Nauwelijks bekomen van de zoete inval, kwam voor ons als nog niet uitgekomen, maar gevraagde Prinsenpaar de volgende uitdaging naar voren. Prinsenpaar zijn is al helemaal geweldig, maar met een adjudant en hofdame is het, lees de hofhouding, helemaal compleet. We hadden het er gekscherend over gehad met een bevriend stel dat eveneens lid is van de vereniging. Stel dat we gevraagd worden, zouden jullie dan onze adjudant en hofdame willen zijn? Samen hebben we al veel leuks meegemaakt. Ook buiten de vereniging om en ze zouden het zeker willen was de gedachten. We gingen ze vol enthousiasme, maar met een dosis spanning in ons, de grote vragen stellen. Dit moest op een leuke manier gedaan worden. Grootste struikelblok. Wanneer zijn ze samen thuis? Zo ja, zijn de kinderen er? Want als laatstgenoemde er zijn is het wat lastiger vragen natuurlijk. Dan kan het niet opvallend, maar moet er doordachter te werk gegaan worden.
Het is woensdagavond, the day after de zoete inval. We besluiten na het eten de fiets te pakken en ze te gaan vragen. Bij wie zouden ze zijn? We gokken bij Kars, maar we komen langs een donker huis gefietst. Nee dat wordt hem niet denk ik gelijk. We stoppen op het Lietingplein en overleggen even. Ze zijn ongetwijfeld bij Janneke, zoals een van ons al vermoedde. Gaan we daar naar toe? We draaien om, maar we wijken af. Geheel op mijn initiatief. We fietsen naar huis. Ja handig dit! Nou nee niet echt, maar overmand door de zenuwen bellen we niet aan. Hoe nu, want iedereen heeft ons zien fietsen? Net of iemand er op let, daarbij kunnen we nog steeds gewoon door het dorp moeten. Niemand buiten de prinsencommissie en ons weet het. Wellicht dat een bestuurslid ons gezien heeft. Alsof hij de hele avond voor de raam op een stoel naar buiten zit te kijken. Al helemaal niet rond kinderbedtijd. Je gaat soms vreemde gedachtes krijgen en denkt dat het op je voorhoofd geschreven staat. Wij zijn het prinsenpaar. Niet dus.
In bed blijft het door mijn hoofd spoken. Wanneer gaan we ze vragen? Want ik wil het voor het weekend gevraagd hebben. Dan zijn de buutavonden en zien we elkaar. Om dan als een stel zenuwachtige schaaldieren om elkaar heen te wrijven. No way, ik moet het eerder gevraagd hebben. Donderdagavond gaan we het podium en de zaal inrichtten voor de buutavonden. We hebben al een list verzonnen, mochten de kinderen er zijn. Voor het eten ga ik snel even naar 't Hofke. Mijn beoogde adjudant Kars zwaait al en de deur staat open. Een van de kinderen zit op de bank, maar is in zijn tablet verzonken. De ander is boven.
Na een kwartier tover ik een drankje Poncha uit Madeira naar voren. Hier op hebben we in het piepklein een blaadje geplakt met de tekst. ' Samen een borrelen oh zo gezellig en fijn, Maar nog mooier zouden jullie onze adjudant en hofdame willen zijn?'. Er verschijnt een gigantische glimlach op zijn gezicht. We kunnen niet te enthousiast doen, maar het is duidelijk. Janneke komt binnen en ziet me zitten. Kars geeft haar het flesje, voor een te plannen borrel. Ze moet het flesje nog omdraaien en dan volgt een geweldige reactie. Zo puur echt, maar ze moet zich inhouden. De oudste op de bank, vraagt zicht af wat er gaande is. Ze had eerst een vermoeden, maar door de lijkbleke gezichten van ons niet meer zo. Nu is het zeker, zie je wel wat gaaf.
We overleggen kort wat over data en ze zullen de maandag erop even langskomen om e.e.a. door te nemen. Ik ben dolgelukkig dat ze onze adjudant en hofdame willen worden en dat het vragen gelukt is. Niet met een borrel of etentje, maar toch nog op een originele manier. Dit was echt heel fijn, helemaal gezien de tijdsdruk en het komende weekend. Ik krijg nog een appel mee, want die had ik nog nodig voor het avondeten. We hebben het over een 'borrel' . Het flesje is meteen goed verstopt en gelukkig hebben de kinderen er niet meer naar gevraagd. Thuis ben ik eveneens zo blij als een kind. We maken een geheime groepsapp aan genaamd hcjd en de dames spreken af, om elkaar niet zaterdagavond te zien, maar op zaterdagmiddag.
Op maandag komen ze in het 'geheim' bij ons. een voor een lopen ze achterom en 5 minuten na elkaar bij ons binnen. We spreken onder het genot van een koffietje wat door. Over bepaalde data 's en wat verder nog van belang is. Een ding is zeker, we zijn alle 4 dolgelukkig en hebben er zin in om er een geweldige carnaval van te maken. Daarbij merken we al gelijk dat ze net zo enthousiast zijn en heel veel meedenken. Tot het Prinsenbal moet we doodstil zijn en blijven, maar de voor ons grote vraag is beantwoord. Er dragen nu naast de Prinsencommissie 4 personen een geweldig geheim bij zich.
Wat nu rest is hopelijk lastige hordes niet te vermijden, maar te nemen. Dat wil zeggen, we gaan voetballen, naar de Spar en zelfs naar mijn pronkzitting clubje. We spreken af wanneer we de 'geheime' ontmoeting zullen hebben in Duitsland en via onze app houden we contact over zaken. Aan de andere kant hopen we dat het Prinsenbal gaat leven en dan op het Prinsenbal een soort van explosie volgt. Zou ons geheim, geheim blijven? Dat is eveneens een grote vraag....
Reactie plaatsen
Reacties