Een boek met een verhaal…….

Ieder boek, bevat een verhaal. Zelfs voor een fotoboek gaat dit credo op. Hoe ik dit boek ontdekte was al redelijk bijzonder te noemen. Via een verhaal op Instagram van ftbliseverywhere. Eenmaal uitgezocht waar het boek te vinden was en wie de auteur, bleek het om een fonkelnieuw exemplaar te gaan. De eerste druk van het boek Ellivu, Freunden müsst ihr sein. Een boek over de Faeröer Eilanden, een verhaal op zich Met als hoofdlijn voetbal op de 18 eilanden. Ook weer een verhaal op zich. Waar anders, zit 10% van de bevolking bij een wedstrijd van het nationale elftal? Ruim 5000 man kunnen in het schilderachtige Thorsvollur. Stel je voor dat in Nederland 10% van de bevolking in pakweg de Kuip of Arena moet zetten. Dat gaat net niet lukken. 18 voetbalclubs, en ruim 5500 geregistreerde voetballers op een gering aantal van 53.000 inwoners. Dat zijn de indrukwekkende cijfers van het kleine eilandje.

Het boek bevat overigens niet één verhaal, maar verhalen van een man die er lange tijd het voetbal heeft gevolgd. Of het nu gaat om een Faeröerse Bundesliga-debutant, grote talenten, een Duitse trainer op een afgelegen eiland of zelfs de premier. Allen hebben hun verhaal over het voetbal wat net zo heilig is als de Evangelistische Lutherse kerk op de eilanden.

Daar in Duitsland en Nederland de boekenmarkt bekend is om een vaste boeken prijs of Buchpreisbindung, andere taal, dezelfde betekenis, besloot ik het boek te bestellen bij mijn vaste cd-man Bernd. Net als in Nederland maakt het dus niet of je het bij bol.com besteld of bij je lokale boekhandel. Zo ging ik dus voor mijn lokale Duitse handelaar.  

Op een bloedhete zaterdagochtend fietste ik naar Kleve. Overige boodschappen waren niet nodig, en een boek kan makkelijk in de rugtas. Ondanks dat het stuk vanaf Ven-Zelderheide; Kleve 9,9 kilometer op zijn zachtst gezegd, zaaddodend saai is, is het ooit heerlijk op de fiets te ondernemen. De mens knapt er tenslotte van op. Na een goede 45 minuten fietsen kwam ik aan in Matterborn bij Wir in Matterborn. Alwaar Bernd gevestigd is.

Ik stapte van de fiets af en liep naar binnen bij Wir in Matterborn. Een totaal ingepakte GGD-medewerker kwam naar buiten gelopen. Even stoom afblazen na de zoveelste uitgevoerde covid-test. Hij negeerde me volledig, wat op zich niet vreemd is en ik liet hem zijn sigaretje roken. Voor de beeldvorming. Je gaat door de voordeur naar binnen. Links is de prik cq testlocatie in, rechts zit WIM. Echter deze zaterdagochtend niet of ja niet. Er hing een rood lint voor de ingang van WIM. De lampen brandden, wachtende op klandizie die er nog niet in kon. Het was 10:10 uur, maar er was nog niemand. Ik had door het lint kunnen gaan, maar of ik daar iets mee bereikt had?  

 Nu is W.I.M. tamelijk amateuristisch ingericht, heeft een gemiddelde rokersruimte in een ziekenhuis meer sfeer dan deze locatie, maar toch. Ik vond het vreemd, maar dacht Bernd of een collega is ooit iets later, dus stapte mijn fiets op en ging verder op pad. Op zoek naar stofzuigerfilters. Terwijl ik de Kappelenstrasse uitfietste kwam ik een donkere Volkswagen Golf tegen die al druk toeterende mij tegemoet kwam. Daar er achter me ‘bau-arbeiter met baustelle’ bevonden, die hun best deden de gehele straat te bezetten. Ging ik er vanuit dat de auto het tegen hen had. Ik fietste verder en stak de grote Hofmannallee over om mijn weg te vervolgen op het krappe fietspad naast deze hoofdweg in de stad.

Onder weg hoorde ik me een getoeter van jewelste achter me, waarna hard Tim!, Tim! werd geroepen. Bij de stoplichten stopte een auto langs me. Het was een donkere golf welke zijn raam verder opende. Jawel, het was Bernd. Bernd; “Diese morgen hätte ich 2 platte Reifen gehabt’. En was hierdoor wat vertraagd.  Nu was hij dus op volle vaart al toeterend over de drukste straat van Kleve achter me aan gereden. Hij riep dat hij er gelijk was de en de koffie klaar stond en keerde, op de een-na-drukste kruispunt van Kleve achteloos om. Ik vervolgde mijn weg, vond mijn stofzuigerfilters en ging op de terugweg langs voor het boek en natuurlijk een koffie.

Na mijn boodschappen ging ik het boek zoals gezegd, ophalen bij WIM. Dronk een koffie met Bernd en wat andere aanwezigen. We hadden het over Scooter op Parookaville, omdat hen kinderen daar het weekend waren, de stijgende prijzen en andere zaken.  Na een klein half uur rekende ik af en stapte voldaan mijn fiets weer op. Het boek had nu al een leuk verhaal met zich gekregen. Mijn 9,9 kilometer verderop liggende, vaste stop in ’t Ven bij Weijers mocht ook niet ontbreken. Sinds 12 jaar is het min of meer traditie een blikje fristi op de terug weg aldaar te halen. Vraag me niet waarom, maar het is zo gelopen. Ik dronk een blikje fristi, welke 12% duurder was geworden dan de afgelopen 10 jaar, maar dat is weer een heel ander verhaal…….