Er zijn van de zondagen die vanzelf bijzonder worden gemaakt. Waarop je onverwachts meer dingen doet dan gebruikelijk. Natuurlijk de zondag is heilig voor mij. Deze staat in het teken van de voetbal. Hoewel mijn minuten op het veld zijn gehalveerd ben ik er (nog) graag bij en draag mijn steentje bij. Aan ons eigen elftal of zoals deze ronde bij een ander team. Hoe dat weer tot stand kwam?
Er komt een appje of er nog mensen willen aansluiten bij het tweede. Ik beraad me hierover, maar kom tot de conclusie dat mij dit wel goed uitkomt. Daar ik daarna kantinedienst heb. Ik laat onze leider weten, zet me er maar bij als 3de wissel en als ik moet vlaggen is dat prima. Dat laatste is niet nodig appt hij terug.
Het is zondagochtend. Onze eigen wedstrijd is door een spelerstekort van de tegenstander afgelast. Vandaar dat ik kan aansluiten bij het tweede team als extra man. Zo maak ik minuten, doe een warming up en heb wat gedaan. Dus kom niet alleen voor een kantinedienst naar de club. De ochtend begint onrustig. Ik lees een bericht op mijn app dat er een speelster van onze dames niet op het MwdF (mobiel digitaal wedstrijd formulier) kan gezet worden. Het betekent dus simpelweg dat ze niet speelgerechtigd is. Administratief misverstandje, wat ik snel even rechtzet. Gelukkig ben ik nog thuis. Heb ik nog tijd om mijn laptop aan te slingeren en is het zo geregeld. Nog geen 2 minuten later is ze weer spelend lid van onze club. Wel baal ik dat ik hierdoor wat zuivere massage tijd mis. Hier moet niet te groot gedacht over worden. Ik zit een massage gun even op mijn kuiten ter ontspanning van mijn momenteel strakker gespannen kuiten.
Eenmaal op de club drink ik rustig mijn kopje thee uit en ga mee met de Zwaluw 2 naar de kleedkamer. Hier wordt door de leider de opstelling voorgedragen. Hij draagt symbolisch voor deze zondag een Sombrero. Dit, omdat het team een themafeest organiseert in Mexicaanse style. Niet dat er sombrero wolken hangen vandaag, maar gezien de wedstrijd gespeelt wordt tegen Menos 1 uit Landhorst lijkt een overwinning lastig. Het is een stugge en fitte ploeg, waar de Zwaluw traditiegetrouw, nooit lekker tegen speelt. Nadat de opstelling is voorgedragen gaan we het veld op voor een warming up. Wat me opvalt is dat er een gigantische draadloze speaker staat. Deze wordt geconnected en dan komt er een hoop kabaal uit. Het is niet mijn ding zo, maar ik pas me aan en ben blij deze warming up te mogen doen.
De keeper vraagt me hem in te trappen en dat doe ik met plezier. Wat ik erg leuk vind om te doen is het trappen van corners. Dit deed ik in het seizoen 2007/2008 eveneens heel erg graag op onze keeper destijds toen ik leider was van de B1. Het gaat me geenszins zo onaardig af. Dan volgt nog zo’n moment. Ik denk help, maar in de geest van jij doet wat of bent bestuurslid bij de club. Al ben je nu als gastspeler aanwezig. De sproeikoppen steken nog boven het maaiveld uit. Damn niet dat. Daarbij kan ik daar zelf niets mee. Gelukkig is een man van de onderhoudsploeg te bereiken en nemen de sproeikoppen hun oorspronkelijke posities weer in.
Als we naar het veld gaan, neem ik rustig een plekje in de zon in. De voorzitter, die al 35 jaar die functie beoefent bij de tegenstander komt kijken en ik groet hem vriendelijk. De wedstrijd is er eentje van hard werken. De tegenstander komt voor. Wij krijgen de kans op 1-1, maar het wordt 0-2 en we komen er niet aan te pas. In de rust wordt gevraagd hoe lang ik mee ga doen, maar ik heb al aangegeven dat 20 minuten prima is. Het is tenslotte toch gauw 2 niveaus en 2 tandjes hoger cq sneller dan dat ik gewend ben. Inmiddels is het 0-3 geworden als ik binnen de lijnen komen. Het wordt 0-4, dit een halve minuut nadat ik een bal verkeerd raak en niet goed vooruit speel.
