Achilles Reek uit

Weer een uitwedstrijd en weer niet om de hoek. Deze zondag mochten we met ons 35+ team uit naar Achilles Reek. Thuis wonnen we eenvoudig van dit sympathieke team. Aangezien ik de shirts had gewassen bedacht ik me, om voor het eerst sinds mensenheugenis met de auto naar de club te komen. Dan zou ik meteen een keer kunnen rijden. Echter probeerde ik mijn team nog op het verkeerde been te zetten door te appen dat ik rechtstreeks zou komen. Ik stuurde om 08:15 uur mijn locatie door. Dit op de befaamde ontmoetingsplek tegenover tankstation Argos. Met de tekst, dat ik aan een persoonlijke warming up was begonnen. Dit was meteen mijn wekelijkse mop, die ik normaal in de kleedkamer breng. Helaas werd ie niet helemaal goed begrepen, maar daar heb ik vaker last van. Of mijn teamgenoten dan geen gevoel voor humor hebben? Of ik niet dat kan natuurlijk ook.

Ik schud mijn thee in een plastic bekertje en zeg dat ik rijd. Er melden zich gelijk 3 teamgenoten die graag in deze bijzondere auto die door ons liefkozend #elcookblique wordt genoemd die mee willen. Ik vertel dat hij € 749,50 heeft gekost. Dit, omdat de prijs €750 was, maar er nog 50 cent voor een winkelkarretje in lag. Die korting hadden we maar mooi te pakken. Ik ken de route naar de Reek. We komen onderweg veel asielzoekers bij een bushalte tegen en in Reek zelf rijden we het sportpark voorbij. Gelukkig kunnen we makkelijk keren en parkeren tegen de container aan. Dit is tijdelijk de kantine van de club. Dit omdat een nieuw complex annex MFA de grond uit wordt gestampt. We moeten omkleden in de kleedkamers van de sporthal waar van die Tiroler bankjes staan. Een sleutel is er niet en een kapstok ontbreekt eveneens. We doen onze telefoons, sleutels en andere waardevolle spullen in mijn voetbalschoenentasje welke een geblesseerde speler mee zal nemen.

Om meer lokalen te creëren in deze sporthallokalen, is er een damwandplaat in de douche geplaatst. Het is allemaal wat rommelig, maar de ontvangst van een speler en tevens voorzitter is hartelijk. Wel is er nog een verrassing. Er is geen scheidsrechter voor handen. “Hebben jullie niet iemand? Waarop ons team reageert. “daar moeten zij toch voor zorgen”. Onze leider geeft aan, welkom in de kelderklasse. Gelukkig is een van onze spelers bereid deze taak op zich te nemen. We hebben hierdoor wel een speler minder. Zelf doe ik toch een persoonlijke warming up en zal gaan vlaggen. Hiermee breng ik mijn bijdrage annex rol volledig ten tonele. De meeste voetballers willen liever niet op de bank beginnen. Daarbij hebben de meeste wissels een hekel aan vlaggen. Ik aan beide zaken niet. Het voetballen vind ik leuk om te doen, maar ik ken mijn eigen krachten. Daarbij vind ik invallen totaal niet erg. Zo lang ik maar een acceptabel aantal minuten mag maken. Als ik in deze minuten een bijdrage mag  en kan leveren. Is voor mij de zondag al geslaagd en geniet ik daarvan. 2x dit seizoen startte ik in de basis. Dat was wel even wennen voor mij. Al helemaal, omdat ik er dan eigenlijk moeite mee heb dat iemand anders er voor mij langs zit. Maar als ik tussen de lijnen sta, dan gaat de knop om. Meestal ben ik rechts- of linksbuiten en in de spits stond ik eveneens al. Op het middenveld zou wellicht nog eens kunnen, maar dat hangt echt af van de tegenstander. Daarbij zal mijn ritme omhoog moeten. Deze zondag pak ik dankbaar de vlag op. Wel draag ik handschoenen, want de wind maakt het maar wat fris.

Als onze speler en dus scheidsrechter fluit, kunnen we beginnen aan de wedstrijd. Achilles is maar met 11. Of ja 11 ze hebben 12 spelers, maar Khalid zit met de ramadan en een andere jongen zit op de bank en kan maar een helftje. We krijgen na een minuut of 5 een gigantische kans. De bal stuitert op door een polletje, waardoor onze aanvaller overschiet ik ga op de knieën en achter me hoor ik vanaf de Achilles bank; ‘die willen niet winnen, als je deze al niet maakt’ Had jij hem wel gemaakt? Ik zeg, ik sta er niet voor niets langs met een knipoog. We hebben het lastig, omdat Reek er heel veel energie in gooit.

