Receptie

Een dag om naar uit te kijken zondag 5 januari. Al helemaal na de feestdagen, hier heb ik gewoonweg niet zo veel mee.  Die grijze lucht, het geforceerde samenzijn het is niet zo mijn ding. Al denk ik wel dat ik het vermogen heb er het beste van te maken. Op naar een nieuw jaar met een van de grootste eren die ik mijn leven mee zal maken. De prinsenreceptie. We waren er en dan moet ik niemand vergeten, al een tijdje mee bezig. Immers moesten onze onderscheidingen af zijn. Mijn schoonzusje hielp met ontwerpen, mijn schoonbroer legde het contact met de stickerboer. Onze hofdame haalde het koord op en samen met mijn adjudant en mijn broer en andere schoonzusje hebben we ze in elkaar gezet. 500 stuks schoon aan de haak. Of ja aan het koord. Handenarbeid tot en met, soms met wat frustraties, maar vooral met een glimlach zetten we ze in elkaar.

Maar dan de grote dag. Of ik er zenuwachtig voor was een heel klein beetje. Dit was pas na zaterdag, want voor iemand die van moment tot moment leeft was het wegbrengen van de carnavalskranten mijn eerste taak waarnaar uitgekeken werd. Al was ik wat onrustig deze dag. We hadden stickers besteld voor onze hangtafels op 23 december en die zouden er uiterlijk 2 januari zijn. 4 januari nog niks en ik baalde als een sticker. Ons receptieboek zou niet compleet zijn. Er zat een simpel a4 papiertje op geplakt met de tekst; ‘hier niet tekenen’. Zo goedkoop, amateuristisch. Tot ik op zaterdag werd gerustgesteld. Maakt niet uit, nou kan niemand erover heen schrijven. Tsja, zo hadden wij het nog iet bekeken. Na het rondje buiten af en het meetellen van de opbrengsten kon de carnavalskrant afgevinkt worden. Op deze dag hoorde ik nog een paar keer. Ga genieten van morgen, want het is geweldig, het gaat om jou/jullie. Eten en drinken daar kom je amper aan toe, maar goed. Daar viel wel wat op te verzinnen.

We gaan nagenoeg alcoholvrij, op 1 klein pilsje in de zaterdagmiddag daar gelaten, vrijdag en zaterdag op tijd naar bed om uitgerust te zijn voor de grote dag. Ik sta rustig op, zet koffie en eet een banaan. Maak nog gauw een felicitatiefilmpje voor mijn zwager die jarig is en loop naar de Spar. Of loop, ik glijd voorzichtig door een glad, nat en koud Oeffelt. Het regent, waardoor de sneeuw vanzelf zal verdwijnen. Na het douchen kleed ik me zo ver mogelijk om. Om 10:00 uur komen onze adjudant en hofdame aanlopen met de kinderen. We gaan gezamenlijk ontbijten. We moeten oppassen niet te knoeien op onze witte blouses. Buiten druipt de sneeuw langzaam verder weg door de hevige regenval.

Hoe zullen we opgehaald worden? We kleden ons aan, zijn paraat en horen dat de jeugdprinses net is opgehaald. Om 11:00 uur komt familie kijken. Zij mogen uiteraard binnenkomen omdat het buiten geen doen is. Rond 11:20 uur zien we ineens een tuk-tuk van mijn werk voorbij komen. Er staan 2 stoelen achterop en we zien iemand uitstappen. Inmiddels zien we raadsleden en de jeugdraad voorbij komen. Ik vind het al meteen prachtig dat deze tuk-tuk er is. Onze deurbel is al een tijdje stuk, maar de jeugdhofhouding laat blijken dat we naar buiten mogen. Heel erg gaaf om door vorst Mathijs naar buiten geroepen te worden en dan door die haag heen lopen. Wat een moment. Wat we niet dachten is echt zo. We mogen plaatsnemen op de tuk-tuk. We krijgen een paraplu aangereikt en maken wat foto’s. Op de achtergrond zie ik een vriend voorbij lopen. Hij is vast op weg naar zijn ouders, denk ik op dat moment. De tuktuk verlaten we, hij zal wel fier in de stoet voorop rijden. We nemen plaats op een overdekte huifkar waar de jeugdhofhouding eveneens zit.

De hofkapel begint vrolijk te spelen en ik ben dolgelukkig. Er staan tranen in mijn ogen van geluk, wat is dit al gaaf. We stappen uit bij het Gemeenschapshuis. Maken snel een paar foto’s en dan worden we naar binnen geleid. We gaan naar onze plaatsen toe, overhandigen de eerste onderscheidingen en nemen daarna plaats op een plek die de komende uren onze locatie zal zijn. We staan eerste rang richting podium en mensen mogen ons gaan feliciteren. Dit verloopt volgens schema en er is ruimte in het programma. We kunnen rustig een broodje eten en mogen nog wat soep eten. Daar ons ontbijt royaal was, hebben we niet heel veel nodig, maar goed wat extra’s kan geen kwaad. Als we boven komen is wat familie al aanwezig, zij mogen zo gaan feliciteren. Vooral blij ben ik dat ze er allemaal zijn, het zijn gigantisch veel indrukken voor onze neefjes en nichtjes.

