Mijn de Zwaluw

Aanstaande zomer bestaat onze voetbalclub 100 jaar. 100 jaar verhalen, historie en ontzettend veel nederlagen, overwinningen, strijd, kampioenschappen, teleurstellingen. Zelf ben ik al ruim 20 jaar lid van deze vereniging. Tijd voor een uitgebreide terugblik op een voetballoopbaan in de marge, waarvan er duizenden misschien wel miljoenen zijn en nog talrijke zullen volgen. Hierbij heb ik alleen het voetbal toegelicht, want op de club is natuurlijk veel meer dan voetbal te doen geweest.

Het begon allemaal in de zomer van 1993. Na het verplicht behalen van mijn zwemdiploma mocht ik een sport gaan uitzoeken. Het werd, al dan niet beïnvloed door vriendjes, voetbal. Zoals velen begon ik onder de befaamde trainingen van Gerda. Zij wist iedereen te enthousiasmeren tot en met. Of je nou pieren liep te zoeken. Een bal dood kon leggen of wat dan ook. Ondanks mijn lengte kon ik redelijk schieten en blonk uit in het maken van doelpunten op de kleine veldjes. Als kleine jongen telde ik al mijn doelpunten a la Romario( dus ook tijdens trainingspartijtjes) en kwam zo een jaargang op 120 goals. Natuurlijk weet ik me niet alles meer te herinneren, maar wel nog dat ik een keer met de F1 mee mocht doen. We wonnen met 0-2 in Rijkevoort en ik maakte een doelpunt vanaf de middellijn. Jarenlang heb ik het nog over gehad met leider wijlen Waldo, destijds leider van de F1, als ik hem tegenkwam. Door mijn doelpunten leek er, hetzij in de marge, wat talent in mijn voeten te zitten en zo werd ik in het seizoen 1995-1996 ingedeeld in de E1. Van de F2 naar de E1, een reuzenstap. Het begin was wervelend, nadat mijn neef Twan Kerstens shirts had gesponsord. Wonnen we met 1-0 in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Olympia. Ik maakte het enige doelpunt en was in de 7^de hemel. Daarna ging het rap achterwaarts en was ik veelal wisselspeler. Op school werd mij min of meer al verteld dat ik terug zou moeten naar de E2. Vanaf dat moment verstijfde ik compleet, tranen stonden in mijn ogen. Tranen kwamen ook, toen in de avond het telefoontje kwam, dat ik inderdaad terug moest naar de E2. Ik wilde maar een ding, STOPPEN!

Ondanks dat ik dit meerdere malen heb geroepen, ging ik door bij de E2 en werd, waarschijnlijk uit empathie, sportman van het jaar bij dit team. We werden 2^de en ik herwon toch nog het plezier.

Na nog een jaar E kwam de overstap naar de D, het grote veld. Ik was een weinig opvallende rechtsbuiten die als 1^ste jaars toch nog een doelpunt of 9 heb gemaakt. Dit aantal lijkt veel, maar we wonnen vaak met grote(re) cijfers. Absolute hoogtepunt dit seizoen was het reisje naar Hann Münden in Duitsland. We verbleven een weekend daar om compleet weggespeeld te worden door getraindere Duitse zaalvoetballertjes. De reis op zich was al bijzonder. Er lag sneeuw en contact onderling ging nog per walkie-talkie! Een weekend om nooit te vergeten.

Het seizoen erop begonnen we met een probleem. We hadden namelijk geen keeper. Ikzelf vond dit altijd wel leuk en stond graag tijdens het jaarlijkse zaalvoetbaltoernooi op doel, iets wat me ook wel redelijk afging. Ondanks mijn beperkte lengte, was er geen andere optie en mocht ik wekelijks tussen de palen staan. Het seizoen ging fantastisch. We werden in de laatste wedstrijd uit tegen Grave kampioen! Dit nadat we een week eerder laat in een wedstrijd in Herpen nog alles vergooit leken te hebben. Maar wat een feest om als 12jarige kampioen te worden en al helemaal voor trainer, Coos, die al jaren op diverse wijze met de jeugd actief was geweest. Nu eindelijk een kampioenschap behaalde. Door mijn beperkte lengte zat een overstap naar de C er nog niet in, die kwam pas een jaar later.

In de C1 zal een moment me altijd bij blijven staan, nog altijd kunnen we als vrienden er om lachen en ook oud-teamgenoten hebben dit nog scherp op de geest staan. Toen er een hoge bal kwam, ik in de zon keek en ik de magische woorden; “ik zie niks!” riep. De handen daarbij boven mijn hoofd wegtrekkend en de bal die over me heen viel. Terwijl als ik mijn handen had dichtgehouden, de bal gewoon daar was beland. Dit zijn van die momenten die ertoe doen. 

Als 2^de jaars C mocht ik op maandagavonden na het trainen wel eens meetrainen met de A1. Een B hadden we niet en de A1 geen keeper. Ik werd als 15jarige letterlijk aan flarden geschoten op deze trainingen. Wat een verschil ineens. Na een jaartje B1, waar we als oudste jeugdteam vooral heel veel verloren, werden we A1.