Even later moet ik achter de linksback aan die met een voorzet de bal met 180 kilometer per uurl tegen me aanschiet. Hij schrikt, want hij denkt mijn hoofd te raken. Dat is niet zo, het is mijn linkerborst/schouder. Even later ben ik te lief en coach een medespeler verkeerd, anders had ik nog een kans gehad. Verder sleep ik er een paar keer een ingooi uit in situaties dat ik er niet uitkom. Exact na 90 minuten is het mooi geweest. We verliezen 0-4, ik zelf heb in elk geval ritme opgedaan en ga vlug de douche in om daarna mijn kantinedienst te draaien.
Mijn teamgenoot is er al als ik in mijn speciaal voor vandaag uitgekozen Mexico shirt de bar kantine inloop. Onze kantinejuffrouw legt even kraakhelder uit wat we precies moeten doen. De bar ken ik door en door, maar de keuken op de club niet helemaal. Zeker niet nu er een speciale snack van de maand is. Dit is het broodje bal die in iedere zichzelf respecterende kantine aanwezig moet zijn. De bereidingswijze wordt goed uitgelegd. Daarnaast zijn er op een Mexicaanse middag natuurlijk, mexicano’s. We beginnen enthousiast bakken de ene na de andere mexicano als er een man met koffer zich meldt. Het is de scheidsrechter voor het eerste. Daar er geen andere bestuursleden zijn, vang ik hem even op. Het is een bijzonder aardige man die nog niet eerder op onze club is geweest. Wel heeft hij eind jaren 70 verkering gehad in Oeffelt. Als hij gaat omkleden loop ik terug de keuken in. Mijn teamgenoot heeft intussen veel mensen al geholpen.
Voor de wedstrijd nog een ’persoonlijk’ ritueel. Ik roep de namen van de spelers en pupillen van de week om. Normaliter stuur ik op zaterdag middag een compleet word-doucment door naar de andere bestuursleden, opdat als ik er niet ben de informatie voor handen is. Omdat ik de pupillen nog niet had, pas ik een word-bestand 10 minuten voor de wedstrijd op mijn telefoon aan en swipe tot 3x toe. Van het word-document over de wedstrijd naar het mwdf en de 2 pupillen welke ik improviserend moet voordragen. Ik hoop dat ik niet haper, want dit op een telefoon moeten doen is gedoe tot en met. Ik krijg complimenten over mijn omroepen en ga weer terug achter de keuken staan. We verkopen ballen en bakken de ene na de andere snack. Ondertussen loop ik met een flesje sportdrank en kannetje thee naar het scheidsrechter lokaal.
Voor de rust is de thee gezet en ik bedenk me 15:10 uur dat er nog koffiegezet moet worden. Ik zet 3 kannen, maar als het rust is, is er maar 1 volle kan aanwezig. Dit is ronduit lastig, want we hebben koffie te kort. Daarbij sta ik nog te bakken en moet er koffie bijgezet worden. Het blijft toch bijzonder dat er altijd van die ongelukkige buffels zijn die eten op de rand van het rustsignaal bestellen. Uit eigen ervaring weet ik, dit doe je of ruim(er) ervoor, of erna niet net de rust. Hetzelfde als voetbalteam met het halen van drank. Zij voelen dat meestal wel aan. Het valt me trouwens op hoe druk het is. Wel merk ik meteen, hiervoor ben ik niet echt geschapen.
Als de rust voorbij is, is die bij ons eveneens wedergekeerd. Het laatste half uur loopt prima voorbij als er wel nog een ongelukje gebeurt. Op de dames wc hangt een vreselijke stank. Wat blijkt er liggen wat uitwerpselen op de grond en de bril zit helemaal onder. Laten we hopen dat het een kindje is geweest, die even een ongelukje heeft gehad. Heel veel respect voor ons vrouwelijk bestuurslid, door dit even op te ruimen. Dit met een kokhalzende gedaante. Zij heeft een mexicano verdient. Als het erop zit nemen we nog een flesje water en gaan buiten kijken. Ons eerste elftal heeft nog een half uur om een achterstand weg te werken. Dat moet nog kunnen denken. Ze gaan er vol voor, maar de bal wil er echt niet in. Dit is wel heel jammer voor de jongens van het tweede die hun thema feest zo geweldig hebben opgezet. De sfeer slaat even om. Ondertussen zijn de flessen corona niet aan te slepen en de mexicanos laten zich nog immer goed smaken. Voor mij rest nog een texels biertje 0.0 op het terras, waarna we huiswaarts keren. De zondag bestond weer volledig uit de voetbal(club).
Reactie plaatsen
Reacties