Achter me gaat het over de scheidsrechter. Ze zijn blij dat mijn teamgenoot fluit. Titus had ook wel gewillen, maar die ‘duut al zo verrekus veul veur de club’. Wat de scheidsrechters’ reden was om vandaag niet te fluiten. Het wordt me niet duidelijk. Ik vraag er verder niet naar. Hij zit wel op de bank deze zondag. Of hij niet fit is, niet wil en of kan. We laten dit vraagstuk openstaan. Na een minuut of 10 gaat hij weg. Ondanks een paar mooie aanvallen is onze eindpass deze zondag een paar keer ontzettend zwak. Bij de tegenstander gaat iedereen er vol voor. Hun 66-jarige rechtsback valt daarbij zeker niet uit de toom. Verder valt een speler op, die zijn hals volledig getatoeëerd heeft en op de zijkant van zijn hoofd is eveneens wat geschilderd. Zie je niet zo vaak op een voetbalveld. Hij is pijlsnel, maar kan niet voor heel groot gevaar zorgen.

Voor de rust wordt er niet gescoord en zo gaan we rusten met 0-0. Iedereen geniet van een potje voetbal op dit snelle veld, wat daags van tevoren nog lijkt te geverticuteerd. In de rust moeten we wachten op de thee, maar uiteindelijk komt een zeer aardige dame van de club deze brengen. We grappen wat, onze leider heeft nog een goede mop. Onze aanvoerder verwacht dat hij eruit moet, maar wil dat zelf vooral. Onze keeper helpt nog met een tactische wijziging na rust. We gaan vol goede moed naar het tweede bedrijf toe. Zelf verstap ik me nog als ik naar het veld toe ren, door achter een stoeprand te blijven hangen. Mijn zwakste enkel vindt dit niet heel tof. Ik sta tegen de zon in te vlaggen, waardoor ik met een hand voor mijn gezicht langs de lijn loop. Na een minuut of 5 schiet onze linksback de bal in de voeten van onze spits. Deze legt hem voor zijn linker en schiet binnen. 0-1. Hierna maakt onze keeper nog een prachtige, niet per se noodzakelijke, zweefduik. Ik geniet hiervan.

Ondertussen draag ik mijn vlag over en ga warmlopen. Onze leider geeft aan ; Het volgende moment is voor jou. Als ik erin sta krijg ik direct de bal van onze laatste man en kaats deze terug. Daarna maak ik een actie langs de lijn en zet voor. Onze spits neemt hem op goed geluk in-een-keer. De bal gaat de nieuw te bouwen MFA op. Jammer, maar ik ben tevreden met mijn inbreng tot zover. De wedstrijd gaat zo lang wij hem niet beslissen 2 kanten op. We grappen nog met de tegenstander. Wij gaan zo niet meer scoren. Zij zeggen wij het komende uur ook niet. Onze keeper en rechtsback redden nog een keer knap. We komen goed weg. Ik zelf vindt nog dat ik te weinig heb gegeven en ga als een kip zonder kop druk zetten. Het is mijn specialiteit. In elk geval moeten tegenstanders nu keuzes gaan maken.

In de laatste minuut is onze voorstopper in de 16 te vinden. Hij schiet, zoals meer mensen vandaag op de keeper. Onze linksbuiten is op de plek, waar ik had hopen te staan en tikt binnen 0-2. Onze teamgenoot en vandaag scheidsrechter heeft het goed gedaan. Hij fluit voor het laatst.  0-2 het was een moeizame zege, maar ook die tellen. We lopen vrolijk richting de kleedkamer. Opvallend moment. De achterklep van de auto van een teamgenoot staat open. Gelukkig dat er in Reek verder niemand komt. Je komt er niet als je er niet hoeft te zijn. Waarschijnlijk is er in onze waardevolle spullenzak wat beweging geweest, waardoor er per abuis op de knop van deze sleutel is gedrukt. Zou wat zijn als je zo een helft met een open klep op de parkeerplaats bij Olympia’18 zou staan aan een drukkere doorgaande weg. Het ziet er wel bijzonder uit.

Als we in de kleedkamer zijn worden we nog vrolijker van een pitcher bier die de tegenstander en voorzitter komt brengen. Ik sla, daar ik aan het vasten ben, over, maar vind het utierst sympathiek. Al was er wel een klein gebaartje gemaakt door ons team. Ze houden zich wel aan een wword. Ik eet mijn meegebrachte pastaatje op en ga tevreden douchen. De douche is verder prima. Wel is er geen enkele vorm van afzuiging, maar dat ben ik van thuis gewend.

Als we de containers, die dienstdoen als kantine, inlopen valt meteen op dat het zeker niet ongezellig is. Er zijn broodjes rookworst en er stroomt hertog jan (weizener )uit de tap. Helemaal niet verkeerd. Ik vind het zelf te vroeg voor een broodje rookworst, maar zie mijn teamgenoten smullen van deze delicatesse. We lopen terug naar de auto zetten onze reis voort en komen aan in Oeffelt. Hier drinken we nog een paar drankjes, maar wel continue zogezegd de laatste met de jas aan. Hier geen warming up, de verwarming staat uit....