‘vrijwilligersavond’

Vrijwilligers, je kunt niet zonder ze. Zij houden de leefbaarheid in menig dorp en van menig vereniging of stichting in leven. Ondanks dat ze het niet in een ieders ogen altijd even goed doen. Rechten zij hun rug en offeren hun vrije tijd op. Vaak compleet in het belang van anderen. Zo af en toe mogen ze in het zonnetje gezet worden. Of ja zelf genieten van een vrije avond. Om deze reden was ik nu zelf een vrijwilliger. Natuurlijk ben ik dat een uurtje of 150 in het jaar voor de voetbalclub en daarbij als lid van de carnavalsvereniging maak ik eveneens de nodige uurtjes. Tijd die ik aan cq voor mezelf kan besteden, maar ik kies ervoor om geheel belangeloos in te zetten voor anderen. Waarom? Het geeft heel veel voldoening, het is goed voor de sociale contacten en je leert er veel van. Deze avond had dit vrijwilliger zijn een diepere betekenis.

Het is medio september als onze voorzitter van de carnavalsvereniging tijdens een vergadering aanhaalt dat het in de lijn der verwachtingen ligt dat onze bevriende zustervereniging de Ulewappers uit Sint Agatha voor hun kotelettenfeest vrijwilligers zoekt. Meteen heb ik zoiets van, als ik kan, dan ga ik daar helpen. De verenging uit ons buurdorp helpt ons eveneens tijdens ons pleinfeest in de zomer. Er komen rustig een mannetje of 6 tot 8 op de fiets naar Oeffelt en ze staan dan achter de bar, of zelfs in een snikhete friteswagen. Daarbij stralen ze en dat is niet onbelangrijk, plezier uit. Op de oproep in de mededelingenapp antwoord ik bevestigend. Wie kan er 15 maart helpen bij het Kotelettenfeest. Zaterdagavond 19:45 uur mogen de vrijwilligers die zich opgegeven hebben melden bij de Agaat.

Wellicht is dit iets typisch mannelijks. Laten we voorop stellen, ik neem zelf geen initiatief, maar we gaan met z’n 3 apart naar Sint Agatha. Niet dat we van te voren iets afspreken bijvoorbeeld. Als ik net thuis weggefietst ben. Heb ik al het idee een verenigingslid te zien, maar hij fietst elektrisch en blijft me voor. Als hij stopt bij de Agaat is het me duidelijk. Hij is het. Ik vind het sowieso al leuk om met hem dit te mogen doen. Een carnavalsvierder in hart en nieren en iemand die van het verenigen houd. We lopen samen naar binnen en er wordt verteld wat we mogen doen. We mogen de bar gaan bemannen. Gelukkig heb ik hier al een kleine 10 jaar ervaring mee, door bij de voetbalclub achter de bar te staan op donderdagavond. In het begin was dat een drama van jewelste. Tappen met mijn 2 linkerhanden. Het leek helemaal nergens op. Dingen zien, nee helemaal niet. Om vervolgens weer 2 handen schuim te tappen. Dit is later verbeterd en zo nu en dan krijg ik er zelfs complimentjes voor, van (jongere) kantine bezoekers. Als bestuurslid is dit trouwens meteen de plaats om dingen op te vangen, te horen en mee te nemen. Het is een ideale wisselingwerking. De beste stuurlui staan niet aan wal, maar mengen zich waar mogelijk.

De ander vraagt aan mij; kun jij tappen. Ik zeg ja, maar het is al vanaf december geleden. Afgelopen donderdag was ik K.O. na het werk en heb ik mijn donderdagavond bardienst voorbij laten schieten. Hoe jammer ik dat ook vond. Mijn eerste 2 getapte biertjes zijn voor de prins en prinses van dit carnavalsjaar van Sint Agatha. Ik ben blij dat ze aardig gelukt zijn. Hoe druk het vanavond wordt, weten we trouwens niet. Er staan diverse hangtafels. De fraaie buutenton staat op een verhoging en er zijn geluidsboxen. Tussendoor komt een jongeman achter de bar. Het doet mij deugd hem te zien, hij haalt flessen bier voor de veteranen die in de bestuurskamer zitten. Hij is beheerder, maar zijn gezondheid laat hem in de steek. Iets waar het dorp actie in onderneemt om hier wat aan te doen. Het wordt langzaam aan drukker en het (1^ste) grote fust wat mijn inziens niet vol zat gaat leeg. Ik sluit het 2^de fust aan. Dat systeem is hier eenvoudig, maar wat er dan gebeurt. Ik tap geen twee vingers schuim, maar 2 handen. Er komt een tsunami uit de kraan. Dat fust is net geschud zegt de secretaris van de vereniging. Door van achter uit een kar te zijn getild. Man, man, ik heb nog nooit zo slecht getapt. Het lijkt wel of er gebasketbald is met dit fust en daarna nog geskibbybald. Trouwens het fustenrollen is toch iets Oeffelts? Er is wat paniek en er wordt al gefluisterd. Leuk die jongen die wil helpen daar achter de bar, maar kan die wel tappen? De bestuursleden blijven kalm.

Als dit wilde fust eraf is en er weer een kleintje aangeslagen wordt, gaat het weer als vanouds. Een rasechte vrijwilliger aan de bar weet me dan iets te vertellen. Het vorige fust komt uit de zaal en dan zit er meteen druk / koolzuur bij en op. Dat is niet geschikt voor deze bar. Gelukkig maar. Ondertussen is het steeds drukker geworden en blijkt onze 3^de persoon helaas ziek. Mijn collega belt zijn partner godzijdank kan zij komen. Er hebben wat vrouwelijke leden geholpen, met wat spoelwerkzaamheden, want met zijn 2’n hielden we het niet (meer) bij. Zeker niet door het wilde fust, waardoor ik niet door kon tappen.

