Op goed geluk

Soms herhaal je dingen in het leven. Daar je het gewend bent. Het aan je behoeftes voorziet. Of omdat je iets wil bereiken. Zo had ik laatst een bezoek gebracht aan Kleve, niets bijzonders want ik doe het vaker en deze zaterdag was ik vast besloten weer te gaan. De cola was dan wel niet in de aanbieding. Ik had een cd besteld bij Bernd en wilde toch nog proberen of ik een lp kon vinden bij de Saturn. De vorige keer zat hij tussen mijn vingers, maar glipte hij er door heen. Van impulsaankopen ben ik niet. Ik draai als het ware ieder dubbeltje 2x om, om deze vervolgens uit te wringen. In de regel ben ik vrij zuinig. Een criticaster zou zeggen, dat is nog altijd beter dan het over de balk smijten. Mee eens, maar soms mag geld rollen. Al helemaal als je er gelukkiger van wordt. Op goed geluk ging ik deze keer weer terug naar Kleve voor een bezoek aan de Saturn.

Ik rijd in alle rust via Ottersum naar Kleve en parkeer mijn auto op de grote parkeerplaats. Zo dat ik er makkelijk weer uit kan rijden. Het is eigenlijk nog vrij rustig en ik loop naar de Saturn. Als ik van de roltrap naar beneden ga, staan er wat mannen afkomstig uit het Middenrifgebergte om de speeltoestellen te hangen. Ze lachen hard en maken selfies in dit stukje jeugdcemeten. Als binnenloop ga ik naar de vinylbakken toe en op goed geluk scroll ik door de bakken heen. Hij zit er niet tussen op de plek van de vorige keer. Wellicht aan de andere kant? Ik ga het nog eens proberen en ben bij het laatste bakje, waarin een lp of 20 zit gekomen. Ze zullen hem niet meer hebben denk ik. Maar dan ineens, zie ik hem. Met de Angebotspreis van €22,- erop. Yes Nie Wieder Krieg van Tocotronic een bijzondere 2lp op 45rpm zal mee naar Oeffelt gaan. Ik pak hem uit de bak. Scroll nog even door de cds heen en vind daar nog een greatest hits van de ontzettend leuke Les Humpries Singers.

Boven bekijk ik wat elektrische apparaten alvorens ik naar beneden ga op zoek naar een kassa. Voorheen waren dit ouderwetse kassa’s. Je stond in een rij en dan had je links nummer 3 en nummer 4. Nu zijn het veredelde service balies waar bijna geen medewerkers te vinden zijn. Er is er wel eentje die me gaat helpen, omdat het lijkt te moeten. Hij doet dit totaal ongeïnteresseerd. Het lijkt wel of hij een taakstraf uit moet zitten. Voor een muziekliefhebber is dit echt vreselijk om zo te zien. Je verwacht en hoopt op enthousiasme. Goed Bernd gaat daar wellicht wat ver(der) in, maar dit kan echt niet. Tijdens mijn transactie kijkt hij gewoon op zijn telefoon. Hij is aan het werk in een winkel waar iedereen kan zien wat hij doet. Wellicht dat ze bij Saturn überhaupt blij zijn dat ze personeel hebben voor de kassa? Nee dit is geen visitekaartje. Kijk de verkopers met kennis van zaken daar kan ik weer enorm van geniet. Ik loop naar buiten en ga de roltrappen weer op en bedenk me iets.

