Uiteten Pomodoro

Het is anno 2025 soms lastig er is zoveel op de markt, maar wat wil je nu voor je verjaardag hebben. Voor mij persoonlijk is dit geen enkel probleem. Net als een kind van 8 met 30 jaar levenservaring heb ik nog een redelijk verlanglijstje. Deze houd ik up-to-date en rond 5 december, mijn verjaardag of eventuele andere festiviteiten deel ik deze graag. Daarbij noteer ik dingen die ik echt wel, of juist later toch niet wil hebben. Mijn partner en schoonzus hebben echter een leger lees nagenoeg blanco lijstje, dus moest er iets anders verzonnen worden. Waarom gaan we niet uiteten met z'n vieren? Prima toch. Zeker weten en ik mocht de locatie (mee) uitzoeken. Vanwege het succes of juist toch vanwege de keuze die er is werd het Pomodoro in Lent. Italiaans tapas met zeer schappelijke drankprijzen, waar menig restaurant, dorpscafé en zelfs sportclub een voorbeeld aan kan nemen. 

De datumplanner slingerde rond en bracht ons op deze zaterdagavond bij elkander. Ik had met mijn broer geregeld wie er zou rijden. Zelf vond ik het namelijk geen probleem om te rijden. De andere 3 zouden dan, mits gewenst, een alcoholisch drankje erbij kunnen nemen. Zelf drink tijdens het eten niet snel. Eerst een bodem leggen dan drinken. Een persoonlijk evangelie die ik al sinds jaar en dag predik. We gaan ze ophalen en rijden in alle rust naar Lent. We weten nog dat het restaurant ronduit irritant ligt en dat er amper parkeerplaatsen in de buurt liggen. We rijden, net als vorige keer, verkeerd en moeten een woonwijk in. Hier rijden we der rotonde rond en keren weer om. Dit om nu wel naar de locatie te rijden. Het is ineens linksaf, maar we komen aan. De parkeerplaats, of ja de 12 vakken die er zijn, staan vol en dus rijden we door. Links bij de sporthal zijn wel nog wat plekken en hier zetten we de auto neer. We lopen naar het restaurant al snapt een dame op de fiets niet dat ze voor een zebrapad moet stoppen. Het levert een verbaasde blik op. Ze staat stil bij de pin-apparaat en wij hebben het idee dat ze wat wil zeggen, maar naar hoogstwaarschijnlijk is de pinapparaat simpel weg leeg. 

We worden naar een tafel geleid bij binnenkomst en de Ipad volgt vrij snel. Vorige keer duurde dit 20 minuten. Een vlotte jonge dame komt ons helpen en we gaan aan snel bestellen. Er komt brood met smeersels maar de eerste ronde laat niet lang op zich wachten. De carpaccio is perfect op temperatuur. Leuk opgemaakt met olijven. Dit vind ik zelf een pluspunt en mijn partner deelt deze mening en dus olijven. Wat is deze goed, ik kan er bijna niet bij. Fantastisch. Hiervoor kom je naar Pomodoro. De rosbief, iets wat ik persoonlijk niet snel zou kiezen, maar goed als er tzatziki bij zit, dan moet het geprobeerd worden. Uitstekend en vooral vers. Het volgende gerecht wordt voor mij de mozzarella kroketjes. Deze zijn bijzonder smaakvol en de dip brengt me absoluut niet in een dip. 

Wat me opvalt en dat is superpositief is dat de drukte goed bewaakt wordt. Er zijn afdoende zitplaatsen, maar ruimtes worden afgesloten. Hierdoor heb je niet het idee in een druk hol te zitten. En zit je maximaal met een man of 25 in de zelfde ruimte. Natuurlijk als je lawaai papagaaien hebt of mensen die zichzelf godsgruwelijk graag horen praten, dan zal dit nog wel eens voorkomen. We gaan door met sparerib die in balsamico is gedrenkt. Nou zo verrassend als het klink, zo verrassend lekker smaakt hij. Heerlijke sensatie en waar ik persoonlijk al helemaal gelukkig van wordt is het (warme) zuur erbij. Warme grote Amsterdamse uitjes en babyaugurkjes. Heerlijk gewoon.

