De operatie

Een week na de carnaval moet ik noodgedwongen naar de plastisch handchirurg. In oktober sloeg tijdens een training mijn vinger om. Resultaat vinger uit de kom waarna de volaire plaat of beter het PIP-gewricht afscheurde. Gevolg, mijn pezen in mijn linker ringvinger zijn hun oriëntatie kwijt. De banden scheurden af en mijn vinger kwam met de week krommer te staan. Op het hoogte- maar eerder dieptepunt liefst 85 graden in de verkeerde houding. Al gauw werd er met een tapeje gespalkt en mocht ik handtherapie gaan doen. In plaats van beter, ging het echter de verkeerde kant uit.

Mijn handtherapeute vertrouwde het herstelproces al niet en contacteerde direct een bekende. Plastisch handchirurg dhr T. van het Bernhoven ziekenhuis in Uden. Deze gaf wat tips. Met deze tips ging ik naar mijn ‘behandelend’ chirug in het Maasziekenhuis. Deze adviseerde me na verloop van tijd om door te gaan naar een plastisch handchirurg en plande eind december een afspraak in bij de afdeling plastische handchirurgie in Nijmegen. Of het eerder zin had valt te betwijfelen. Pas na 4 maanden zou een operatie mogelijk zijn.  Althans dat las de strekking van dhr T. Vanuit de Radboud Nijmegen kwam geen reactie en ik besloot ze eens te gaan bellen. Wat een hele opgave was. Het bandje met, u bent de eerst volgende beller, kwam 182 voorbij.

Na 25 minuten kreeg ik iemand van de afdeling plastische chirurgie aan de lijn. 'Ja, we hebben je bericht ontvangen. Het is ontzettend druk en over 6 weken is er wellicht plaats'. Reactie mijnerzijds, mag ik verder kijken dan Radboud Nijmegen? Ja dat mag. Dit werd weer onnodig gedoe. Ik belde het Maasziekenhuis in Boxmeer met de reactie van Nijmegen. Zij zeiden, overleg met je eigen huisarts, of je verder mag kijken. Hierna belde ik mijn huisarts gebeld. Die was duidelijk, dit mag je zelf doen. Even mijn hand therapeute gecontacteerd. Dat ik me nu speelbal voelde, maar ze zei probeer het in elk geval.

Zo ging ik een lijstje af, al had ik 2x naar Groningen gemoeten, ik had gegaan. Groningen werd het niet overigens. De kortste wachtrij voor een behandeling bij een plastisch handchirurg vond ik in Uden. Een afstand die zeer goed te doen is. 21 februari mocht ik al langs komen voor een intake gesprek.

21 februari reed ik naar Uden. Mijn collega’s keken nog verbaasd. ‘Hoezo doe je, je jas buiten aan?’ Ik zei, het raam van de auto. Die heeft sinds enige tijd een eigen wil. Zo ook deze rit naar Uden. In Sint Anthonis ging ie open. Dicht pas toen ik de auto afsloot op de parking in Uden bij het ziekenhuis Bernhoven. De jas kwam dus goed van pas. Ik loop naar binnen naar de juiste afdeling. Ik heb geen qr-code en kon dus feitelijk niets. Gelukkig stond er iemand achter de balie die me aanmeldde. In het systeem stond nog het telefoonnummer van mijn ouderlijk huis. Geen wonder dat ik geen qr-code per sms had mogen ontvangen.

Al snel werd ik opgehaald en mocht met dhr T. naar binnen. Hij legt mijn hele situatie nog eens uit. Scheuring volaire plaat, waarna pezen verkeerd zijn gaan staan. Wat kunnen we doen? Opereren. Dat is geen garantie tot genezing is. Optie 2 we doen niks. Dan zou ik een kromme vinger houden. Voor de rest van mijn leven. Gruwelijk lastig met dingen uit de zak pakken, tillen en/of enige vorm van sporten. Absoluut geen optie. Als ik een jaar of 70 zou zijn, doen ze er niks meer aan. Voor mij is niks doen geen optie en maak een afspraak. 12 maart ga ik geopereerd worden, waarna de vinger in het gips wordt gezet. Een halve week later krijg ik bericht uit Nijmegen. Deze kon ik online niet opzeggen, 26 maart kon ik terecht. Voor een intake. Die heb ik laten varen. 12 maart werd de dag van operatie in Uden. Waarom vroegen ze wel nog? Weer had ik een kwartier beltegoed opgebeld, maar dat ik elders terecht kon stelde ze gerust.

