‘jeugdmiddag, Mannekino en Berts Sportcafe’

Na, de dag van Oeffelt, is het alweer maandag en staat dag 3 van de carnaval en dag 4 voor ons als hofhouding op het programma. We weten dat het een lange en intensieve dag gaat worden, met liefst 3 activiteiten. Daar het zo’n lekker weer is ga ik ’s ochtends even heerlijk wandelen. Dit ondanks dat ik links en rechts al wat pijntjes begin te voelen. Deze had ik wel verwacht, want dit kon wel eens een dag op karakter kunnen worden. Vooral mijn kuiten voelen al wat zwaarder aan dan ik me had voorgesteld. Na enige opstartproblemen zijn we net op tijd klaar. Onze adjudant en hofdame komen op de koffie wanneer we rond kwart voor 2 richting de Kleppenburg lopen. 

Voor mij is het sinds mijn basisschooltijd geleden dat ik aanwezig ben geweest bij de kindermiddag op de carnaval. Het was toen nog op de dinsdag en ons pap nam ons mee. Ik weet dat ik vooral veel snoepte en buiten ging spelen als dat kon. Je krijg dan 2 marsen voor een muntje. Als ik die nu zou eten zou ik al misselijk worden, maar dat terzijde. Vandaag staat er op het programma DNA-singer en kan er daarnaast nog heerlijk geknutseld en gekleurd worden. Tijdens het omkleden, of ja omkleden. Mijn cape doe ik af en mijn jas er onderuit gaat het even mis. Ik pak mijn cape en vraag mijn adjudant de koortjes te bevestigen. Dit nadat ik eerst de cape verkeerd om  aanheb. Hoe ijverig hij te gang gaat, hij vind niets. Wat is het geval. Ik heb de cape van mijn prinses gepakt. Alsof ik hem voor de eerste keer aan doe. Wat moeten onze adjudant en hofdame een engelengeduld hebben de hele periode al. Want ik heb wel wat onhandige acties gehad, maar dit.

We lopen binnen en er zijn al wat ouders en kinderen in de zaal. Op een gegeven moment pakt een van de raadsvrouwen de microfoon. Zij gaat presenteren ze doet het fantastisch goed. Dat wil zeggen ze creëert een interactie met de kinderen. Razendknap vind ik dit. Zelf zal ik nog voor een verrassing zorgen. Want de zondag ontving mijn prinses een appje van een teamgenote. Haar zoon zou supergraag met Prins Tim met het nummer Blikkendag mee doen. Nou dat sla ik natuurlijk niet af. Later komt er nog een vriendje bij. Kei leuk om te doen. We beginnen met een opa met kleindochter. Dit valt in een word te omschrijven, prachtig. Vader en dochter eveneens geweldig. Ook, omdat beide kinderen 4 jaar zijn. De silhouetten achter doek van DNA zijn herkenbaar bij de kinderen. Zelf wordt ik ‘vergeten’ uit de zaal te plukken als de 2 jongens waarmee ik op ga treden naar voren komen. Geen ramp.  Ik spurt naar achter. Pak een microfoon en ben nog redelijk op tijd. Ik probeer zachtjes mee te zingen. De zaal herkent mijn silhouet natuurlijk gelijk. Want een Prins is niet te verbloemen. Het is echt leuk om dit te mogen doen. Wat doen de jongens het goed. Zelf probeer ik niet er bovenuit te komen, want het gaat natuurlijk om de kinderen.

We zien nog meer optredens en later oefenen nog wat ouders hun beroepen uit achter het doek. De kinderen mogen raden welke beroep en welke ouder het is. Dit vind ik eveneens erg leuk bedacht en verzonnen. Verzin iedere keer maar weer iets. De jeugdprins en prinses maken voor mij nog een mooie muts, welke ik onder grote dank even opzet. Ik wil nog een polonaise lopen, maar na overleg met mijn adjudant en vorst lijkt ons de doelgroep wat te jong. Daarbij vermaakt onze jeugdhofhouding zich meer dan uitstekend met de jonge jeugd. Kortom, ik bespaar mijn energie voor s ’avonds bij Mannekino. Nadat alle deelnemers wat gekregen hebben keren wij huiswaarts. ’s Ochtends heb ik voor ons als hofhouding een pan nasi gemaakt. Deze zullen we nu genieten als avondmaaltijd alvorens naar Mannekino te gaan. Voorafgaande aan deze carnaval hebben we een soort van schema gemaakt, over wat we wanneer eten. Dit te voorkomen dat dat het te veel vvv wordt deze carnaval. Veel alcohol, vette Hap en vrome katers. Het doet wonderwel goed, maar na het eten is wel zo’n inkak moment mogelijk. We slaan deze gelukkig over.