De avond vordert en de jubilarissen worden gehuldigd. Erg mooi om te zien, dat mensen zo lang deze club trouw blijven. 50 en 40 jaar lid. Bij ons zouden we dat alleen met 11 doen, maar er is geen goed of fout. Ieder doet het op zijn of haar manier. Het is al lang prachtig dat iedereen zo in het zonnetje gezet wordt. De prins en prinses van 2023 krijgen daarbij nu hun foto’s op stick. Hier spreek ik later de secretaris over. Erg goed over nagedacht, omdat dan de foto’s van het aftreden erbij zitten. Is wel een jaartje wachten, maar dan ben je compleet. De ton blijkt er niets voor niets te staan. Mijn collega achter de bar zei al dat hij er al een aantal keer had gestaan. En dan komt daar ineens onze Patje als goeroe op het toneel. Nu we gedrieën staan is er mee rust achter de bar het loopt allemaal soepel en kunnen we net als de 75 man die binnen zijn genieten van deze geweldige buut. Die verveelt nog steeds niet.

Aan de bar vertelt een van de vrijwilligers dat hij in Oeffelt de zitting al sinds zijn dochter prinses is geweest ziet en het altijd leuk is. Ik bedenk me nu dat hij wel eens, als wij er niet waren. Hij wellicht hier had gestaan. Waarschijnlijk had hij of iemand anders het prima gevonden, maar nu hebben juist zij een avondje voor zichzelf. Dat doet ons goed. Wat ons verder goed doet is de hoeveelheid complimenten die we krijgen. Men is bijzonder dankbaar dat we vanuit Oeffelt komen. De banden zijn uitstekend en door zo’n simpel gebaar versterkt dat alleen maar. We worden tot 3x toe uitgenodigd voor het buffet. Als de tijd rijp is sluiten we aan. Uiteraard zijn er koteletten, maar daarnaast verrukkelijke saté en beenham in een saus. Later spreek ik de vorst en vraag hem de betekenis van het feest. Nou het is simpel, vroeger werden de restjes opgemaakt. Middels koteletten. Inmiddels is het de avond om onze vrijwilligers te bedanken. Deze zijn met een MFA bijzonder hard nodig, want alles is in eigen beheer. Personeel, opbouwen, afbreken. Het moet echt continu maar gebeuren.

Wat ik zelf wel bijzonder vind om te horen, is dat velen me niet direct herkennen. Ze hebben geen idee dat ik de Prins van Oeffelt ben. Dit terwijl we op de Nacht van, met de optocht de receptie en onze eigen receptie elkaar genoeg gezien hebben en we ons zeker hebben laten zien. Een steek af en een andere coupe, zorgt voor een incognito look zullen we maar zeggen. Overbodig te vermelden er wordt goed gedronken, dus er gaan wat fusten leeg. Bijzonder moment om 00:30 uur vraagt iemand nog om een koffie. Hij is wat jonger, maar geeft aan te vasten. Ik kan hem de hand schudden. We zagen de hofkapel binnenkomen met instrumenten en zij zullen gaan spelen. Dit gebeurt met volle overgave. Vooral het slagwerk heeft er zin in. Dit terwijl ik enige, wat meer dan logisch is op dit tempo, vermoeidheid bespeur bij de veelal vrouwelijke blaasinstrumenten bespelers. Toch gaan ook zij eveneens onvermoeibaar door en zorgen voor een leuke sfeer.

We blijven vrolijk doortappen, of ja vrolijk, wie mijn gezicht ziet. Ziet iemand de stelling van pythagorisch met een ongeslepen potlood op een wc-papiertje tekenen, maar ik krijg nog immer de dankbaarheid te horen en dat ik in de horeca wel aan de slag zou kunnen. Ondanks dat elkaar spreken, door de drukte niet regulier is, proef je waardering. Het is gezellig en iedereen is goed geluimd, gewoon fijn om te zien. De secretaris geeft aan dat het om 02:00 uur echt schluss is en mocht fust eerder op zijn is het klaar. We hebben er dan 1 grote en 5 kleine vertapt. Kortom 150 liter, een ruime 700x de hendel open en dichttrekken. Ze bedankt ons als ze gaat en het fust is even later leeg. Het is dan 01:45 uur. Als noodoplossing strepen we nog wat flesjes aan. Mocht het briefje zoek zijn, dat waren er 16. Om 02:10 verlaten we de Agaat. We worden als een soort helden gedag gezegd en stappen, redelijk vermoeid, maar super voldaan de fiets weer op.

Voor mij is het heerlijk dat ik zo wat terug kan doen voor onze vereniging en meteen voor een buurvereniging. Zo heeft men niet zo heel veel aan mij bij het opbouwen/afbreken van een podium en dit iets waar ik wel wat in kan betekenen. Als ik volgend jaar kan, zal ik me meteen aanmelden. Zoals ik al eens op een tegeltje heb laten optekenen. Als je tijd hebt om anderen iets te verwijten, dan heb je tijd over. Kortom kom van de bank af en wordt vrijwilliger. Er is altijd wel iets wat bij je past en waar je iets voor een ander kunt betekenen. Zelf ben ik vooral dankbaar, dat ik als vrijwilliger er mocht staan voor, vrijwilligers…..