En dan is het 12 maart. Natuurlijk ben je dan toch zenuwachtig. Op een paar keer keel-en neus amandelen na in mijn jeugd, ben ik verder niet geopereerd. Dit was een kleine operatie maar wellicht een met uiteindelijk groot plezier. Dinsdag 12 maart zit ik in de auto. De ramen blijven gesloten, de route loopt vanzelf. Even op het blaadje kijken, waar ik me moet melden. Balie 2. Balie 1 is een scherm. Balie 2, weggefrot in het meest onpraktische hoekje van Bernhoven, wordt nog ouderwets bemand. Er rammelt een telefoon langdurig. Ik meld me, ze willen weten wie mijn dokter is. Ze noemen de namen van Paquay, Jansen en Groenendaal. Ik zeg dat ze alle 3 met pensioen zijn en geen idee heb hoe de nieuwe heten. Het is in elk geval huisartsenpraktijk Rembrandt. Ik krijg nu wel een qr-code en mag mijn route vervolgen.

Om 14:55 ben ik aan de beurt, maar om 14:45 lig ik al op de operatie tafel. DHR T. laat me nog een formulier tekenen, wat ik klaarblijkelijk bij had, maar vergeten was  in te vullen. Ik word plaatselijk verdoofd. Niet alleen in Uden, maar in het gehele gebied rond mijn linker ringvinger. Er gaan 3 spuiten in mijn hand. Ik heb geen behoefte mee te kijken, maar ze gaan zo diep als mogelijk snijden in mijn vinger. Dit om de pezen goed te krijgen en de vinger weer recht.

Een assistente sluit aan en babbelt vrolijk met dhr T.. Ze hebben het over een voetbaltoernooi waar Erik Meijer ook aan mee doet. Ondertussen klinkt Brabant van Guus Meeuwis op de radio. Ik grap, bijzonder. Zo sta je dit halfdronken mee te brabbelen bij een of ander feest. Nu lig je op een operatietafel in Uden. Het is heel intensief, vooral de band om de arm die zorgt dat de bloeddruk afneemt. Blij ben ik als deze af mag.

Na een ruim kwartier zit de operatie er op. De chirurg heeft gedaan wat ie kon en ik mag door naar de gipskamer. De assistente meld me aan voor de gipskamer. Service van de zaak.

Ik bloed behoorlijk, maar kan door de 12 meter verwikkelde verband om mijn vinger niet zien hoe het eruit ziet. Niet dat ik er behoefte aan heb. Ik loop de gipskamer binnen, waar het een vrij huishouden lijkt. Er worden wat verbandjes over en weer gegooid en de gipsdokter is vriendelijk, maar een typische figuur. Je zou hem eerder als bouwmarkt medewerker verwachten. “jong wa zit dur veul verband om, de gut durraf’ . Hij plaats er nieuw verband om en begint dan aan zijn kunstwerk. Het gips. Ik mag blauw of rood als kleur kiezen en het wordt blauw. Na een tijdje zit alles goed, ik krijg een mitella om en hij wenst me succes. 6 weken of gips vraagt ie nog? Ik zeg nee, volgende week handtherapie. Ik verwacht een koker te krijgen, zoals me verteld is.

Na een week thuisblijven. Veel films kijken, op de bank zitten en leven op pijnstillers met de hand omhoog, gaat het gips eraf. Mijn handtherapeute verwijderd deze en geeft voorzichtige oefeningen mee. Ze zegt een volgende keer nog wel, die hechtingen? Die kan ik er wel afhalen, maar dat moet de dokter doen. Een telefoontje met Bernhoven leert me dat ik welkom ben, maar de huisarts dan wel assistent dit eveneens mag doen. Deze hechtingen zijn er nu uit. Niet dat ik er gehecht aan was. De koker om mijn vinger volgt. Nu loop ik nu met een soort van basebal-handschoen om. Dit om de vinger 'recht' te houden. Ieder uur mag ie af en mag ik proberen mijn vinger in een vuist te plaatsen, hem laten buigen en dadelijk ook weer voorzichtig strekken. Het gaat nog wel even duren en zal met stapjes vooruit gaan, voordat het allemaal weer goed is, maar de operatie zelf is geslaagd. De handtherapeut, engelengeduld, eindeloos oefenen en geluk gaan de rest doen. Op naar een hopelijk goed herstel!