Vita uit

Er zijn voetbalwedstrijden waar je naar toe leeft. Hetzij een topper in een stadion. Die spannende champions leauge topper die je gaat aanschouwen vanaf de bank. Of gewoon je eigen wedstrijd. 9 maart spelen we met ons 35+ elftal uit tegen VITA uit Megen en Haren. Locatie is Megen. De afstand is ver en de persoonlijke gedachten gaan weer terug naar de zomer van 2011 toen ik er als reservekeeper meedeed in een knotsgekke bekerwedstrijd tussen Ulyses 1 en de Zwaluw 1. Ik was 13^de man, dus naast reservekeeper 2^de wissel. Het werd destijds 6-5 in een wedstrijd waarin ik nog een half uur als voetballer inviel. In de rust vroegen de spelers van de thuisploeg. Destijds nog zelfstandig als Ulyses, of ik er niet inkwam, omdat onze keeper overal langsop dook. De antieke, maar daardoor zeker niet minder fraaie tribune werd toen gevuld door 2 bestuursleden van onze club. Wat me daarnaast bijstond was de unieke ligging van het complex. De dijk op naast het klooster. Kortom ik vond het gaaf dat we weer eens mochten aantreden op dit pittoresk gelegen complex. Hoe het deze zondag verliep?

De verste uitwedstrijd van het seizoen. Dus we staan tijdig op. 07:40 staat mijn wekker deze zondagochtend. Klagen hoor je me niet, want in deze voor mij alcoholvrije vastentijd is dat geen probleem. Daarbij zullen teamgenoten met jongere kinderen dit uitslapen noemen. Wel heeft mijn lichaam her en der nog wat last van de carnaval. Hetzij, dat mijn rug vast zit en godsgruwelijk blij ben dat ik afgelopen donderdag mijn kuiten heb laten masseren. Er zaten diverse knopen in, gaf de verzorgster van onze vereniging aan. Die zitten er nu niet helemaal meer in. Dat het vroeg was, kreeg een van mijn teamgenoten al te horen. Wat ben je vroeg met de hond? Ja we voetballen in de hoogste klasse dan moet je verder weg. Niets van gelogen.

Onze leider is afwezig vandaag net als onze geblesseerde midden-midden en reserve midden-midden. Daarnaast was er nog een afmelding waardoor we met 13 man zijn deze zondag. Zelf hoef ik niet al te lang te voetballen, dat gaat mijn lichaam niet prettig vinden. Onze keeper appt dat hij later komt en een speler komt rechtstreeks. Met 12 man vertrekken we rond 08:40 uur richting Megen. Het is vrij rustig onderweg en we rijden achter elkaar aan. Hoe de voorste zijn tom-tom heeft ingesteld is verrassend, want de route neemt een bijzondere wending. We rijden op een veredelde landweg en zwaaien vrolijk naar een vrouw die hond aan het uitlaten is. Zij kijkt verbouwereerd toe, maar zwaait terug. Wat doen deze mannen in 3 auto’s achter elkaar hier dan? En wie zijn het? Ze kennen me tenslotte, want ze zwaaien.

We komen langs weidse polders, Ravenstein, cup dubbel D (Deursen-Dennenburg), langs Dieden af via Ravenstein en Haren in Megen. We rijden de dijk op en de 2^de rechts rijden we de parkeerplaats van Vita op. Gezien de afstand moet onze elektrische auto laden en als we op het sportpark komen zien we boven het scorebord; Kwoaje keje. Het doet ons meteen denken aan een filmpje wat rond carnaval 2014 mateloos populair was. Een ding is zeker een weddenschap is destijds dubbel en dwars gewonnen.  Een van onze teamgenoten is de sleutel gaan halen en heeft de borg betaald.

Het is een vrij krap lokaal, maar gezien kleedkamer 2 vrij is kunnen er de nodige boodschappen gedaan worden. Er ontstaat wat geschil over de opstelling. Iemand die erlangs stond 2 weken terug stond er nu weer langs. Dit werd rechtgezet alleen hadden de aanvoerder en een tweetal anderen hier een ander beeld bij.  Het is wel prettig dat volwassen mensen die al jaren voetballen het nu zonder leider gewoon oplossen. Het toont daarbij de goede wil bij eenieder. Er wordt tijdig een warming up begonnen. De tegenstander heeft nieuwe shirts en ze worden hiervoor op de gevoelige plaat vastgelegd. Wij verbazen ons over de staat van het veld. Deze is bedroevend slecht. Strakke passes zullen gedragen door gaten of polletjes al dan niet aankomen.

Als we terug in ons kleedlokaal zijn vraagt onze keeper nog of iemand Rennies heeft, want hij heeft last van maagzuur. Zelf heb ik paracetamols, maar die bieden geen oplossing. Dan maar even doorbijten we doen onze yell en gaan naar buiten. We mogen spelen voor de pittoreske tribune, want de wedstrijd wordt op veld 1 gespeeld en niet op veld 2 zoals de voetbal.nl app weergeeft. Bij de toss geeft de scheidsrechter, die er goed uit ziet ,aan wat ik als assistent mag doen met vlaggen en waar ik bij de corner mag gaan staan. We verliezen de toss, waardoor ik voor de bank van de thuisploeg mag door paraderen met mijn vlag. De bank van de thuisploeg zit vol. Velen zijn niet in voetbaltenue, maar horen er gewoon bij.

