Jubileum 6x 11

Bijna 2 jaar geleden werd  de jubileumcommissie opgericht om het 66 jarig jubileum van onze carnavalsvereniging tot een succes te maken. Daar ik vanuit de voetbalclub enige ervaring had als jubileumcommissielid, heb ik getwijfeld om zelf aan te haken, maar ik merkte dat ik niet de energie daarvoor kon vinden. Dan moet je eerlijk zijn. Naar jezelf en vooral naar de vereniging. Het is niet niks en het moet goed gebeuren. Zo’n jubileum is maar 1x in de 11 jaar en met half werk of meelopers in zo’n commissie kom je er niet. Gelukkig was de commissie op volle sterkte. In aantal personen, alsmede personen die het uit konden dragen. 11 jaar geleden was ik een trouw bezoeker van het jubileum. Zou het net zo’n succes worden als destijds?

Zoals een beetje verwacht werd nam ik een lang weekend vrij, om er te kunnen zijn. Vrijdagochtend meld ik me bij de tent om mee te helpen waar kan. De beoogde te strooien houtsnippers lagen er al. Het was woensdag al 'snipper’dag geweest. Ik mag al gauw gaan vegen en als het even kan, steek ik een helpende hand toe. In de middag heb ik een verjaardag van mijn zwager die, bijna symbolisch, 4x11 wordt. Dat niet altijd alles meezit blijkt deze ochtend. Er gaat een steek bovenop een stropop kapot. Hij heeft er 3 dagen opgezeten nu is hij is stuk gewaaid. Hoe ze het gedaan hebben, geen idee. Hij wordt in allerijl hersteld en ’s avonds zit ie er gewoon weer op. Dit gaf de beleving in de vereniging al min of meer aan.

Het regent, het is koud en het lijkt erop als het weer een neerslag heeft op mijn gelaat. Ik zit verdoofd op de bank bij mijn zwager, met 2 nichtjes bijna continue, inactief om me heen. Na de verjaardag mag ik nog even coachen bij een zaalvoetbalwedstrijd om me om 20:30 uur te melden in de tent als vrijwilliger. We moeten het met z’n allen doen en het is onmogelijk 5 complete dagdelen vrijwilligers georganiseerd te krijgen. Ik moet eerlijk zijn, ik heb er niet echt zin in. Heb totaal geen energie, maar dan gebeurt er iets. Als ik de brug op loop, langs de felle lampen, de stropoppen en de prachtige ingerichte tent binnenkom. Ik hang mijn jas op en ga achter de bar staan.  Ik spreek de vader van een vriend, van wie ik verwacht dat we samen achter de bar mogen helpen. Hij is enthousiast en roept; “benieuwd wie het meeste weg kan brengen vanavond!” Helaas, of eigenlijk maakt het niets uit, moet ik hem verlaten. Ik mag gaan helpen bij de shotjes bar.

Een pracht van een idee, waarvan nog niet zeker is of het een succes is. Er hangt een groot rad, waar wij aan mogen draaien. Bezoekers betalen 2 muntjes en krijgen dan shotjes of bier. Minimaal 2 drankjes, maar met wat geluk 3 of zelfs 4 shotjes. Het is even wachten, voordat het vol loopt en ik pak mijn eerste biertje. Deze is per abuis getapt en ik drink hem op. Hij smaakt naar meer, maar achter de bar heb ik de stelregel. Gedoseerd of eigenlijk niet drinken. Het wordt drukker en drukker en de menigte krijgt langzaamaan kennis van de shotjes bar. Op een gegeven staat er gewoon een rij voor en is het vooral shotjes vullen/klaarzetten en heel af en toe tappen we een biertje. Wat een goudmijn en wat loopt het lekker. Ook de organisatie knikt een paar keer tevreden.

We amuseren ons kostelijk en hebben de grootste lol, maar moeten volle bak aan het werk. Daarbij blijven we waken voor de leeftijd van onze gasten en gedecideerd zijn. Als je 2 wijn wint, dan krijg je 2 wijn en niet 2 rode vodka of weet ik wat. Dat is het risico wat ze nemen. Wat later op de avond nemen we het iets minder nauw. Zeker niet bij mensen die voor de zoveelste keer aan de bar verschijnen. Zonder hierbij ‘gratis’ drank te bieden. Rond 01:15 uur zit de avond erop en helpen we nog even mee met het schoonmaken van de tent om tevreden naar huis te wandelen. Op straat hangt ontzettend veel volk rond, waarom is me een groot raadsel. Er blijkt een bord van de rotonde op de basket van het basketbalveld te zijn gedeponeerd. Hoe is eveneens een vraagteken, nog steeds eigenlijk.

Het kost me moeite in slaap te komen, maar uiteindelijk lukt dat en gaan we ontbijten om naar de tent te gaan. Spullen klaarzetten, vegen en opruimen. De eerste anekdotes en verhalen passeren al de revue. Dan gauw even naar huis om, om 13:30 uur er te zijn voor de jeugdsleutel overdracht. Een ontspannen middag, waar het fantastisch is te zien hoe de jeugdige hoogheden alsmaar enthousiaster worden gedurende de middag. Mede door het uitmuntende presentatie werk. Om 17:00 uur gaan we na wat tafels aan de kant te hebben gezet naar huis. Gauw een Mexicaanse wrap met afdoende groente naar binnen werken. Om 18:30 uur mogen we weer de tent in.

