Avonturenpark Hellendoorn

 Na eerst met onze jongste nichtjes weg te zijn geweest was het deze keer de tijd voor ons jongste neefje van 8 en een-na-oudste nichtje op pad te gaan. Zij is eveneens 8 en samen mochten ze kiezen waar ze naar toe wilden. Er kwam weinig respons dus gaven we zelf wat opties. Slagharen, Drievliet of Hellendoorn in willekeurige volgorde. Het werd uiteindelijk Avonturenpark Hellendoorn. Zelf koester ik warme herinneringen aan dit pretpark. Het was namens de bestemming van mijn eerste schoolreisje. Ik weet nog goed hoe ik ’s avond in bed lag en nog alles scheef voelde gaan en dit tegen ons pap vertelde. Later ben ik er met een misdienaars reisje in 1999 nog geweest.  Ik durfde overigens in 1994 nog niet in de achtbaan die over de kop ging. Wel is het mijn eerste ervaring met de wildwaterbaan beter bekend als de boomstamattractie. Vanaf dat moment ben ik verliefd geworden op deze attractie.

We hebben een luxere probleem. Bij onze #elcookblique is de airco kapot. Hierdoor zal het knijtertje heet worden in de auto. De heenweg zal nog wel gaan, maar terug gaat geen doen zijn. We bekijken even de opties, maar uiteindelijk mogen we met de auto van ons pap op pad. #elknoest rijdt daarbij een stuk comfortabeler is onze gedachten. De broodjes smeren we een avond van te voren. De pakjes lagen nog koud van ons eerdere dagje weg. Neefje verwacht ons al en is er klaar voor. Door hem als eerste op te halen hopen we meteen wat meer interactie in de auto te hebben. Ons nichtje is eveneens klaar om te vertrekken. Zij zal nog wel op een verhoging gaan zitten, waarna we de navigatie instellen.

Het is rustig onderweg en de route leidt de laatste kilometers door dorpjes als Beeten, Haarle en vervolgens via de Tunnelweg naar Hellendoorn. Er staan al veel auto’s en er lopen veel mensen. Het kon wel eens druk zijn. De vriendelijke parkeerwachten doen hun werk naar behoren en we zetten onze auto in een vak. We lopen naar de entree. Hier valt een ding op. Het is echt megadruk en er staat een rij voor de scan ingang waar je bang van wordt. Daarnaast is de rij bij de kassa stevig. Rechts kunnen de kinderen gemeten worden. Hier krijgen ze bandje op lengte. Bij deze lengte hoort een kleur. Dat wil zeggen. Of ze onder 1.30, 1.20 of 1.40 zijn. We slaan dit over. Scannen onze kaartjes bij een extra ingang en gaan naar binnen. We vragen wat ze willen, maar hebben werkelijk geen idee. De indrukken en drukte slaan op hen toe.

We besluiten links te gaan, waar 75% rechts gaat. Om aan alle besluiteloosheid een eind te maken gaan we als eerste in de bootjes. Een fraaie en rustige attractie. Hierna komen we aan bij een binnen achtbaan, de rioolrat. Nichtje geeft aan er niet in te willen. Neefje wel. Ik ga met neefje in de rij staan. Hij is vrij rustig. Iets wat niet geld voor een kind achter ons. Yanik hier, Yanik hier Yanik! En het mannetje loopt zo 120 man voorbij. Alsof hij Donald Trump zelf is. Kijk dat kinderen achter de reling gaan staan of op het muurtje zitten. Geen probleem. Deze is echter wat extremer in het niet luisteren of zijn eigen gang gaan. Neefje verteld enkel iets als ik hem wat vraag. Waarschijnlijk toch wat spanningen. We lopen door een donkere ruimte en komen dan bij de attractie aan. Dat we door de drukte 45 minuten hebben moeten wachten hetzij zo. Mijn partner heeft met ons nichtje buiten gezeten. Ze wilde niet spelen in de speeltuin.