Als er afgetrapt is ontstaat er een levendig duel dat 2 kanten opgaat. Ik kniel op de grond als een van onze aanvallers een niet te missen kans langs schiet. Die willen niet winnen klinkt het achter me. Sowieso hebben ze leuke onderhoudjes. “Noa Lang is maar een kut menneke” en als we er 4 spelers van de thuisploeg voorin blijven hangen na een afgeslagen aanvall.; Wat denken hun, er staan er 4 van de tegenstander, wij blijven maar hier.

Als ik een paar keer bij een redelijk twijfelgeval voordeel vlag, geven ze me complimenten. Iets wat ze niet doen, omdat ik er; verrekte veul vur sta, maar ze geven wel aan dat ze mijn mooiste kant zien. Waarvan akte.

Een speler van de thuisploeg wordt nog een keer ziedend op mij, zoals hij dat ook op zijn eigen grensrechter wordt, omdat volgens hem de bal over de lijn is. De scheidsrechter spreekt hem hier adequaat op aan. Zoals hij de hele ochtend adequate beslissingen neemt. Overbodig te vermelden, deze bal was niet over de lijn. Voor rust maken we 4 goals en de tegenstander 1. We worden nog een keer gered doordat een verdediger de bal van de lijn kopt. Het is best wel fijn om hier te mogen vlaggen bedenk ik me. De vlag heeft een heerlijke grip. Als de vlag los begint te hangen trek ik hem een keer strak. Het is een zondagochtend, zoals ik deze graag beleef.

Ik leg de vlag op de grond als we gaan rusten. Hier krijgen we steenkoude thee, die er al 2 weken lijkt te staan en wordt de vraag gesteld wie eruit wil. Niemand, dat heb je op zo’n zondag als je 1-4 voorstaat. Democratisch wordt er een wissel toegepast, ik geef aan dat ik na een kwartier in de 2^de helft er wel in wil. De vlag hoef ik niet meer vast te pakken. Samen met een geblesseerde speler ga ik op zoek naar de sleutel van de kleedkamer. Niemand reageert, of weet waar deze is. Hij blijkt op het stopcontact te liggen. Ja hoe dan? Wie hen daar heeft gelegd? We missen hierdoor bijna een deel van de wedstrijd en zien pardoes de 2-4 binnenwaaien. We keuvelen eenmaal zittende op de bank wat met onze vaste supporters. Uiteraard kan de carnaval als gespreksonderwerp niet ontberen. Totdat onze linksbuiten ineens om een wissel vraagt.

Ik mag er ineens in. Zonder warming up, koud of ja. Onder deze 17 graden is kou te verwaarlozen, maar goed ik mag meteen aan de bak. Ik sprint als een clown achter een bal aan, maar het lukt me niet deze in te houden. Daarna maak ik 2x een ongelukkige keuze of pass slecht, maar ik loop en loop en loop. Ik wil een bal voorzetten die bijna in de verre hoek waait, maar de keeper kan oppakken. Ik excuseer me bij mijn teamgenoten, want ik val gewoon bizar slecht in. Bij een aanval baal ik dat ik niet door ben gelopen, want een voorzet gaat hard voor langs. Als ik 2 meter verder stond dan…. Even later komen we op 2-5. Onze spits sjouwt zich een ongeluk is als eerste bij de bal met de keeper in zijn rug, Hij draait om en schiet erg knap binnen.

Uit een mooie aanval krijg ik de bal perfect in de loop mee. Het is zo’n kans die je als aanvaller hoopt te krijgen. Ik heb alle ruimte en tijd, maar mijn aanname is op moment suprême net-niet goed. De keeper komt dichtbij en ik moet nu snel beslissen. Ik tik de bal voorbij de keeper. Niet in de beoogde lange, maar in de korte hoek. Ik kijk mijn poging na, hoop dat ik scoor, maar de bal beland op de paal. Balen. Ik ren door en kan de bal nog terugleggen, maar de aanval is weg. Dit was toch wel een moment, maar het is me (nog) niet gegund. Ik blijft, waar ik kan rennen. Kop nog 2 ballen en zie een teamgenoot nog de 2-6 maken. Het gaat nog over en weer, maar gescoord wordt er niet meer. Ik bedank de tegenstander en de scheidsrechter.

Het rondje in bijzondere hardplastic Bavaria glazen sla ik over. Als ik me omkleed komen er wat dames langslopen en ik gedraag me als een clown in de deuropening. Slechts gekleed in een voetbalshorts en voetbalsokken. Hoewel me het ooit wordt verdacht dat ik ze niet heb, toch wat mannelijk trekjes op deze zondagochtend. Ik ontferm me over de wastas en ga douchen. Deze is ijskoud tot lauw. Voor een dag als deze geen ramp.

We horen nog een keer Blikkendag, alsof we hem nog niet genoeg gehoord hebben, maar dan met vocalen dien ons team tijdens de liedjesavond ten gehore bracht. We rijden dan daarna rustig richting Oeffelt. Goede vraag, als je een tomtom instelt met een vrouwenstem, stuurt ie je dan soms de verkeerde kant op? In elk geval vertrouwt onze chauffeur enkel de man van zijn navigatie. De terugweg is wederom lang, maar verloopt buiten een auto met 2 papieren kentekens en een bijzonder mooie vrouw achter het stuur, zonder enige vorm van problematiek. Als iemand niet begrijpt waarom ik me op een voetbalwedstrijd kan heugen. Dit is voor mij een zondagochtend uit het boekje.