Pizzarette

Het jaar zit er weer bijna op en de meest trage van het jaar staan voor de deur. Kerstmis. Het feest van vrede. Het samen zijn met familie, vrienden en of andere bekenden dan wel geliefden. Tijdens deze dagen nodigt men elkander volgens goed gebruik om uitgebreid te tafelen. Waarbij overdag ook de tafels volstaan met allerlei lekkernijen. Ondanks dat ik zelf niets met deze dagen heb en het vooral veel gedoe vind, probeer ik me aan te passen aan de dagen. Als het moet help ik ook nog wel even meedenken met het invullen van de maaltijd. Al hoefde ik dat, dit jaar niet te doen. Kerstavond daargelaten, maar dat werd een inkoppertje en een verlenging van het succes verhaal van Kerstmis 2016. Soms moet je gewoon wat gerechten bewaren, dan heb je wat.

Met de schoonfamilie is de hoofdmaaltijd tijdens het eten verzinnen een uitdaging. Dat ligt enerzijds aan de omvang van het aantal personen. 14 in totaal, waarvan 8 volwassen en 6 kinderen. Daarbij valt over smaak te twisten. Ga er dus maar aan staan om voor een ieder wat te maken, opdat hij zij met een tevreden gevoel de tafel verlaat. Ideeën genoeg, maar of het dan kan of überhaupt bereidt kan worden in een keuken van een gemiddeld huishouden? Het blijft ieder jaar een uitdaging. De BBQ aanslingeren is tijdens de kerst ook weer zo iets. Dat is een beetje als ongeoefend de Vierdaagse lopen. Het is niet onmogelijk, maar is vaak niet zo heel praktisch. Voor dagen als deze is het gourmetstel uitgevonden. Gegarandeerd veel bak- en eet plezier, maar die vettige lucht die er af komt? Het plafond gaat eruit zien alsof er net een jarigen 70 feest is geweest, compleet met sigaretten uit glas, voor het grijpen. Geel van de rook dus. Laat staan hoe de gordijnen er na zo’n avondje uit zien. Daar druipt meer vet vanaf dan vanaf stuk ontbijtspek dat in 1 kilogram boter wordt gebakken. En een jaar later zie je met arendsogen de vlekken nog zitten.

Maar anno 2023 kan er ook op een andere manier eenvoudig en toch lekker getafeld worden. Een ieder kan zelf invullen hoe zij haar gerechtjes maakt. Naar het vaak fantastische Italiaanse recept. Het gerecht op deeg, met tomaat kaas en dan. Ja wat eigenlijk niet. Inderdaad het werden pizza’s of beter in een kleine variant, pizzarette. Wat zich laat vertalen als pizza-oven maar dan als tafelmodel. Overigens is er ook niet meer uitleg over dit apparaat te vinden.  Pizzarette, typisch zo’n apparaat wat je krijgt in een kerstpakket en iedere keer dat je het gebruikt bedenkt. Waarom doen we dat niet vaker? Het is eigenlijk vrij bijzonder, maar ondanks dat ik op eetgebied van een vroegere spreekwoordelijke lekmoel in een redelijke eter ben getransformeerd, had ik dit nog nooit gedaan. Het werd dus voor mij een vuurdoop, eten met of beter van de pizzarette.

Je bakt dus min of meer zelf je eigen pizza’s en dat klinkt al goed. Want pizza’s daar heb ik een soort van haat- en liefde verhouding mee. Er zit verschil in gradaties smaak en afkomst. Een diepvriespizza volgens doktersrecept. Die van dhr. Oetker, vind ik een belediging voor elke Italiaan en al helemaal voor de pizza. Daarbij vind ik ze totaal onvoedzaam en smaakvol zijn ze mwah. Meer een lekker tussendoor pizzapuntje als echt ‘eten’. In de tussenliggende jaren spelen supermarkten op de levensbehoefte in door dagverse pizza’s te bereiden. Deze vind ik wel weer goed en smaak vol. Al kunnen ze nooit helemaal tippen aan die uit Italië of van een beter Italiaans restaurant. Maar toch pizza’s zijn prima. Wat moet je doen voor zo’n pizzarette?

De voorbereidingen heb je toch, maar kun je zo makkelijk maken als je zelf wil. De deeg is al kant en klaar te koop, maar als je zelf een leuke rol zoek. Kun je deze zelf ’s ochtends of ’s middags even rollen. Voor mij met 2 linkse kantoorhanden is dit een opgave, maar gelukkig was dit al geregeld. We hoefden enkel aan te schuiven. Hoe het in zijn werk gaat? Je legt je deeg op een spatel, die in de pizzarette kan. Zoals het pannetje bij een gourmet stel. Je smeert er wat tomatensaus op en gaat dan kiezen. Net als met de 2^de Kamerverkiezing. De keuze is reuze. Je gaat kiezen wat je er op gaat doen. Zo stonden er in mijn nabije omgeving. Bakjes gevuld met zwarte rubberen bandjes (olijven), ui, tomatenblokjes, champignons, salami, ham, kipshoarma, ananas, pesto en blauwe kaas. Dan ben ik ongetwijfeld nog iets vergeten. Je verdeeld de ingrediënten over je ingesmeerde deeg. Dit deeg zet je op je spateltje.  Gooit er nog wat geraspte kaas overheen. Of juist niet. Zet je spatel in de pizzarette en een minuut of 8 later komt er een mini-pizza van je spatel afgegleden.

Het lijkt eenvoudig klinkt eenvoudig en dat is het min of meer ook. Ja goed, de pizzarettestellen hebben net als de ingrediënten wat ruimte nodig, maar dat valt te verwaarlozen. En met een beetje giften. Maar dat lukt de gemiddelde persoon met kerstmis wel. Je geeft elkaar de ingrediënten naar keuze door. Moet je ergens op letten? De spatel en of bakplaat aanraken is niet te adviseren en daar kwam ons oudste neefje ook weer even achter. Even niet nadenken en au. Gelukkig niet lang of ernstig. In de tussentijd moet je om er wel een beetje ‘tempo’ in te houden het beste al weten wat je de volgende ronde gaat maken. Opdat je mini-pizza klaar is je gelijk door kunt met de volgende.

Na een gevarieerde ronde of 5 was ik duidelijk voorzien, verzadigd en tevreden. Dit pizzarette is harstikke prima om te doen. Het geeft minder onprettige lucht en troep als een gourmet en je kunt zelf kiezen wat je doet. Niet dat ik hem direct op mijn lijstje ga zetten, maar een succesvolle en weinig stressvolle eetavond in gezelschap is gegarandeerd.