‘kinderoptocht, 3 uurkes vurraf, scepter & sleuteloverdacht’

Voor velen het moment in het jaar om naar uit te leven. De carnaval. Voor ons in dit bijzondere jaar het toefje slagroom op de appeltaart. Voor een Prinsenpaar is er zoveel meer (even zo moois) dan de carnaval an sich. Neem deze laatste week waarin we ouderen- en ziekenbezoeken afleggen. Het meest waardevolle wat we gedaan hebben. Maar de recepties, pronkzittingen, stukjes schrijven, liedjesavond en andere bezoeken het is geweldig. Natuurlijk hebben we, gelukkig in de Leemkuul, nog een vol programma en het is vrijdag wanneer dat begint.

Onze adjudant & hofdame en de oudste komen al om 08:30 uur bij ons. Zo vroeg? Ja, want we moeten om 09:15 uur in tenue langs het parcours staan voor de kinderoptocht die start vanaf de basisschool. Na het ontbijt en een goede koffie lopen we naar de locatie voor de kerk. Hier zien we een bonte stoet voorbijkomen. Prachtig om de kinderen al zo vroeg, kleurrijk en enthousiast te zien. We lopen naar een volgende plek waar we achter de wagen aanlopen naar het gemeenschapshuis waar ze zullen optreden per klas. Daarnaast zullen de 2 jongste dansgardes optreden. Als het nummer Baila unplugged van BZB op de prinsenwagen speelt wanneer de wagen stilstaat voor het gemeenschapshuis. Blijft de jeugdraad en hofhouding op de wagen om te springen en dansen. Ik ga bijna op intuïtie ervoor staan en spring en zwaai mijn scepter wild in het rond. Al een prachtig moment deze carnaval, waarvan we hopen dat er zo velen zullen volgen. Als de jeugdraad de wagen verlaat, gaan wij eveneens naar binnen. Na de jeugdige lunch zullen we op het podium plaatsnemen. De jeugdprins krijgt daarbij een prachtige nieuwe, persoonlijke scepter van residentie eigenaar Pim.

We kijken enthousiast naar de vele optredens van de diverse klassen en klappen onze handen net niet stuk. Als alle klassen zijn geweest, gaan we even naar voren. Drinken een koffietje en gaan daarna nog even hossen en springen met de kinderen van de basisschool. Rond half 1 is het afgelopen en gaan we richting ons om te lunchen. Op donderdagavond hebben we een verse bloemkoolsoep en tomaten-paprikasoep gevuld met mais en gehaktballetjes klaargemaakt. Samen met kaastortilla chips on the site kunnen we ertegen. Een eerste biertje kan niet ontbreken. Wanneer het richting 15:00 uur gaat, lopen we naar de kroeg waar traditioneel de hofhouding het 3 uurkes vurraf kijken opent. We tellen af en roepen keihard ‘fijnfisjenie!’. Ondertussen stroomt de kroeg voller en voller. We eten een broodje kroket of frikadel. Alshet half zes wordt volgt een mooi moment. Kroegeigenaar Pim gaat mij, mijn persoonlijke scepter overhandigen. Ik glim van trots als ik de theedoek eraf haal. Het is een scepter met een afbeelding van een springende Prins. Volledig gebaseerd op ‘jumping all over the world’. Ik vind hem prachtig en hierna zetten we de polonaise in. Of ja, wat daarvan lukt, want het is zo druk dat we in stilstand poloneren.

Wie mijn gezicht ziet, ziet iemand glimmend van trots en blijdschap. Na een paar waterzakjes is de bus er en gaan we naar Boxmeer voor de sleutel overdacht. Het is meteen al een dolle boel in de bus op de heenweg. Ongekend hoe gezellig het al is op dit tijdstip. Velen hebben of een halve werkdag erop zitten en hebben de knop al omgezet. We stappen uit en lopen met het hele gevolg door de Plus heen. Totaal overbodig, maar we doen het, gewoon omdat het kan. Voor gewone burgers moet dit er heel bijzonder uitzien. Zo’n bonte stoet mensen die enkel door de gang van de winkel lopen om er aan de andere kant uit te gaan. We komen aan in een lege feesttent bij riche, waar de overdacht plaats gaat hebben. Het bier is de eerste rondes net wat te warm, wat voor velen de reden lijkt om nog harder te gaan drinken.