Voor ons geld dat we plaats mogen nemen. Ik moet een arm om mijn neefje  heen slaan. Hij vind het spannend geeft hij eerlijk toe. Als het startschot gaat, gaan we omhoog. Het is aarde donker iets dat ik persoonlijk bloedirritant vind. Ik zie namelijk geen hand voor ogen in het donker. Het ding raast naar beneden. Redelijk lomp. Neefje vind hem niet zo hard gaan. We mogen nog een rondje. Hierna kruipen we door een, het zij forse maar toch, rioolbuis naar buiten.

We pakken eerst even een rustigere attractie. Het worden de trapdino’s. Voor ons is een kind aan het mekkeren/zeuren en mauwen tegelijk. Het is echt ongekend waar hij allemaal tegenop zit. Vooropgesteld hij kan er niets aan doen dat hij geboren is, maar alles lijkt tegen te zitten in zijn nog prille leventje. Verder valt een jongetje met een veels te grote FC Emmen pet en een Hummel motief waar de oprichter van dit Deense sportmerk zich nog voor om zou draaien in zijn graf. Ons nichtje verteld vandaag nog steeds niet veel, maar het is duidelijk dat ze met mij in de dino wil. We gaan enthousiast zitten. Zij vergeet haar riem en drukt op de knop om te starten. We moeten fietsen en ik laat haar zo veel mogelijk trappen. Hoewel ze dat uiterlijk niet direct laat merken. Vind ze het harstikke leuk. Achter ons hebben neefje en mijn partner het eveneens naar de zin. Het is tijd voor wat eten. We pakken broodjes en pakjes drinken.

We gaan naar de piranha. Of ja hij heet hier anders. De rij is beduidend korter dan een uur terug. Nu hoeven we maar 30 minuten te wachten. Hier kan ik mee leven. Ons nichtje fluistert dat ze naar de wc moet. Het is nog ruim 20 minuten wachten. Het moet kunnen. Al zal mijn partner wel terug door de rij heen moeten. Daar de rij niet heel veel langer is geworden en de meeste hen gezien hebben, doet niemand moeilijk al ze naar voren lopen door de rij bij terugkomst. Iets wat in deze hitte natuurlijk niet aan te raden is. De piranha is leuk, de kinderen vermaken zich. Ons nichtje wordt klets en kletsnat maar vind het heerlijk. We stappen uit en gaan een achtbaan zoeken. Deze wordt het niet. Als mijn partner naar de wc gaat, gaan de kinderen op mijn voorstel glijden. Ze vinden het prachtig. Mijn nichtje loopt onhandig met een veels te grote zak de trap op. Ik ben blij dat alles goed gaat. We stellen hierna attracties voor. De wildwaterbaan zien ze zitten. Ik natuurlijk ook, wel moet ik persé voor aan gaan zitten en niet wegduiken. Anders worden ze boos zeggen ze. We komen ondertussen een man tegen. Het is met recht een opa en zijn haargrens staat nog verder naar achteren dan die van Sadiou Mané. Zijn haardoos prijkt tot in zijn nek, waardoor hij typisch uitziet. Hij knikkert achteloos in blik Grolsch in zijn kanaal. Het is ook zijn dagje uit denk ik dan maar. Verder vallen me het grote aantal, vaak lelijke tattoos op. Zonde denk ik dan, als je er eentje neemt, neem dan een fatsoenlijke.

Aangekomen bij de wildwaterbaan zien we een redelijk korte rij. Na 20 minuten zullen we de attractie in kunnen. Zeker met deze opzet. Ik ga vooraan zitten zoals besproken. Er is 1 klein bultje welke we redelijk overleven. Vanaf de grote bult gaat het rap naar beneden en ik krijg hier ouderwets de kriebels in mijn buik. Ik blijf rechtop zitten en wordt drijfnat. Mijn neefje en nichtje hebben de grootste lol. We gaan verder naar de monorail. Nichtje wil er graag in en het is mooi om zo eens over het park uit te kunnen kijken. We overleggen even wat ze willen. De achtbanen hoeven niet perse. Het aquapark met 12 glijbanen spreekt ze meer aan. Het kost een eurootje of 5 meer, maar goed het is hun dag en het zijn de kosten niet. Tot zover nog geen uitdagingen, goed de scanner doet het niet waardoor de (wederom) vriendelijke jongedame ons een-voor-een binnen moet laten. 