Daarna loopt het storm, ongekend wat een hoop mensen komen langs. Dorpscoryfeeën, kennissen, collega’s, bekenden van de jeugdhofhouding, voetbalteams, de tennisclub. Ze zijn er allemaal en hoe graag ik iedereen zou willen spreken. Dat gaat niet lukken. We zien steeds een lange rij. We worden onderbroken door wat prachtige optredens van de dansgarde. Mijn collega’s zie ik staan, gelukkig wel al met een biertje in aanslag Nog een groep, ja nog een groep en dan nog eentje. We krijgen prachtige cadeaus’. Ons voetbalteam en mijn oude voetbalteam hebben een prachtig woordje. Mijn vrienden zie ik nog steeds niet. De collega’s van Lysanne zie ik voor het eerst, haar voetbalteam komt langs en er lijkt geen eind aan te komen aan de rij.

Dan ineens pakt vorst Mathijs de microfoon. De vrienden van de prins hebben wat, maar het is wat moeilijker lijkt het. Ze hebben een filmpje. Nou ik ben compleet verbaasd, wat zou dit kunnen zijn? Er komen foto’s van vroeger voorbij, maar dan ineens lopen ze bij ons naar binnen? Ze gaan aan de slag met de deur? Nemen ons verder mee in mij bekende plaatsen. De maasheggen, VTS en zelfs bij mijn Duitse CD-Kumpel Bernd gaan ze op de koffie. Geweldig om dit te zien. Het filmpje eindigt met 2 vrienden die met een deur de Kleppenburg binnenlopen. Hoe dan? Het is nog ter plekke in elkaar gezet. Menig bruiloft feest of welke bijzonderheid hebben we mee gemaakt. Daarbij was creativiteit op wat persoonsgebonden quizzen na verder te zoeken. Maar dit? Dit was echt de overtreffende trap. Later hoor ik diverse personen het hebben over dit filmpje. Inmiddels hebben we hem op stick. Ze hebben nog een leuke proclamatie, maar die kan ik helaas niet meer hardop voordragen. De eerste zusterverenging staat al klaar om op het podium te gaan.

Hier ben ik benieuwd naar. Hoe komen ze aan informatie? Maar vooral, wat weten ze te vertellen? Slaat het ergens op, op ons of is het maar wat gebral. Sambeek zet gelijk de toon door een verhaal uit Kalkar naadloos voor te dragen. Beugen herhaalt dit kunstje en dan komt Haps. Altijd met een hoop bombarie, maar na een paar woordgrappen die ik zeker kan waarderen mag ik het podium op. Mijn oude buurjongen zit al 15 jaar bij de vereniging en we hebben heel veel bij elkaar gespeeld. In de zomer van 1997 hebben we touwgetrokken, mijn broertje en ik tegen hem. We lieten los, voor de grap, met als gevolg dat hij achterover viel op de afgeknipte vlinderstruik. Gevolg een vleeswond van 10 centimeter waar wij 2 van begonnen te huilen van schrik. Er is touw en dat gebruiken we nu om deze touwtrekwedstrijd te herhalen. Wie er heeft gewonnen? Niemand of ja iedereen die in de Kleppenburg aanwezig was.

Sint Agatha sluit af als vereniging en de vorst is hier uitermate goed voorbereid. Hij weet prachtige woorden aan anekdotes te koppelen. Als zij allen gefeliciteerd hebben blijft hun hofkapel spelen en spelen. De polonaise wordt in grote getale opgezet. Hoewel ik niet altijd vooraan loop. Sowieso mag van mij de jeugdprins vooroplopen om alles nog beter te ervaren, geniet ik met volle tuigen. Als daarna BZB’s Baila unplugged door de speakers galmt klim ik bij iemand op de nek. Dit gaat bijna mis, maar gelukkig blijven we overeind. Daarna mag ik nog even spreken. Heel eerlijk het zijn veel indrukken geweest en ik wil het vooral kort houden en iedereen bedanken. Thuis laten we de Turk aanrukken. Ondertussen word de bij ons verwijderde wc-deur vlug teruggeplaatst en eten we nog met een groot deel van de Raad. Als iedereen weg is nemen we nog een laatste biertje met de hofhouding en lezen nog wat kaarten. De 6 kratten cadeaus volgen morgen. Natuurlijk hebben we prachtige cadeaus gekregen, maar die mooie woorden, de hoeveelheid mensen die er waren. Ik kan niets anders dan iedereen daar ontzettend voor bedanken. Zonder hen was het nooit zo’n memorabele en geweldige dag geworden. Op maandag hebben we een prachtige taak en lezen nog meer berichtjes en geniet nog na van mooie woorden en bijzondere persoonlijke cadeaus.

Zondag 5 januari 2025 een dag om nooit te vergeten…