We weten wanneer we naar voren worden geroepen, vanaf waar we als zesde vereniging het podium opgereden zullen worden. Als we opstappen geniet ik volop en zwaai wat ik kan. Het levert prachtige beelden op. Als we stoppen bedank ik de chauffeur en dan ben ik  het letterlijk even kwijt. Geen idee hoe ik naar het podium of op het podium ben gekomen. Achteraf blijk ik vreugde uit te stralen, maar dat wijzen de foto’s later (pas) uit. Ik ben in tranen als ik de medaille krijg. Enkel wethouder Bauke, neemt deze tranen waar. Daarnaast staat onze eigen wethouderr Willy welke ons de sleutel geeft. Hiermee kan ik als prins de carnaval ‘symbolisch’ openen. Onderwijl heeft een van de presentatoren me helemaal voorgesteld aan het publiek. Hierbij worden persoonlijke zaken zeker niet vergeten.

We gaan aan onze hangtafel staan en drinken vrolijk waterzak. Een van de dames van onze vereniging. Zo een waarvan je hoopt dat iedere vereniging er een heeft, brengt nog wat versnaperingen. Ze heeft de carnavalskrant goed gelezen en zegt die zijn voor jou met een knipoog wanneer een bakje pistachenoten op tafel komt. We nuttigen een paar drankjes en zien nog meer hoogheden cq hofhoudingen het podium betreden. Als ze er allemaal opstaan gaan we met de hofhoudingen even naar beneden. Er gaat een film afgespeeld worden. In de zaal weet bijna niemand dit, maar wij wel. We hebben als Prinsen of prinsenparen filmpjes opgenomen in onze woonplaats, waarna we zogenaamd per dorp uiteindelijk naar Boxmeer lopen. Ondertussen bellen we aan bij een volgende Prins(es) welke dan via de achterdeur naar buiten komt om dit te te herhalen. Ik krijg hiervan nog te horen. Als dat maar genoeg blijft boeien in een volle tent.

Anno 2025 staat de techniek voor niets, toch speelt het filmpje niet meteen af. Ik kom als eerste in beeld. Of ja, als eerste. Mijn broertje eigenlijk, want hem zie je filmen. Er klinkt nog niet veel gejuich, dit zal later wel volgen bij de volgende Prinsen per plaats. Maar het deert me niet veel, onze vereniging weet verder niets van dit filmpje, daarbij was mij inzending (een van) de eerste en de rest heeft dit als maatstaf genomen. Een groter compliment bestaat niet. De filmpjes zijn allen van prima kwaliteit en leuk. De zaal kijkt geboekt. Als de laatste beelden vanuit het nieuwe gemeentehuis volgen, klinkt de song “ door de achterdeur” en gaan we als prinsen door een deur het podium op. Het podium is van ons en we gaan er een feestje van maken.

Het is een groot feest op het podium en de steeds voller lopende tent bij Riche straalt eenzelfde gezelligheid uit. Mijn God wat is het gaaf dat we hier als hofhouding (mogen) staan. Hierna is het tijd voor dansgardes om op te treden. Stuk voor stuk zijn ze prachtig om te zien en er zijn hofhoudingen die (deels) meedoen. Dat laatste zullen wij niet doen, want dit zou de meiden niet alleen gigantisch storen. Als ik meedoe heb ik het gevoel dat het om ons draait en deze showdans is juist door deze meiden en begeleiding zo geweldig in elkaar gezet en uitgevoerd. We genieten ontzettend als na wederom een kleine hapering de band het wel doet. Wat doen ze het goed! Na nog wat biertjes is het mooi geweest en fluit mijn adjudant op zijn fluit.

Het credo om naar huis te mogen gaan. We lopen naar buiten en ik schrik me kapot. Er staat me een massa volk. Vooral tussen 16 en 21 jaar. We lopen verder, komen er amper erdoorheen. Ongekend wat een drukte, de rij staat tot aan de ijssalon Rembrandt. Helaas zitten er niet enkel feestvierders tussen. Van onze hoffotograaf breekt door balsturig en helend gedrag zijn flitser. Hier kan ik ontzettend kwaad om worden. Als je niet van feestvieren houdt, of van andermans spullen kunt afblijven. Blijf dan thuis! Als iedereen in de bus zit, klinkt er nog een paar keer ‘wackelkontakt’ alvorens we bij cafe die 2 uitstappen.

Hier nemen we nog een paar laatste drankjes, maar niet te veel. Onze adjudant voelt dit perfect aan en geeft aan dat het mooi is geweest. Dat is het zeker. Zo trots als een pauw, met mijn prachtige persoonlijke scepter en in het bezit van een sleutel lopen we tevreden terug naar huis. Wat een geweldige start van de carnaval.