uitgedost. 2 van ons gaan er gauw even mee op de foto.

Na wat geaarzel lopen we weer naar Kulisse en vinden boven een plaats in deze über Kolsche kroeg, waar pinnen niet eens mogelijk is. Ze hebben een machtig mooi systeem om van onder bier naar boven te krijgen en hierdoor kunnen we hijsen. De wedstrijd Nederland-Turkije wordt gekeken. We slaan deze gade onder nummers als ‘Layla, Kölsche Jung, Wir Sind die Geilsten, Amsterdam’ en tal van Duitse Ballerman knijters. Lothar Matthäus kan hier analyseren op de ZDF wat hij wil. Hij komt niet aan het woord. Na de 1-1 na rust, springen we op, juichen en met ons de hele kroeg. Al helemaal bij de 2-1. We hebben het idee dat alle Duitsers vooral ‘gegen Turkei’ zijn ipv voor Oranje, maar we hebben er vrienden voor het leven bij. Ze genieten van onze aanwezigheid. Al helemaal na het laatste fluitsignaal. Enkele stamgasten onder filmen onze vreugdes dansen na het eindsignaal. Met 9 man gaan we van links naar rechts. De Kolsche glaasje zijn intussen vervangen door halve liters Erdingers en langzaamaan gaan we naar beneden. Als Kölsche Jung wederom klinkt, zetten we een polonaise in, dit tot grote hilariteit van Duitse aanwezige gasten.

Eenmaal de trap af naar beneden hebben we goede schik met andere aanwezigen. Een nogal toffe Tony achtige Duitser met zonnebril in Nederland shirt wil ons continue bier aan bieden, maar bij ons komt het er langzaamaan via de oren uit. In groepjes verdwijnen we richting het hotel. Sommige niet zonder een Turkse specialiteit te scoren. Met 2 man loop ik ook op zoek naar zo’n tent. Ondanks dat we er minstens 150 tegen zijn gekomen. Komen we bedrogen uit en lopen op goed geluk de haven in. Hier is niets meer te beleven. Alleen een vrouw met een papieren tas wenkt ons. ‘Habt ihr Hunger, ich habe noch Pasta’. Ze zet de pasta op een tafel, bij deze gesloten Italiaan. Zegt dat we mogen eten en begint te roken als een rookmachine en daarbij te ratelen als een doldwaze.

Ruim een half uur zitten we met z'n 3'n op een verlaten terras. We vragen wat ze van het EK vind en de landen die meedoen. Ze neemt zo nu en dan, ‘ja horror’ in de mond, looft de Nederlandsers vanwege hun aardigheid. Ze gaat heel slecht op ouders die hun kinderen maar heen laten klooien, zoals op tafel dansen of schreeuwen in het restaurant. Rond half 3 komen we in het hotel aan. De 2 diehards zijn nog bezig om de hoeveelheid tequila van Kulisse te doen slinken. Mijn in bed liggende kamergenoot heeft na een schnitzel, een stuk pizza en een Turkse delicateses nog steeds honger. Hij bestelt nog een hamburger samen met mijn andere kamergenoot.

Ze eten deze vlak bij het hotel op, maar vertellen aan de laatste 2 dat ze eruit zijn gezet. Zij nemen het voor kennisgeving aan. De volgende ochtend zijn de meeste op tijd op, maar niet iedereen. Om 09:55 gaat de telefoon, we moeten er om 10:00 uur uit zijn. Ai, misverstandje. We doen wat kunnen. 1 van ons gaat nog douchen, föhnen, aankleden en zo komen we 10:15 met z’n 2n onder. Waar niemand meer is. De rest zit al lang en breed bij de bakker. We leveren onze pasjes in. Ihr habt schon bezahlt. Volgen google maps naar bakker. We bestellen wat, sluiten aan en rijden daarna weer terug naar Oeffelt. Een verloren parkeerticket zorgt even voor wat stress. Maar bij de 4 in deze auto is het woord stress met een korrel zout te nemen. 24 uur na vertrek zijn we terug in Oeffelt, een machtig mooie ervaring en na avond plezier te hebben gehad rijker.