Ik was 17 jaar, 1,70 groot en woog 55 kilo, keepte met brilletje op en was nog met recht echt een ‘menneke’. Toch mocht ik al heel snel, door blessureleed bij keepers, een keer mee doen met de senioren. Bij ut 3^de maakte ik mijn debuut. We verloren 6-1 van Beugen en ik kwam er niet aan te pas. Een week later maakte ik mijn debuut in het 2^de elftal en wonnen we met 1-0 van EWC’46 3. Daarnaast werden de 100 potten bier verorberd. Voor mij een nog onbekend fenomeen en ik moest tussendoor als jeugdspeler  gewoon mijn lootjes aan de man brengen.

Bij gebrek aan beter mocht ik hier de rest van het seizoen op doel blijven staan. Wat een feest was dat destijds. Ik ben in oorden geweest, waar je met de jeugd nooit kwam. Met tegenstanders als Meerlo, Venray, Bergen, Wanssum, Horst, Wellerlooi, Well. Bijna iedere week zingen en bier onder de douche, prachtig vond ik het. Ook hoe de ‘oudere’ mannen mij destijds opvangen, want ik was van mezelf een bron van onzekerheid en had natuurlijk qua uitstraling in den beginne nog met rugtasje, meer weg van een pupil van de week. De toespraken van leider Geert, fantastisch gewoon. We wonnen veel. Speelden vaak tegen oudere teams, met echt van die mannen met bierbuiken en ik hield de paar ballen die op goal kwamen regelmatig tegen. Uiteindelijk werd Milsbeek 2 de ongenaakbare kampioen. In de thuiswedstrijd kan ik me nog herinneren dat ik mijn bril van hoofd sloeg bij de eerste bal richting ons doel. Dit voor een kleine 200 man publiek.

Het seizoen erop, keepte ik in de A1 bijzonder matig, maar mocht ik wederom op zondag aan de bak bij de Zwaluw 2. Tijdens de laatste wedstrijd van dit seizoen. In mei 2005 mocht ik als publiekswissel de stoppende doelman Koen gaan vervangen, een kwartier voor tijd. De trainer besloot echter anders en wilde het resultaat binnenslepen. Bij een 2-1 voorsprong kwam ik pas in de 88^ste minuut erin. Ondanks dat ik nog 2x handelend kon optreden, viel in de 96^ste minuut nog een tegendoelpunt, maar ik had mijn debuut gemaakt in de Zwaluw 1.  

Een seizoen later bleef ik als dispensatiespeler in de A1 en na een paar wedstrijden mocht ik wederom De Zwaluw 2 komen helpen voor de rest van het seizoen. Daarnaast mocht ik, door blessures, een wedstrijd uit tegen Swolgens Boys keepen bij De Zwaluw 1. In de 100^de! minuut werd het pas 2-2 en ik speelde een degelijke partij.

Mijn overstap naar de senioren was dus geen grote meer, omdat ik al bijna 50 wedstrijden had gespeeld bij de senioren. Daar kreeg ik keeperstraining van de Oeffeltse keepersgoeroe Hans. Soms was ik alleen op deze trainingen en kreeg ik (privé) keeperstraining op niveau. Tijdens dit seizoen kwam ik 1x als stand-in in de goal bij ut urst, maar wat gebeurde er. Ik dook een doorgebroken speler onderuit en kon met rood vertrekken. Met nog net geen tranen in mijn ogen kon ik het veld af en een week later (als fitte speler) toekijken. Op deze dag sloeg thuis het noodlot toe en uiteindelijk overleed ons mam. Ondanks dat dit totaal uit zijn verband gerukt is en niets met de rest van het verhaal heeft van doen en het voetbal, wederom een bijzaak maakt, wil ik het niet onderbelicht laten. Want naast vrienden en familie, heeft de Zwaluw in het algemeen, ook altijd voor mij klaargestaan. Zeker destijds was dat een van mijn belangrijkste uitlaatkleppen, zo niet de.

Na het opheffen van mijn schorsing mocht ik nog een keer opdraven in ut urst tegen een tot op het bot gemotiveerd Herpinia. Alwaar zeer veel oud-zeer kwam bovendrijven door het mislopen van promotie en een kampioenschap een aantal jaren daarvoor in Oeffelt. Ongelooflijk, hoe die lui te keer gingen, we verloren met 6-0 en zij wonnen de periode. Zelf kon ik daarna weer terug naar mijn stekkie onder de lat bij de Zwaluw 2 en slaagde er net als een seizoen later in om in de reserve 4^de klasse blijven, wat voor Zwaluw 2 een prima niveau was.

Na een minder seizoen, keepte ik in het seizoen 2008-2009 in de regel behoorlijk en we werden 3^de met het 2^de elftal. Tevens kwam in dat seizoen mijn nog enige voetbalwens uit. Tijdens een thuiswedstrijd tegen Estria, kwam een A-speler niet opdagen en vroeg ik de leiding of ze onze Jort niet konden bellen. Die kwam wel en mocht een minuut of 20 voor tijd het veld in. Dolgelukkig was ik op dat moment, zeker toen hij een bal afschermde en ik hem op de schouder tikte. Dit was voor mij het ultieme voetbalmoment, we wonnen die wedstrijd als klap op de vuurpijl ook nog eens met 4-1.