Hierna is iets waar ik echt een pleuris hekel aan heb en dat is gedoe. Nou vind ik vrij snel dingen gedoe, maar dit slaat alles. We gaan omkleden, maar er is geen bankje. De vloer is nog smeriger dan een gemiddelde feesttent na 3 dagen feest. We staan te hampelen tot en met. Waarom is er geen bankje? Hier slaan ze de plank echt mis. Een plank was namelijk voldoende geweest. De kinderen zijn dan logischerwijs sneller dan ons uit het hokje. Wij staan met rugzakken/schoenen/kleren/zwemspullen om beurten op elkaar te wachten. We willen een kluisje huren. Kost gewoon doodleuk even 9€. Dat is op zich geen ramp, wel dat het met een google wallet betaald moet worden. Het lukt ons niet. Kortom een man zal moeten wachten. Dit kan, maar er is geen plek en een strandstoel huren kost €2,- Vooruit dat doen we maar. We kieperen er alle spullen neer en gaan glijden. Althans na overleg. De kinderen en ik gaan naar de glijbanen. Ze vinden het prachtig en na 2x glijden zijn ze zo snel op hun blote voeten vooruit gerend dat ik uit beeld ben. Een teken dat ze zich ‘vrij’ voelen. Voor mij reden om tandje terug te schakelen. Daarbij loop ik nooit op blote voeten en hier op deze warme tegels laat ik het uit mijn hoofd om te rennen.

We overleggen even wat ze willen, want de tijd vordert. Mijn partner gaat nog een paar keer glijden. Ik kijk dan even toe. We kleden ons weer om en gaan zoeken naar een attractie. Ze weten het allebei niet. Het wordt de Discovery. Als daar iemand doodleuk roep. Het is een spookhuis, kruipt bij nichtje de angst in de benen. Haar niet gezien. Met neefje heb ik de grootste lol. Al is het jammer dat je ronddraait, waardoor je niet zo veel kunt raken als bij de zelfde attractie in Bobbejaanland. We houden tijd over dus gaan checken wat ze willen. Ze weten het niet, maar als we piranha zeggen hebben ze weer de positieve vibes. Heerlijk om ze zien te genieten. In de rij krijg ik een mijmering naar historie. Het nummer “het is in Hellendoor” schalt door de speakers. We komen er wonderwel droog uit. Op de weg naar piranha geniet ik nogmaals. De opa zie ik nu op een bankje zitten met binnen handbereik een beugelfles bier. We gaan nog even snel plassen en lopen in de massa. Het park, sluit over 5 minuten, terug naar auto. Het wegkomen duurt even, maar weer is er de hulp. Zoals het moet gezegd alle ‘jonge’ medewerkers bijzonder behulpzaam en vriendelijk zijn. Ze staan allen met een glimlach op hun kanis de apparaten te bedienen. Of de bezoekers te begeleiden.

Als we wegrijden komen we weer door de dorpjes. We overleggen even over het eten. Ze hebben geen reuzehonger dus het kan nog even wachten. Ik heb op maps al een friettent gevonden, maar we rijden door. We rijden wat minuten eraf en komen rond kwart voor 7 aan in Venray. Nichtje heeft wat geslapen. Neefje is rustig. We bestellen de al bekende frites bij Bakhuijs cafetaria Landweert. Er staan 6 man achter de toonbank en de jonge medewerker wordt goed geholpen door een ervarener kracht. Nog geen 10 minuten later hebben we ons eten. Ik bestel hetzelfde als bij restaria Loon met de opmerking dat nu mijn gehele bord is opgemaakt vanwege de shaslcik. Wat is dit goddelijk zeg. De frites sate-mayo is wederom goud. Ze eten allebei goed en gaan daarna naar huis. Neefje is onder de indruk en vertelt honderduit en wil graag terug. Nichtje springt thuis weer in het zwembad en is weer helemaal in de weer met haar zusjes en broer. Haar verhalen zullen komen. Zoals de onze evenzo, wat houd ik ontzettend van de wildwaterbaan en wat is dit een leuk park.