Op de heenweg bedacht ik me al, zou ik gaan kijken of boekhandel Hintzen het boek van Christoph Kramer heeft? Ik ben er ooit binnen geweest. Het is er heel erg smal, diep en overal staan boeken. Seit 1925 prijkt er met trots op de gevel. Ik heb er in de afgelopen 100 jaar nog niks gekocht, maar vandaag dan toch, nu ik er bijna ben? Ik blijf buiten bij de winkel staan en kijk online even of ze hem op voorraad hebben. Uit de webshop kom ik niet, dus op goed geluk ga ik naar binnen. Ik kijk bij de romans, maar zie hem daar niet tussen staan. Op alfabetische volgorde staat een en ander gerangschikt. Ik zie boven de trap naar beneden een poster van het boek, dus heb goede hoop. Een vrouwelijke medewerkster van een jaar of 60 groet me bijzonder vriendelijke en vraagt of ze me kan helpen. Ik vraag naar het boek en ze reikt het met 10 seconden later aan. “Dafur sind wir fur Sie da”. Ik loop mee naar de kassa en reken af. Wat me bij het aanreiken al opviel, valt nu nog meer op. De vrouw trilt als een rietje. Dit is echt niet gezond. Als ik haar een fijn weekend wens, heeft ze al ‘gleichfalls’ gezegd alvorens ik het kon zeggen. Voor bij wie geen belletje gaat rinkelen. Christoph Kramer stond verrassend  in 2014 de WK-finale in de basis, maar liep een hersenschudding op. Het was selectiespeler 20, maar kan mooi zeggen dat hij wereldkampioen is. Over deze zomer gaat deze roman. Ik ben er benieuwd naar.

Ik loop terug naar de parkeerplaats en moet traditiegetrouw een sanitaire stop maken. Dit met mijn schoudertas om. Gevuld met boek, lp en cd ga ik weer die astronomisch kleine ruimte in bij de MacDondeals waar ik me bedenk dat die tas een extra obstakel is. Ik bestel uit empathie een hamburger welke ik in de auto oppeuzel. Achter mij zie ik mensen in stappen. Voor mij, op het oog wat asocialere landgenoten die rustig een sigaret roken bij de auto. Langs mij staat een transporter gigantisch onhandig geparkeerd dus ik moet echt goed opletten met wegrijden. Ik bedenk me nu wel dat ik me hier een hele dag zou kunnen vermaken. Gewoon in de auto zitten op een parkeerplaats. Een keer koffie en of een broodje halen en kijken wat er zich allemaal afspeelt. Meestal heb ik toch wel wat meer te doen, zo ook deze keer. Op goed geluk rijd ik mijn auto uit het vak en rijd dan naar het stoplicht wat altijd op groen springt, maar waar ik altijd twijfel. Ik rijd de Kappelenstrasse in en parkeer mijn auto en loop naar de garagebox van Bernd’s CD Line.  

Het is drukker als ik binnenkom. Mede platenverkoper Alfred is er. Een zonnebank gebruinde man in een hempje met een flinterdunne paardenstaart getooid met een indianenveertje. En volgens mij een ultra groen persoon die op het punt staat om te gaan. Hij ziet er overigens wel geel uit. Ik neem plaats en krijg koffie. Bernd is druk en een van de gespreksonderwerpen is het concert van Iron Maiden. Even later komt Toby binnen. Hij is van mijn leeftijd en draagt een Iron Maiden shirt, zijn vrouw. Type vrolijkheid en zoontje zijn er ook bij. Het zoontje heeft eveneens een shirt van Iron Maiden aan. Hij had het machtig mooi gevonden. Het zoontje is een jaar of 8 en gruwelijk druk. Voor Bernd maakt het niks uit. Hij behandelt hem alsof het zijn eigen kind is. We krijgen het even later over de ‘schlagerkonig’. Er is inmiddels een vrouw binnen gekomen. Als Bernd mij vraagt of ik Christian en ik hem beschrijf krijgt de vrouw nog net niet de slappe lach. Dit, omdat het kind de spaarpot wilde leggen, maar er gegrapt werd dat Christian die nodig heeft om 6 vrouwen te onderhouden.

Na nog een bakje koffie bedank ik Bernd wederom. We mailen nog beloof ik en ik zou graag mijn live cd van Fleetwood Mac in de wisselaar doen. Echter is deze stuk. Op goed geluk had ik toen een cd in de wisselaar gedaan. Hij zit er nog steeds in…..