De Afslag

Laten we vooropstellen dat ik van mening ben dat je over 2 zaken in het leven geen grappen kunt en mag maken. Dat is over ziektes en het krijgen van kinderen. Over beide zaken ben ik stellig. Als je normaalt fatsoen hebt, doe je dit niet. Deze blog gaat dan indirect wel over een van deze 2 zaken, maar is geenszins bedoeld om kwaad bloed te zaaien. Het gaat meer om een keuze die ooit verantwoord lijkt te ‘moeten’ worden. Waar de route rechtdoor loopt. Moet je ooit links of rechts gaan. 80% gaat rechts, 20% al dan niet gevraagd of ongevraagd links.

In ons leven houden we ons met allerlei zaken bezig, sommige zijn van belang andere niet. Sommige zijn levensbepalend, andere alledaags. Een levensbepalende is die van het wel of niet aanwezig zijn van een kinderwens. Op mijn leeftijd ontkom je eenvoudigweg niet aan die vraagstelling. Mensen bedoelen er niets kwaad mee als ze er naar vragen. Het kan kort zijn, kinderen? Het antwoord mijnerzijds is zo klaar als een klontje. Ik zou eerlijk gezegd zelf niet weten wat ik er mee (aan)‘moet’. Einde verhaal zou je zeggen. Daarmee wil ik allesbehalve zeggen dat ik iets tegen ze heb. Integendeel zelfs. 

Ondanks mijn vrij heldere gedachtengoed krijg je allerlei, in mijn ogen, dooddoeners naar je toe geslingerd. Termen als, maar je zou een hele goede vader zijn. Vooral van mensen die je amper kennen. Of een andere. Dat is toch leuk? Leuk, vier letters, totaal inhoudsloos van betekenis en wat bedoelen ze er mee? De slapeloze nachten? Het 24 uur per dag zorgende zijn? Het continue corrigeren? Het er in de eerste levensfase zo weinig mee kunnen. Immers kunnen ze de eerste 1,5 jaar amper tot niet praten en/of lopen. De voorgaande 4 fragmenten bedacht ik me een ruime 10 jaar geleden. Al snap ik wel mensen bedoelen het goed, daar ben ik op zeker van. Maar zouden die mensen er ook zijn als ik het even niet meer aan kan? Komen ze alla minuut in huis als ik spontaan iets wil gaan doen? Gaan ze de kinderen naar de toneelclub of de zwemclub brengen. Zijn die mensen er dan? Een driewerf neen.

Of nog zo’n cliché. Maar is toch fijn. Of beter, daar is ie weer, leuk, voor later. Later eveneens een begrip dat ruim genomen kan worden. Wanneer begint dat? Bij mij vandaag en ik leef echt van dag tot dag met een intensiteit waar je bang van wordt. Als ik ergens ben of iets doe, ben ik nagenoeg altijd voor de volle 100% aanwezig en sta ik compleet aan. Bij alles wat er om mee heen wat er gebeurt, ben ik in actie. Dat kost idioot veel energie, maar is helaas wel een persoonlijk kenmerk. Of het nou autorijden is. Een boek intens lezen, een wedstrijd tennissen of voetballen. Een wat dieper gaande film/documentaire kijken, ik ga er 100% voor en ben er met heel mijn hebben en houden mee bezig. Rust never sleeps.

Hier zullen en mogen mensen ongetwijfeld wat van kunnen vinden, maar een stuk tekst uit het prachtige ‘walking in my shoes’ van Depeche Mode geeft dit het beste weer. Now I'm not looking for absolution Forgiveness for the things I do, But before you come to any conclusions, Try walking in my shoes…. Helaas is dit niet mogelijk en dus kan je een gevoel van en ander ook nooit voor de volle 100% inschatten. Er zijn dagen dat ik het gevoel heb achterstevoren de Mont Ventoux op de moeten fietsen met 2 lekke banden. Als je, je zo voelt moet je er niet aan denken ook nog de zorg voor anderen er 24/7 bij te hebben. Al moet je dit samen met je partner doe natuurlijk. Op goede dagen is het wat anders, maar in plaats van te balanceren op een koord voelt het dan als staan op een  brede evenwichtsbalk. Had ik maar wat meer rust in mijn hele hebben houden denk ik ooit. Maar laat het duidelijk zijn, dat ik niet wil en mag klagen met gezonde benen en ik leef er al 38 jaar niet verkeerd mee. 

