Maasheggenvlechten

Er zijn zaken die je moet ervaren hebben in je leven. Er zijn evenementen waar je bij moet zijn geweest. Al helemaal als ze in je eigen dorp worden gehouden. Dat ik nog nooit bij het NK Maasheggenvlechten was geweest was dan op zijn zachtst gezegd bijzonder te noemen. Vaak was de reden, voetbal dat ik niet kon gaan of niet ging. Dit jaar leek het eveneens lastig te worden vanwege een laat tijdstip van spelen. Toch trok ik de stoute of beter degelijke wandelschoenen aan en ging op pad.

Wat is dat heggenvlechten nou precies? Het is een oud ambacht dat al eeuwen wordt uitgeoefend. Boeren vlochten heggen, dit als extra inkomsten bron, maar ook om hun perceel af te bakenen. Deze heggen bestonden uit meidoorns die met een speciale techniek in elkaar werden gevlochten. Dit om ze ondoordringbaar te maken voor het vee. Het heeft dus een betekenis, maar is buiten al een stevige klus om te doen. Gelukkig schijnt de zon deze zondag en zijn de omstandigheden ideaal.

De terugweg vanaf de voetbal was het me al duidelijk. Er stond een verkeersregelaar bij de ingang van het hoogeind. Het zou er wel eens druk kunnen zijn. Daar ik zoiets had van ik moet de weides in en heb mijn wandelschoenen aan. Ik laat de fiets, voor wat hij is en loop richting de locatie. Het door Unesco beschermde natuurgebied de Maasheggen in ons eigen dorp. Onderweg kom ik al verscheidene mensen tegen. Oudere mensen, gezinnen op de fiets. Er bekruipt me een angstvallig gevoel. Het zal toch niet al voorbij zijn? Zul je zien, ga je er eindelijk naar toe, is het al voorbij. Tussen 2 mensen met paard steek ik over, richting de geplaatste tent midden op het terrein.

Als maar dichterbij mijn doel komende, die tent neem ik even als mikpunt van mijn route, kom ik steeds meer mensen tegen. De manege op de route heeft open dag. Het is er druk en een klein gedeelte fungeert als ‘privé’ parkeerplaats. Hoe kleiner de afstand richting tent, hoe meer mensen ik zie, buiten dat ik een dixie. Op gevoel ga ik links de dijk over richting de tent. Een machtige walm van kakelverse hamburgers stroomt mijn neusgaten in. Er staat een gigantische rij voor en de bakkers hebben het druk. Voor 5 bonnen ben je de gelukkig eigenaar van een exemplaar. Waar je die bonnen kan kopen is me niet duidelijk, maar ik ga verder. Loop voorbij de alpaca’s. Hoor wat gebulder van een paar runderen en zie een Engelse vlag. Hier zijn Britten op Engelse wijze aan het heggenvlechten. Zeker weten interessant, maar ik wil het ‘echte’ werk zien en loop de weide verder in.

Ik waan me toerist in eigen dorp, op dit stuk gras heb ik nog nooit gelopen en eerlijk is eerlijk, dit stuk prachtige natuur daarnaast nog niet eerder waargenomen. Onderweg groet ik wat bekenden. Er staat een fraaie piramide tent in een weide. Hier drommen vele kinderen omheen. Het is voor een speurtocht zie ik op een bordje staan. Ik loop verder en kijk even naar de namen en of banners die vrolijk wapperen. De nummering heb ik gemist, maar dan zie ik HAS. Een ontzettend leuk groepje mensen, dat zie je meteen, zijn hier ijverig in de weer om hun heg in orde te krijgen. Een paar meters verder op zie ik een familie uit Oeffelt die al sinds jaar en dag meedoet. Er staat een cameraploeg van LVC bij om het te verslaan en ze laten zich gewillig fotograferen. Hun dagtaak zit erop.