Mijn broer en schoonzus proberen diverse wijnen ik houd het bij spa rood en bestel nog wel een weihenstephan 0,0 weizener. De pizza's zijn ideaal om te delen staat al op de kaart. Dat klopt, want ze zijn nogal aan de grotere kant. Delen is een must, want anders zou je zo vol zitten en veel andere pracht en praal missen. De salade die je als bijgerecht besteld is vooral vers en heeft een wat zoetere smaakbeleving. Uitstekend te noemen dus. We keuvelen gezellig en het val vooral op dat het tempo van bedienen gewoon goed is. We hoeven niet lang te wachten. Er gaat wel tot 2x toe wat mis, maar we storen ons er niet aan. Mijn spa-rood wordt omgestoten door een medewerkster. Ik verroer geen spier en laat het gebeuren. Het wordt netjes opgeruimd er volgen tot 3x toe excuses en ik krijg een nieuw drankje. Super gedaan. Even later vallen er wat messen en vorken op de grond. Waarop de serveerster in gewone mensen taal zegt; “wow ik heb echt last van errors vandaag”. Hiervan kan ik alleen maar ontstellend genieten. Er zijn mensen die na dit omstoten van een glas al gelijk een vervelende avond zouden hebben. Als mijn kledij wat nat zou zijn geworden had ik dit misschien voor een procent of 10 meer  als naar ervaren. Nu dacht ik vooral. Het is gebeurt en is misschien nog wel vervelender voor de bedienster dan mij zelf. 

Ik bestel via de Ipad, de biefstuk medium rare. Deze is medium gebakken. Gelukkig, maar anders had dit rare taferelen opgeleverd. Maar goed, medium gaat niet op voor de smaak, want die is zoals bij vele gerechten uitstekend te noemen. Deze is eveneens Italiaans getint met balsamico. Het is voor mij meteen de laatst overstap op een gang, want het laatste hoofdgerechtje dient zich aan. Dit wordt een lastige. De risotto met venkel en doperwten heb ik mogen proeven. Het was een vorkje, maar clichématig. Die smaakte naar zo veel meer. Ik ga verder met de klassieker der klassiekers. Spaghetti bolognese. Een prachtig gerechtje komt mijn kant uit en deze mag er eveneens zijn. Wederom laat ik de penne pesto kip voor wat het is. Met als grote voordeel. We mogen nog een keer terug.

We stappen over op de toetjes en ik ga het mezelf niet te moelijk maken. Dan maar een sorbetijsje. Dit ondanks enkele prachtige toetjes. Maar ik ben geen toetjes liefhebber. Torta di Caprese lijkt me wel wat en de Scroppino is eveneens goed. Ik blijf bij mijn sorbet. Heerlijk mango en bosvruchtenijs komt mijn kant uit. Hierna bestelt de rest, die de aanwezigheid van een toetjesmaag niet ontkennen, een laatste ronde. Deze ronde laat echter nog even op zich wachten. De bediening komt, vraagt vriendelijk of lege glazen en bestek mee mogen nemen. En ze vraagt of we nog iets te drinken willen. We geven aan wat bestelt te hebben. Ze zegt het gezien te hebben en we wachten. Na een tijdje, doen we de symbolische loop langs de toonbank. Mijn broer vraagt daarbij of ze ons niet vergeten zijn. Er is ergens iets mis gegaan, maar dan komt het er eigenlijk meteen aan. Zoals zoveel vandaag vlug ging. Na een laatste gang gaan we naar voren. Rekenen af, bedanken het personeel en lopen een koude avond tegemoet. De klok heeft 22:30 uur al doen passeren. Het is fris, maar wij hebben een warm gevoel gekregen van deze Italiaan met dit goede concept.