Wielerronde 2025

Een van de leukste dagen in het jaar. Een van de mooiste evenementen. Voor sommige families en gezinnen een traditie. Een feest der (h)erkenning. De wielerronde in Boxmeer. Al voor de 49^ste keer werd hij gehouden over de straten van Boxmeer. Het befaamde rondje om de kerk. Voor de wielrenners nog een mooie gelegenheid om een mooi centje binnen te fietsen. Voor mij als werkzame burger in Boxmeer een heerlijk maandagavondje, want ja ik kom er toch langs. Voordat ik ga zorg ik dat ik mijn douche spullen en schone kleren bij heb. Denk aan mijn oordopjes en natuurlijk mag mijn halve muntje dat al 2 jaar als een soort souvenir dient weer mee. Zou ik het dit jaar op kunnen maken?

Dit jaar fiets ik zoals gepland naar het werk. Zonder regenbroek in de hoop dat het droog genoeg blijft. Dat blijft het zeker. Rond half zes ga ik op het werk douchen. Eveneens een traditie. Daarna fiets ik naar het terrein. “we zijn er allemaal al” krijg ik als whatsapp bericht van mijn partner. Ik fiets door Boxmeer. Het valt me op dat er in mijn ogen hordes mensen, gezinnen, kinderen alles richting

het parcours gaan In parkeer mijn fiets bij de Madeleine. Niet bovenop het parcours, maar voor mij dichtbij genoeg. Het begint ondertussen te regenen. Bijna een traditie als ik richting parcours ga. Ik zie nog een paar collega’s waarvan er 2 op de truck zullen stappen.  Zij zullen ons bedrijf vertegenwoordigen in de reclame caravaan. Ik heb op het werk al  5euro overgemaakt wil nog 2,50 overmaken, maar het lukt niet. Ik zeg de man dat ik al overgemaakt heb. Hij geloofd me wenst me veel plezier. Ik hem evenzo. Fijn dat deze mensen er staan bedenk ik me.

Zelf app ik waar de rest staat. Bij een bar vlakbij de bock onder een luifel. ik heb mijn jas aangetrokken tegen de regen. Het is er nog niet super druk. Ik zie van ver staan, bij de frietkraam is het loeidruk. We besluiten naar de bock zelf te gaan. Hier drink ik mijn eerste colaatje alvorens  we de regen trotseren en gaan eten bij de buren. Ik had me verheugd op een puntzak friet saté met, met zo’n goddelijk bamischijf van de kar. Maar Turk is eveneens prima.

We lopen binnen en een buurman komt me knuffelen, ik had hem niet zien zitten. Hij was met collega’s op pad .Zijn broer en vrienden komen zo. Ik bestel een mini doner schotel. Mijn partner uber nationalistisch een Oeffelt schotel Als we geweten hadden hoe groot die was……Dan hadden we die samen wel kunnen delen. Niet normaal wat een gevaarte.  Maar mooi opgemaakt en smaakvol. We moeten echt wachten op onze saus, maar we genieten van een verder prima maaltijd. Wat verder opvalt is dat de keuken meters diep en is in de ene na andere ‘medewerker’ soms in simpele jogging outfit er zit, of loopt off helpt of weet ik wat. Of gewoon is om op een campingstoel druk te praten. Het maakt niet uit, wij genieten van ons eten tot er ineens een verrassend bezoek binnenkomt. Een van ons rept al, “daar gaat het komen…”

Er komen Boa’s binnen. Ze lopen naar de toonbank en zijn vrij helder in hun bedoelingen of beter sancties. Het terras mag niet open. Dat moet direct opgeruimd worden. Er volgt wat discussie, maar de eigenaar kiest eieren voor zijn geld. Vorig jaar mocht het gewoon zegt hij. Nee toen eveneens niet is het vrij directe antwoord. Oh toen was er een andere eigenaar, dat wist ik niet. Daarbij sommen de boa’s een ander probleem op.  De fietsers zijn eveneens een gevaar, maar de eigenaar reageert niet eens zo vreemd op. Zijn die van mij dan? Er zijn meerdere bezorgers van thuisbezorgd in Boxmeer. Die allen dwars over de weg en fietspaden gaan en als het kan met 40 kilometer per uur. Deze beschuldiging moet met een korrel zout genomen worden.