Zou die intensiteit wat teruggeschroefd kunnen worden? Wellicht, al weet ik niet hoe. Zou mijn leven gevuld zijn met kinderen, dan zou ik nagenoeg overal mee moeten stoppen. Dus stoppen met wat ik leuk vind en mijn leven vormgeeft. Dat zijn ontzettend veel dingen. Muziek, sport, voetbal, carnaval, uiteten, afspreken met vrienden, uitjes, koken vakanties, lezen, films & series kijken. Ik geloof namelijk dat als je het ouderschap aan wenst te gaan, even losgelaten of het je überhaupt gegeven is, dit alleen kan, als je er voor de volle 100% voor kunt en wilt gaan. Dat doe ik nu in mijn werk en in de dingen die ik leuk vind. Een persoonlijke keuze lijkt me en voor mij de juiste afslag.

Mijn gedachtengoed lijkt misschien wat hard en komt voor sommige wellicht tegen het botte aan over. Hoofdbrekens heb ik er niet over, maar ik durf me wel af te vragen. Ontbreken er bij mij bepaalde chromosomen dan? Dat ik hier zo afwijkend in sta. Waarom heb ik dit oer gevoel helemaal niet? Is daar zoveel mis mee? Of mag ik gewoon mijn eigen route bepalen? Moet ik doen wat de rest doet of min of meer van je verlangd?  Mag ik het fijn vinden om, om 19:45 geappt te worden en om 20:00 uur op de tennisbaan te acteren, zonder ergens aan te hoeven denken? 

Er zijn gelukkig genoeg mensen die de keuze wel maken en dat is natuurlijk helemaal super als het ze gegeven is. Er zijn er die ik het heel zwaar zie hebben en je ziet er die roepen hoe geweldig het allemaal wel niet is, om vervolgens nooit thuis te zijn. Hun partner met alle (extra) zorgen, vragen en soms ook gevechten zitten latende. Er is ooit iemand geweest die zei; ‘er veranderd niet zo veel in je leven’. Dan wordt ik echt ziedend, hoe kun je zoiets nou zeggen? Hij was trouwens gescheiden, dus of hij nou zo’n goed voorbeeld is weet ik niet. Een waardeloos stuk proza vond ik het wel. Volgens mij gaat normaliter je hele leven op de kop toch? En ja, je krijgt er andere nieuwe en zeker leuke momenten alsmede contacten voor terug. De eerste jaren zijn gewoon mega slopend, dat kan niet anders.

Voor mij is het belang het leven zoveel mogelijk kleur te geven. Mensen met kinderen hebben wellicht meer verplichtingen, maar komen tot een hoop leuke en nieuwe ontmoetingen. Daarop moet ik zelf gewoon actiever zijn. Dus niet klagen dat het buiten regent, maar juist die regen in stappen. Dat moet overigens iedereen, want als je enkel tussen de 4 muren blijft zitten, dan kom je sowieso nergens. Ontmoet je niks en maak je niets mee. Naar genoeg zaken kijk ik al weer uit, er is altijd iets om voor te gaan en te leven.