We krijgen een prachtige jubileum onderscheiding en 3 zusterverenigingen zijn er ook. 2 daarvan hebben lovende woorden voor de organisatie en spreken vol lof en met zorg gekozen woorden. Daarna komt de Kleefse Ton, dat moet prachtig zijn volgende overlevering en dat is het ook. Ondanks dat de aggregaat even niet actief is, blijven ze doorspelen en weten de tent in extase te brengen. Dit in een donkere en onverlichte tent. Het bier vloeit weer rijkelijk en ik ben blij dat er nog 2 kameraden even komen kijken. We hebben goede schik en ook de band Velvet Roses speelt goed. Dat laatste is knap, want deze werd 2 dagen vooraf nog even opgetrommeld door een afmelding van de oorspronkelijk optredende band. Weer horen we veel, het ziet er goed uit en het is goed geregeld. We eindigen op de dansvloer waarna om 01:15 uur de lampen aan gaan en het vegen of opruimen begint. 

Zondag zou ik er om 08:30 uur willen zijn, maar ik had mijn wekker om 09:20 uur gezet. Balen, want er was nog wat werk nodig en de technische mensen hebben wat spektakel beloofd vandaag. Tot 10:30 uur sleutelen ze nog aan de laatste zaken. Om 10:45 uur gaan we de tent weer in als vereniging. Dit gaat weer een prachtige dag worden. De jubileumreceptie, waarbij 22 verenigingen langskomen. Ik ben overigens niet vooruit te branden en heb in mijn hoofd dat we er om 11:00 uur moeten zijn. Nou mooi niet dus. Ik moet om 10:25 uur nog gaan douchen en omkleden.  Mijn gekookte ei krijg ik niet weg. Ik stop hem in mijn binnenzak. Voor een momentje dat het kan. Na eerst wat Oeffelts felicitaties, soep met 2 broodjes voor 1 muntje (geweldige actie!), komen de eerste verenigingen binnen. Ik heb er gigantisch veel zin in. Onze vorsten laten zien dat de leemkar die symbolisch over het podium rijdt, zijn werk doet en hebben al de grootste (voor)pret.

Al onze leden hebben een verenging toegewezen gekregen om hen een beetje te begeleiden. De mijne hoeft pas om 18:00 uur het podium op en rond half 5 ga ik kijken. Verdomme, ze zijn net binnen, ik stel me voor en ze geven aan dat ze al welkom geheten waren. Geen idee door wie, maar dank aan het lid van onze vereniging. Ik zeg dat ik ze graag naar een plek zou brengen, maar plekken zijn schaars, omdat er op het hoogte punt wellicht 750 man in de tent zijn. Daarbij moet de rode loper vrij blijven. Ze vinden het prima en bedanken me voor het warme welkom. Onderwijl heb ik vele bekenden gesproken. Velen zijn onder de indruk, zo ook 2 mensen achter me die dit uitvoerig met elkaar bespreken. Als mijn te ontvangen vereniging staat al klaar staat loop ik ‘symbolisch’ achter ze aan, als zij aan de beurt zijn om het podium op te gaan. Ondertussen gaat er een heerlijk broodje hamburger van R&R in en geniet ik van de nodige biertjes, maar ook spreekstalmeesters, dansgardes en hofkapellen die overal vandaan zijn gekomen. Ik spreek een paar Keavers, die voor hen al helemaal vreemde verenigingen zien. Zoals Ven-Zelderheide, Gassel of Sint Anthonis.

Aan het eind is het nog tijd voor onze eigen prins om even het podium op te gaan. Wanneer hij samen met zijn vader het ‘Kuulse jong’ ten gehore brengt schieten te tranen me in de ogen. Even komt alles samen. Wat een prachtig moment dit en dat in de blessuretijd van dit geslaagde weekend. Het wordt later en later en ook ik merk dat het mooi is geweest. Rond half 10 keren we huiswaarts. De Turk hebben we besteld via de app en rijdt achter ons aan de straat in. We gaan vroeg naar bed, maar ik word om 03:00 uur wakker van de adrenaline. Dat om 06:30 uur de werkwekker gaat helpt ook niet mee, maar op een gegeven moment staan we op.

De maandag hadden we ook vrij, om wat te kunnen helpen. Ik ga ontbijten en heb zin in een gekookt ei. Plotsklaps bedenk ik me, die zit wellicht nog in mijn raadspak. Daar zit hij nog steeds, dus die hoef ik niet te koken. Daarna fiets ik naar het terrein om wat te helpen. Zoals gezegd, met 10 van mij krijg je niet veel gedaan, maar je kunt altijd wel iets doen. Er zijn bijna 25 mensen aanwezig. Ik kan gelukkig wel wat doen en sjouw een partij hout weg.

Na de lunch heb ik de eer om de toiletwagen schoon te maken. Ook hiervoor geld dit hoort erbij en is gelukkig prima te doen. De luxewagen is eigenlijk schoon achter gelaten. Alleen een paar stickers verwijderen is gewoon een rotklus. Na nog een ronde over het veld achter de tent en een paar hekwerken op de kar leggen vind ik het mooi geweest. Daarbij voel ik aan, zover mijn atechnische inzicht dit toelaat, dat het meeste wel gedaan zal zijn en keer huiswaarts om een warm bad te genieten.

Eigenlijk ook weer symbolisch iets, dat warme bad stond 3 dagen op het kermisterrein. Wat een weekend was dit. We moesten het met z’n allen doen. Chapeau voor de organisatie, maar ook zonder deze te kort willen doen, leden van de vereniging, vrijwilligers, sponsoren, carnavalsvierders en bezoekers. Iedereen droeg het, straalde het uit en hielp mee. Zo werd het een onverdeeld succes, een Weekend voor in de boeken!