Ik reken af en we gaan verder richting de bar. We gaan richting zelfde plek staan, want er zou regen kunnen komen. Ik pak nog gauw een glimp mee van de auto’s van mijn werk. Wat zien ze er prachtig uit en laten ons bedrijf stralen. Mooi om te zien. De voorzitter van de wielerronde straalt op de wagen met de rondemissen. Hij zal zeker in zijn vuistje knijpen als hij het langs de kant weer mooi gevuld ziet staan.  We gaan weer onder de luifel staan, want er komt nog een bui aan.

Ik pak mijn eerst eerste biertje welke heerlijk smaakt. Het begint te regenen, niemand kans ons voorbij, want we staan precies bij een stenen pilaar die de tent op zijn plek houd. We drinken rustig verder. Spreken allen met regelmaat bekenden en ik zie een karakteristiek figuur staan. Hij geniet eveneens van de wielerronde. Hem heb ik nog een opgevangen tijdens ons 100 jarig jubileum op de voetbalclub. Ik mag hem overigens niet, want hij ontkende mijn moeder te kennen terwijl dat gewoon familie is. Weet je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt.

De band kabbelt wat, maar niet te hard. Even later beginnen ze te spelen. Dit zorgt voor extra sfeer. Dan het fietsen zelf. Ondanks dat we een meter of 5 van het parcours staan, zien we enkel lege fietsen bovenop de volgwagen. De beeldschermen van de jaren ervoor staan er, maar laten niets zien. Bezuinigingen voor wat? Voor volgend jaar de 50^ste editie gokken we. Al hadden ze iets uitgezonden. Wij hadden het niet kunnen waarnemen vanaf onze plek. Het wordt langzaam donkerder en door het geluid van de band/dj/mensenmassa hebben we niet eens door dat de ronde er weer op zit. We maken onze munten op. Ineens denk ik aan het halve muntje. We geven het af, maar het meisje achter de bar kan of beter wil, het niet aannemen. Het is toch wat anders dan op een dorpsfeest. Ik weet dat ik een keer een half biertje tapte voor iemand die maar een half muntje had. Degene die het aannam de grootste schik hierom had. Ik ook trouwens. Nu lopen we terug, met weer een half muntje.

We lopen richting de fiets. Komen de hek opruimers al tegen. Moeten om de vrachtwagen heen, de rond zit er echt op. We zien en horen nog wat gezang bij de douairière en zien dat het bij de voormalige café de Piek rustig(er) is. Als ik mijn fiets pak, zie ik een bekend vest aan komen fietsen. Of ja een vest, de persoon die het vest draagt. Het is mijn adjudant. Hij is heerlijk de hele dag op pad geweest. Samen met 2 anderen komen ze aanfietsen. We groeten elkaar vriendelijk. Ze hebben een mooie dag gehad dat is zeker. We fietsen samen terug, als de rest de fiets eveneens heeft gevonden.

Onderweg fietsen we nog 2 dorpsgenoten in. Zij halen ons even later weer bij. We temporiseren ongekend van 23 naar 16 kilometer per uur. Waarom weet geen man. De conclusie die zij trekken is helder. Het is toch mooi zo, wat bekenden zien, een biertje drinken, feeststemming en dat op een maandagavond. De perfecte conclusie. Thuis aangekomen lees ik nog wat ongelezen appjes. We zitten bij cambrinus krijg ik tot 2x toe. Had ik het maar geweten, maar wie weet. Volgend jaar zullen mijn vrije dagen wellicht wat ‘minder royaal’ gekozen worden. Dan is de maandag met  daags na de tour wellicht een heerlijke dag om vrij te hebben. In elk geval hebben we weer genoten een mooie traditie. Het halve muntje is mee de wasmachine ingegaan, maar zal volgend jaar ongetwijfeld weer met me gaan……