Voor de goede orde. Mensen die hun kinderen tot zelfbewust maatschappelijk- en zelf kritische wezens weten op te voeden. Heb ik gigantisch hoog op een voetstuk staan. Het vergt namelijk heel veel en ondanks alle adviezen van god mag weten wie. Opvoeden moet je zelf. Hier is geen kant-en klaar handboek voor als bij de organisatie van een dance-event. De 3 magische R’n daarbij in het oog houden. Rust, reinheid, regelmaat. Voor mezelf zou ik ze wel in kunnen vullen.  Rust; Van nature ben ik een bron van onrust. Altijd gestrest, gejaagd en onzeker. Dat lijkt me in combinatie met kinderen geen goede combinatie. Regelmaat; Hoewel mijn leven toch wel een behoorlijke regelmaat kent, ben ik totaal niet rechtlijnig. Daar zouden ze makkelijk op in spelen en dan zou ik het laten lopen. Dan denk ik laat maar zitten. Reinheid; verzorgen, daar durf ik wel van te zeggen dat ik dat inde regel wel doe/ben. Bij slechts  1 van de 3 r’n zou ik slagen, maar goed er zijn meer redenen voor mij om anders in deze levensafslag te staan.

Dat mensen minder tijd hebben en het zwaar hebben tijdens de opvoeding, maar ook als hun kroost ouder wordt. Het zal 100% zo zijn en daar moet je als kindvrij persoon begrip voor hebben. Ik denk altijd maar zo, als ik ergens over klaag of dat ik vermoeid ben. Iemand met kinderen zal het altijd zwaarder hebben dan ik heb. Dus kop op! Zij moeten soms het gevecht aan gaan om te zorgen dat er echt wat gegeten wordt, dat ze in bed gaan liggen en dan als het even kan direct gaan slapen. Of als ze dan om 05:30 uur weer fit en actief naast het bed staan, de dag ook weer doorbrengen. Dan mag ik niet klagen, al helemaal niet tegenover mensen die daadwerkelijk in de situatie zitten.

Die situaties zijn natuurlijk ‘slechts’ verhalen, want daar zit ik zelf niet zo in, omdat ik er bewust niet voor kies. Maar inleven in een ander is belangrijker dan ooit. Aan verwijt heb je niks, met (wederzijds) begrip kom je echt wel ergens. Het hoeft ook helemaal geen keerzijde in contact het zijn, als je maar snapt dat mensen met kinderen, de kinderen op 1,2 en 3 hebben staan. Dan zal contact anders worden en kan het ooit praktischer zijn mensen op de te zoeken in plaats van dat ze jou op komen zoeken. Hier hoeft geen enkele drempel in te zijn. Het gaat erom je verwachtingen te temperen en vooral proberen in te leven in een ander. Soms kom je in onze situatie weer tot praktische invullingen en dan voel ik me eveneens rijk. Zo had familie een keer een Ikea-uitje zonder kinderen gepland en werden we een dag van te voren gevraagd om even te kopen oppassen. Fantastisch als we dat doen ook kunnen doen, omdat er dan in totaal 8 mensen gelukkig zijn en hun dag gevuld hebben. Ik ga dit geen voor-deel noemen, maar noem het een voor-beeld.

Het is al zo dat ik van vroeger uit weinig met kinderen had. Net als ik niks met de Tsjechisch staatsopera heb. Prima dat het er is, er is voldoende publiek voor, maar het is gewoon niet zo mijn ding. Dan word je ouder en krijgt een vriend een kind. Ik was 25 toen ze blij konden vertellen dat ze in verwachting waren. Het klinkt absurd, maar ook toen dacht ik nog steeds zo beperkt, wat moet je er toch mee? Waarom willen mensen kinderen? Andersom wordt de vraag ook gesteld, maar dat terzijde. Dat gedachtengoed is gelukkig realistischer geworden en heeft zich voor mij positief omgezet. Het is juist verrijkend dat niet een ieder erin staat zoals ik. Meerdere vrienden kregen kinderen en daarnaast mag ik me zelf 6x oom noemen. Iets waar je niets voor hoeft te doen, het overkomt je. Ondanks dat ik dat in het begin helemaal niks vond, veranderd er op dat gebied veel in positieve zin.

Of ik goed ben met mijn neefjes en nichtjes? Dat moet je aan hen vragen. Ik moet er echt hard voor werken om er voor ze te zijn, maar doe mijn best. En naarmate ze ouder worden alsmede mijn vrienden oudere kinderen hebben vind het ik het allemaal schitterend. 