Bij Mannekino komen we binnen en de kapstok hangt pleuris vol. Dit is niet gek van de hele dansvloer staat vol met dolenthousiaste kinderen. Geweldig natuurlijk dat Mannekino iets organiseert en er dan afdoende interesse is. Als ik mijn scepter overpak bij het uittrekken van mijn jas hoor ik een klap op de grond. Nee! Mijn wellicht grootste nachtmerrie. Het touwtje van mijn scepter schiet los en mijn scepter ligt op de grond. Ondanks een val van een 40 centimeter ligt ie in 2 stukken. Balen dit, ik zie het allemaal even somber in. Een van de meest handige raadsleden neemt dit waar. Pakt hem op gaat naar huis en zegt kwestie van beugeltje en schroefje. Nou, ik geloof het meteen en hij gaat naar huis met mijn scepter. Sta je dan zonder scepter. Een hele aparte gewaarwording. Een kwartier later is de scepter weer terug. Ik moet niet te wild doen geeft hij aan. Komt goed. Ik zie dat hij gelijmd is maar ben dolgelukkig. Ik zwaai, hetzij voorzichter dan gewoonlijk, vrolijk in het rond.

We gaan springen, dansen en hossen met de jeugd die niet te houden is. Ik probeer, waar ik kan iedereen erbij te betrekken en blijf bij sommige nummers alleen tussen de jeugd staan. Wederom een geweldig geniet momentje. Mijn jeugdige kompaan helpt me daarna ontzettend wanneer mijn strikje ineens op de grond ligt. Ook dat nog. Het is me wel de dag van de kledij. Eerst een cape verkeerd om, dan de verkeerde, dan een kapotte scepter. Nu weer een strik die aan een zijde draadje bungelde en het mooi vond geweest. Na een laatste nummer zeg ik gedag tegen de jeugdprins en gaan we door naar de sporthal.

Bij de sporthal is de hofkapel herstel dweilorkest al gearriveerd die vandaag voor extra sfeer gaat zorgen. Bij binnenkomst ben ik strikloos, maar mijn partner heeft naald en draad gehaald. Hierdoor kunnen we snel weer een strik aangemeten hebben. Zeker als een voormalige raadsdame hierbij helpt. Met grote dank neem ik mijn strik aan en doe ik hem aan. Het doet me deugd om te zien dat er een 60tal personen de moeite hebben genomen om carnaval te komen vieren op maandagavond. Want in mijn eerste jaar als lid van de vereniging was het überhaupt maar de vraag of we nog een maandagavond overeind konden houden in het dorp. De laatste jaren ‘wil’ deze maandagavond nog steeds. Als de hofkapel herstel dweilorkest begint te spelen kan ik maar 1 ding bedenken. Poloneren. Hier krijgen we later nog complimenten voor van ze. In Oeffelt is er al meer polonaise gelopen bij het eerste nummer dan bij ons in Cuijk de hele carnaval. Nou een fijner compliment bestaat.

Door de komst van deze ras muzikanten is het meteen gezellig. We krijgen nog lekkere partysnacks e n drinken tevreden biertjes. Of ja in mijn geval waterzakjes. Wanneer ze in hun 2^de set Baila spelen. Overigens zijn het eerste dweilorkest die het nummer kan spelen. Gaan we echt volledig uit onze plaat. Het is een groot feest bij dit nummer, wanneer ze dit voor de 2^de keer spelen. Er zijn wat muzikanten die nog gaan tafelvoetballen. Wij hebben lol en verlaten rond 01:15 uur met een bijzonder voldaan gevoel de sporthal. Mijn prinses en ik lopen samen nog de polonaise in een koud Oeffelt. Onze adjudant en hofdame doen dit eveneens, want de adjudant blijft maar fluiten. Als de Spar hier beelden van zou hebben. Het was een geslaagde maandag, die we eigenlijk bijzonder goed zijn door gekomen. Ik zou willen zeggen zonder kleerscheuren, maar dat is niet helemaal waar. Berts Sportcafé zullen we morgen weer aan doen, want dan start de Oeffeltse kroegentocht op deze plek.