Hemelrijk

Onze 2 nichtjes nemen we dit jaar mee naar het Hemelrijk in Volkel. Althans zo hebben we ze het beloofd en zo geschiedt. Ze zijn 4 en 5 jaar oud en hebben samen een leuke klik. Je hoeft hen nog niet zo gek ver mee te nemen om hen te vermaken. Het Hemelrijk is voor mij zelf geen onbekend terrein. In mijn jeugd heb ik er vaker gespeeld. Veel plezier gehad, maar het is zeker 28 jaar geleden dat ik er voor het laatst ben geweest. Buitenwater, speeltoestellen, zowel binnen als buiten en Billy Bird als mascotte weet ik er niet meer veel van. Leuk feitje, een paar dorpsgenoten hebben het pak van de mascotte aan gehad.

We nemen de tijd en gaan rond 10:00 uur op pad om onze nichtjes op te halen. De middag van tevoren heb ik bij de Spar al de nodige inkopen gedaan. Broodjes snoepjes en pakjes drinken. Waar we overigens de rest van het jaar nog van kunnen drinken.  ’s Ochtends smeren we de broodjes en stoppen deze in mijn hagelnieuwe rugzak. Het is ook zijn eerste echte reisje. Als we naar Venray rijden pikken we daar ons jongste nichtje op. Zij is al lang wakker en heeft er zin in heeft ze thuis verklapt. Ze heeft een drinkflesje bij van Frozen en een rugzakje. De ander halen we later op. Ze heeft er zin in, maar is verdacht rustig.

Ze zitten eenmaal dan kunnen we naar Volkel. In Sint Hubert hebben oponthoud van een vrachtwagen die stil lijkt te staan. Dat is echter niet het geval, de plantsoendienst is druk bezig. De jongste heeft haar knuffel van een capibary welke ze op de kermis heeft gewonnen. Ze houdt hem stevig vast en is maar wat trots op deze knuffel. Bijna zijn we in Volkel als ze in slaap valt. We maken haar direct wakker. De ander is nog immer rustig. We rijden de parkeerplaats op, nadat eerst een vrachtwagen en een tractor dezelfde kant uit lijken te moeten. Dat gaat nooit passen. Als we de parkeerplaats opmeten is er gelukkig nog plaats genoeg. Niet dat je denk, maar wat is het hier vol-kel.

De entree vind ik er bijzonder gelikt en hip uitzien. Er staat een groot bord voor met een qr-code. Een ticket kost dan €16,95 in plaats van €20,- aan de kassa zelf. De meisjes achter de kassa adviseren daadwerkelijk deze optie te kiezen. Ze zijn met 2’n en dat is maar goed ook, want er driegt een rij te ontstaan. Ze laat ons binnen, scant onze online tickets en we kunnen naar binnen.

Er zijn meteen speeltoestellen, maar deze laten ze onaangeroerd. Vooral de oudste lijkt totaal niet in haar sas. Ze moet echt nog de kat uit de boom kijken. Dit terwijl ze meestal extravert en aanwezig is. Als we naar het springkussen lopen gaat ze bij mijn partner op de bank zitten. De jongste wil wel op het springkussen. Al helemaal als 2 vreemde kindjes verdwenen zijn. Ze heeft lol en komt er weer af. Nu gaat ze tussen het zand schelpen zoeken en stenen bij elkaar sorteren. De ander komt er aan en nu staan ze er samen op te springen. Het lijkt nu goed te komen. We gaan even later wat broodjes eten en (pakjes)drinken. Een wesp komt godsgruwelijk veel aandacht te kort. Gelukkig blijven onze nichtjes wat we ze meedelen, rustig. Ze gaan spelen op toestellen die in de buurt zijn. Hier moet de jongste wel wat in gesteund worden. De stappen zijn net iets te groot voor haar. Of ze kan het wel, maar is te gehaast. Mijn andere nichtje komt ineens naast me staan huilen. Wat is er? Een ander kindje wilde me pakken? Ik zie geen ander kind, maar hoor later dat een moeder. Niet van het betreffende kind had geroepen tegen wat kinderen “jullie moeten normaal doen!”