Ik sta bijna achteloos toe te kijken hoe men hier druk bezig is. Een van de deelnemers klimt in de boom om vandaaruit takken te kunnen zagen. Op de achtergrond zie ik een gedrocht van jewelste. Het is het bedrijfspand van Hendriks mengvoeders of Joost mag weten hoe het heet.  Naar beneden kijken of om heen is een fijnere ervaring. Ze zeggen wel eens dat je een kunt zijn met de natuur. Een gevoel wat volledig in me binnen dringt. Enerzijds sta ik hier volledig alleen, maar de frisse lucht, de keuvelende mensen om me een brengen me in een bepaald soort van trance. De vlechters hebben materialen nodig. Zoals een zaag of beitel en leggen takken die niet nodig zijn aan de kant.

Uit het niets komt een stel langs me staan, de man praat bewust zo hard dat ik wel moet reageren en als vanzelfsprekend doe ik dit. Ze kwamen uit Mill en waren toevallig aan het fietsen toen ze de drukte hier ontwaarden. Ze waren nieuwsgierig en er net als mij nooit geweest. De man had een jury lid gesproken die eigenlijk weinig kon vertellen. Het kwam er op neer dat als je een moeilijke struiken aan het vlechten was, je beoordeeld werd op dat je kon vlechten. Als je makkelijke struiken had, dat je dan de juiste techniek moest toepassen. Het verhaal klinkt geen eens onlogisch, maar dat het intensief is me eveneens duidelijk. Het stel gaat verder en ik besluit even naar de Ierse vlag te lopen.

Voor een van de Ierse vlechters, die free-style kunnen vlechten, is het mooi geweest. Hij gaat op een matje zitten en gaat een shagje pielen. Een bezoeker vraagt of hij het zwaar heeft, waarop hij bevestigend antwoord. Het is mooi om te zien, dat deze Ieren er zijn en gefascineerd bezig zijn. Daarbij hebben ze natuurlijk aanspraak en dat maakt het voor hen extra leuk. Ik draai om en loop rustig terug. Zie geen bekenden verder. Ik loop richting de alpaca’s en spreek de eigenaar. Hij ziet ook dat het druk is en zegt dat hij veel bekijks trekt .Dit is niet geheel onlogisch, zijn beesten staan er prachtig bij.

Een vriend doet ook mee met de HAS en ik weet nu waar hij heeft mogen vlechten. Dit was aan de andere kant van de dijk. Bij de hamburgertent is de rust wedergekeerd. Een man met grijze lange haren, bril en knalgele jas verstapt zich en ik kan een glimlach niet ontwaren. Zeker niet omdat hij niets heeft, maar wel klaagt over een slechte enkel. Ik loop voorbij een oude ambacht, de mandenmaker is  druk bezig en trekt veel publiek. Ik kom mijn kameraad die meedeed tegen met een paar vrolijke collega’s en oud-studiematen. Ze zijn klaar en tevreden met het resultaat. Dat resultaat ga ik zo bekijken.

Iets verderop staat een goede bekende die al jaren meedoet met zijn familie. Hij nipt enthousiast van zijn blik bier. Zij hebben hun heg weer gevlochten. Het biertje zal ongetwijfeld fantastisch smaken. Hij kan veel vertellen, maar geeft wel aan dit nog een keer te doen en beter te kunnen tijdens een wandeling in de maasheggen. Kleine details met het vlechten, maar ook van de Maasheggen en haar bijzondere klimaat zijn geen geheim voor hem. Ze pakken nog een bik en ik loop verder. Maak nog een paar foto’s en loop de provinciale weg op. Hier staan op elke vierkante centimeter die je kunt kijken, auto’s geparkeerd. Er zijn heel veel mensen geweest. Bijna in het dorp kom ik nog een dorpsgenoot tegen, hij gaat traditioneel even naar de prijsuitreiking kijken.

Tevreden loop ik verder. Met in mijn gedachten een blij gevoel.  Vooral dat ik nog een glimp heb kunnen opvangen van dit evenement. Op mijn eigen manier. Het zal ongetwijfeld hartstikke gezellig zijn in de tent met prijsuitreiking, maar voor mij was het goed zo. Het is goede reclame voor de natuur en haar ongekende mogelijkheden. Het is goed voor de jeugd die wat zaken van de natuur leert kennen. Het is goed voor ons eigen dorp, waar zowaar een NK plaats vind. Het was goed voor mij een frisse neus halen en even toerist zijn in eigen dorp.