Met de neefjes en nichtjes gaan we zo af en toe een dagje weg. Wat ik met plezier doe, omdat ik het geweldig vind om ze een leuke dag te bezorgen. Het is mooi om te zien hoe ze zich ontwikkelen en hoe ze zich gedragen. Ik ga ze daarbij steeds meer waarderen. Iets wat eveneens geld voor de kinderen van vrienden. Sterker nog, in het algemeen vind ik de kinderen van mensen die ik mag bijkans leuker dan de mensen zelf. En ik heb aan verdomd weinig mensen een hekel. Ook niet die wat verder weg staan in mijn leven. 

Van bepaalde zaken kan ik uiteraard genieten, de onbevangenheid, die ik tegenover ze kan leggen en ze naar toe laten zien. Ik behandel ze ten allen tijde als volwaardig persoon. Het is dan mooi om te zien, als ze zichzelf kunnen zijn en ik geniet van hun eerlijkheid. Voor mij kan het tegenover ze niet gek genoeg zijn. Als ze zich wel maar aan bepaalde regels houden. Daar ligt afhankelijk van de situatie een uitdaging, maar in de regel gaat dit goed. Daarbij zullen ze als ze in mijn omgeving, te nimmer aandacht te kort krijgen. 

Waar ik eveneens van kan genieten is de mensen om me heen die prachtige fotoreportages laten zien. Hetzij fysiek, hetzij via de social media. Vooral blijven doen, want interessant vind ik het zeker. De gelukkige gezinnen op de foto’s of spontane momenten. Sla ze vooral op, die gaan later nog zoveel betekenen. Alsmede ik er wel van kan genieten als er 2 dames, beide net oma, het over hun kleinkinderen hebben. Sta je dan bij een willekeurige Kruidvat in de rij. Hoor je achter je. ‘Die ene van onze Suus, daar zit een pit in’ Het is voor mij ook een geniet momentje. Prachtig hoe die vrouwen daar gefascineerd over weten te vertellen. Ik zou dat ook kunnen doen over mijn voetbalshirts verzameling of muzikale interesses, maar dat hoeft en doe ik uiteraard niet.

Een ander iets waar ik ontzettend van kan genieten als 2 mensen, die je kent en weet dat de wens in vervulling is gegaan na de geboorte. Je dan uitnodigen voor een kraamvisite. Als je dan in een oase van rust komt en de mensen het verhaal van de dag van bevalling kunnen vertellen. Prachtig, ik hang dan met recht aan hun lippen. Over hoe die dag gegaan is, wat er door ze heen ging. Hoe de familie reageerde. Noem maar op, het zijn ooit clichés, al is iedere bevalling uniek. Het zijn verhalen  met een eeuwigheidswaarde. Dan is het nog mooier als het even kan en mag om hun wonder te zien en even vast te houden. Dit maken deze bezoekjes nog waardiger.

Het gaat misschien wat overdreven ver, maar ik hoop eerder dat ik onvruchtbaar ben en die 10.000 anderen die IVF trajecten of weet ik hoe het allemaal heet volgen niet. Opdat zij hun geluk van een ongeboren en groeiende vrucht mogen ervaren. Ik denk namelijk , mocht ik wel kinderen hebben, dat ik me er ongekend snel aan gaan zou irriteren. Zoals ik vaak dingen bij een ander leuker of beter vind. Dat is een gevoel wat erin zit en er niet uit gaat. Of waar ik al helemaal bang voor ben. Dat ik er spijt van zou krijgen. Dat ik iedere dag denk. Waar ben ik aan begonnen, terwijl dat kind er niets aan kan doen. Deze kiest er namelijk niet voor om geboren te worden, houd me eenvoudig op de been. Gelukkig denkt niet iedereen zo, en behoor ik tot een 10 of 20% die deze richting kiest.  Daar kan anders tegenaan gekeken geworden en daar is niks mis mee. Er is er 1 ding heel zeker en daar geef ik anderen gelijk in. Je zult nooit weten hoe het wel met ze zou zijn….