We gaan verder kijken. Langs een prachtige klimtoren met glijbaan die uit een rotsblok om hoog lijkt te komen. We zien de achtbaan. Of we daar in durven en vooral mogen? Het is nu nog ongewis. We lopen naar Kiddieland. Hier leven de meiden zich helemaal uit. Mij valt in dit gedeelte iets anders op. Kijk laten we het vooropstellen dat ik het fijn vind dat mensen hun uiterlijke verzorging op orde hebben. Al helemaal als ze van de vrouwelijke soort zijn. Maar hoe sommige moeders hun waren ingebonden hebben in een kinderspeeltuin. Nou het is gelukt, het is me opgevallen, maar ik denk maak je hier ergens anders druk om.

Wie Volkel zegt, zegt vliegveld. We hebben ze nog niet gehoord, maar een paar straaljagers stijgen op en dat gaat gepaard met gigantisch lawaai. Mijn jongste nichtje doet haar horen dicht, door vingers in haar oren te stoppen. Ik volg haar voorbeeld. Als de herrie makende objecten doorgevlogen zijn, lacht ze volop. Ik volg haar voorbeeld en help ze even later in de ringen waar ze net niet bij kan. De ander haalt er al de meest bijzondere capriolen in uit.

Er is een gigantische ballenbak. Hier zit de fabriek bij waar je snoep kunt kopen. Waar een jongedame haar vakantie baantje geniet en de hele dag door. Koffie, ijs en shlushpuppy’s verkoopt. Het is hier trouwens kapot heet. De meiden vermaken zich in de ballenbak waar iets mee aan de hand is. Er is gekotst of frisdrank geknoeid of wellicht nog wat smeriger. Een bezorgde moeder gaat het melden bij de shluspuppy dame. Deze doodnormale ik vermoed dorpse griet, maakt er geen heibel van. Ze pakt heet water en gaat het schoonmaken. Een andere medewerkster, nagenoeg zelfde type. Volgt haar voorbeeld.

We gaan na een zakje snoep verder en zien een draaimolen en andere object die draaien. Zelfs de draaimolen moet zelfstandig gedraaid worden, maar we doen het dankbaar. De meiden hebben hun draai allang gevonden en genieten van al het draaien. We zien een fietsbaan waar we samen in gaan. Ik mag absoluut niet trappen van mijn knuffelkindje.  Zij wil dit perse doen. Ze vind het prachtig. We gaan terug naar het speelcircus en ik moet mee. Ik loop te klimmen op een springkussen. Loop op blote voeten op klimtouw. Dit doet knijterveel zeer aan mijn voeten. Daarna moet ik gebukt naar beneden in een constructie. Het kan niet foutgaan, want mijn nichtjes hebben het voorgedaan. En overal waar ik moet klimmen en/of doorheen moet staan ze me met raad en daad bij.

We vinden dat het tijd wordt voor een ijsje. Zelf neem ik een raketje. Zij beiden een Max-schatkist. Waren deze vroeger rood. Nu zijn ze blauw van kleur. Er zit geen verrassing meer onderin, maar in de deksel. Onze nichtjes eten allebei eerst één kleur alvorens aan de andere te beginnen. De ‘verrassing’ zit nu in de deksel en is iets van een sticker welke we maar meteen apart houden. De doosjes gaan mee en spoelen we uitgebreid uit. De sticker oogt hetzelfde, zodat hier geen ruzie over kan komen.

We lopen richting de achtbaan, gaan meten of ze erin mogen, maar een is te klein. Het geeft niet, de ander wil ineens niet meer. We lopen terug naar de ingang, want het weer lijkt om te slaan. Ze zien nu het allereerste toestel en gaan erop. Ik mag nog een paar keer ronddraaien. Alsof ze nog niet dol genoeg zouden zijn.

We lopen naar de uitgang waar een moeder een van haar kinderen met geen mogelijkheid mee naar huis krijgt. Het kind blijft eerst achter, maar kiest dan alsnog eieren voor zijn geld. De terugweg is niet zo spannend. Al hebben we achterlijk lang op de frites moeten wachten.  Na de frites waarin de speeltjes eveneens mee naar huis gaan, brengen we ze thuis. De verhalen komen dan vanzelf weer. Voor ons was het zo. We voelden ons Hemelrijk door onze nichtjes een leuke dag te kunnen bezorgen.