Een jaar later was ik de gehele voorbereiding aanwezig, keepte uitstekend en begon bij Zwaluw 1 als doelman. Helaas was dit na 4 wedstrijden voorbij. Waar ik altijd al op mijn tenen moest lopen om het niveau van Zwaluw 1 (bij oefenwedstrijden) te halen, lukte dat in de competitie totaal niet. Ik kon terug naar Zwaluw 2 en ging om en om met tourbeurten keepen met Willem. Hier kwam nog een prachtig moment want we werden dat seizoen in de reserve 4^de klasse. Prachtig om kampioen te worden bij de senioren.

Een jaar later kreeg ik om onverklaarbare redenen last van zenuwen voor het voetbal. Vaak hing ik ’s ochtends brakend boven de wc en kon ik met een verrot lichaam proberen te voetballen. Forget it, ook met nog wat, zij het ongevaarlijke medicatie ging het totaal niet, omdat ik verstijfde. Na een blessure door op de training met mijn knie tegen de paal te duiken, raakte ik mijn plek kwijt en keepte het seizoen uit bij de Zwaluw 3. Het seizoen erop begon ik tot mijn eigen verrassing als 2^de keeper en het ging uitstekend. Helaas werd ik onbedoeld, maar feitelijk wel de dupe van een keeperswissel bij Zwaluw 1. De doelman van 3 ging naar 1, de van 1 naar 2 en ik dus van 2 naar 3. Rampzalig vond ik allerminst, want ik kwam nu weer bij mij teamgenoten van mijn eerste seizoen(en) van Zwaluw 2 terecht en ik mocht natuurlijk gewoon op niveau blijven trainen. Helaas raakte ik na de winterstop zwaar geblesseerd middels een hielspoor. Deze hielspoor zorgde ervoor dat ik in jaargang 2012 slechts 3 wedstrijd heb gespeeld. We werden nog kampioen met Zwaluw 3, wat natuurlijk een fantastisch feest was, maar het voelde als geblesseerde speler, niet als mijn titel.

Zelf besloot ik mede door de blessure en de komst van andere getalenteerde doelmannen, de keuze te maken om eindelijk weer met vrienden te gaan spelen bij de Zwaluw 5. Ieder jaar vroegen ze me in het ik hapte toe. In het jaar 2013 voetbalde ik hierin enkele wedstrijden, maar al gauw verdween ik weer in het doel. De gezelligheid is nog steeds een belangrijke reden om wekelijks met plezier naar het sportpark te trekken om te ballen met dit team. Met dit team kwamen wederom prachtige momenten. Tijdens het seizoen 2013/2014 werden we 3^de en de gehele jaargang 2014 bleef De Zwaluw 5 23 wedstrijden ongeslagen! Een unieke serie van een uniek team. Een jaar later streden we zelfs heel lang om de titel, maar moesten deze aan DSV laten. Maar wat een wedstrijden waren dat. Vooral thuis toen zij kampioen werden was het volle gas van 2 zijdes. Ongetwijfeld een van de mooiste wedstrijden die ik ooit zal spelen. Inmiddels zijn ‘we’ Zwaluw 4 geworden en sta ik nog wekelijks met heel veel plezier onder de lat. In de tussentijd ben ik gevraagd om bestuurslid te worden van de vereniging. Sinds april 2015 heb ik zitting in het bestuur en zie dat het allemaal niet heel eenvoudig is om alles rond te krijgen. Er komt ontzettend veel kijken bij het reilen en zeilen van een club. Toch ben ik ontzettend trots om op deze wijze (hopelijk) een steentje bij te dragen aan de vereniging.

Onderwijl had ik op voetbalniveau nog één doel. Na het seizoen 2006/2007 (1 wedstrijd schorsing), 2007/2008 (1 wedstrijd gekneusde teen), 2008/2009 (1 wedstrijd enkel), 2013/2014 (3 wedstrijden gekneusde hand) 2014/2015 (25 minuten voor tijd… kramp) 2015/2016 (1 wedstrijd weekend weg en 30 minuten rugblessure) slaagde ik er in het seizoen 2016/2017 in om alle wedstrijden 90 minuten op het veld te staan. Dit ging gepaard met de nodige tape, zalf en talloze pijnstillers, maar het lukte alsnog.  Ondertussen voel ik me nog altijd een bevoorrecht mens, dat ik onderdeel mag maken van het zo leuke voetbal spel.

Zo eindigt dit verhaal, zoals er nog vele meer zullen zijn. Daar dit enkel reflecties zijn, kan het zijn dat ik wat vergeten ben, maar dit is zowat in mijn opkwam aangaande mijn Zwaluw loopbaan tot zover.  Zo zijn er tal van verhalen, anekdotes en gebeurtenissen. 100 jaar de Zwaluw, 100 verhalen, 100 jaar historie!