12 uurtje bij de Hema

Soms worden gewone situaties ineens bijzonder. Neem een doodgewone vrijdagmiddag lunch. Een lunch bij de Hema is lang geleden, zullen we dat doen? Een collega en ik vonden het een uitstekend idee. En planden een date, opdat we het niet zouden vergeten. In de tussentijd kwam een collega meer erbij. Hoe meer zielen hoe groter de vreugd. Op de desbetreffende vrijdagmiddag zelf kwamen we eigenlijk voor een verrassing te staan. Of ja, ondanks dat we in de transport werken kwam er een logistieke uitdaging. Hoe komen we daar? We waren met 2’n met de fiets, de ander was gebracht. Dan pak je toch een bedrijfsfiets? Op zich niet zo’n gek idee, tot er een reddende engel kwam. Die gaat mee en kan rijden. Probleem opgelost.

We lopen naar de auto welke nogal smerig zou ogen. Dit vanwege een perfecte sunset foto een dag ervoor. Nou laat de auto wit zijn en door wat ongelijkere paden gegaloppeerd hebben. Dan kun je hem wel invullen. Maar de foto zou gelukt moeten zijn. De auto zelf is zeer netjes opgeruimd en ik ga achterin zitten. Er ligt werkelijk geen papiertje of weet ik wat op de grond of in een zijvak. We worden verrast met een nummer van Beyonce, Sweet Dreams. Deze Sweet Dreams had ik niet direct over de lunch bij de Hema an sich, maar bracht me wel in opperbeste stemming. Die stemming werd nog beter, toen ik iets dacht maar het niet zei. Heet jou telefoon 523? Nee dat is de S23. Klein verschil maar in een display op een auto ogen sommige letters en cijfers net wat anders.

We rijden naar de parkeerplaats, rijden erop, maar een collega gooit hem nog vol erin. Deze gaat lunchen bij Twins, maar pakt ons vak af. Foei, we toeteren en rijden door naar een volgende vak. Voordeel van een pikanto, het is niet alleen een bijzonder smaakvolle snack. De autoversie van Kia zorgt ervoor dat je eenvoudig kunt parkeren in een ongebruikt vak tussen 2 andere gevulde parkeervakken in. Zo gezegd zo gedaan. We stappen uit en aso’s dat we zijn, we steken over naast het zebrapad. Niet erop, nee we steken in een straal van 3 meter van het naar koddige diertje vernoemde stuk straat over. Kan eigenlijk niet. We lopen Hema binnen en zien dat het ‘onder’ al aardig vol zit. Iets wat niet vreemd is met het beperktere aantal zitplaatsen.  

Wat ga ik bestellen of beter afpakken? Ik heb geen idee, de Creatiespiraal theorie van Marinus Knoope deed andermaal zijn intrede. Ik laat me verrassen over wat ik zou pakken. Een 12 uurtje zou gezien het tijdstip kunnen, maar dan moet ik wachten. Voor mij pakt een collega, niet het verst liggende broodje, maar wel de verste. Het is 12:15 uur en er staat als tijdstip op 12:15. Het is een brieljant broodje laat dat voorop stellen. Zijn daarop volgende idee is nog beter of brieljanter. Zullen we samen een karma kebab delen? Doen we en hij legt hem op zijn dienblad. Sharing is caring!

Ik wil een dienblad pakken, maar krijg nog net niet de schaterlach en heb gruwelijke binnenpret. Achter mij staat een karakteristiek personage. We noemen hem; ‘de man met de sigaar’ De man met de sigaar wandelt iedere dag alleen een stuk richting de A73 en rookt daarbij een sigaar. Vaak draagt hij een lange stoffen jas. Als het warmer is heeft hij een grote blouse aan met Afrikaanse printen erop. Nu gaat hij, einzelganger pur sang, als is dat overigens een aanname, alleen lunchen bij de Hema. Soms fiets ik hem voorbij op weg naar huis. Dan bengelt er vaak een heerlijk ruikende sigaar tussen zijn lippen.

Ondertussen moet ik nog kiezen en het gaat snel. Ik pak een broodje pulled chicken blijkt later. Deze kijkt oranje van de saus met wat stukjes kip er tussen. Daarnaast ga ik van een smoothie genieten. Ik reken af, bedankt de kassière en deel mijn collega’s min of meer mee, dat we boven moeten gaan zitten. Boven zitten wat Turkse mensen en verder is het leeg. Het meer dan bijzondere fotoschilderij van het Maasziekenhuis hangt op zijn plek richting de toiletten. Voor deze toiletten met je trouwens betalen, wat ik bijzonder opmerkelijk vind. Levert mijn inziens enkel gezeik op of pissige klanten, maar dit terzijde.

Ik beging met de karmakebabwrap met chips en die smaakt erg goed. Het drankje gaat er eveneens goed in en dan het broodje pulled chicken. Een collega grapt al die is overpulled met saus. Ik geniet meer van de opmerking dan saus zelf. Echter is hij verder prima te doen. Een ruime 7 zou mijn review worden. We kijken naar buiten en blijken alle 4 dezelfde hobby te hebben. Het zijn van die zaken die je dan ineens bespreekt. We houden er van om (andere) mensen te (be)kijken. Al zal hier in Boxmeer het vandaag geen storm lopen. We zitten toch maar goed en boven hebben we aardig uitzicht.

Ondertussen laat ik, wellicht wat opdringerig al helemaal voor mijn doen, nog mijn felicitatie filmpje aan mijn adjudant zien. De andere trekken hieruit 1 conclusie. Volgens mij ben je ’s ochtends vroeg al supervrolijk. Vrolijk worden we alle 4  eveneens van deze lunch. We besluiten te vertrekken en lopen naar de parking. Als we deze afrijden zien we collega’s achter ons rijden. We zwaaien als kleine kinderen, waarna de weg een hele andere wending krijgt. Door een mededeling of toch omdat we de rotonde 3 kwart rond moeten. Juist, de route moet richting VTS waar we op de parkeerplaats ons nog even aan het achteruit inparkeren protocol dienen te houden. Hierna kreeg ik nog een foto van de sunset te zien. Deze was net als de lunch geslaagd. Op naar een volgende 12 uurtje bij de Hema…