Het kwam in Beugen al ter sprake en een collega opperde al een aantal keer. “jij moet meedoen in Rijkevoort”. Toeval of niet, maar een vriendin kwam met de woorden. Ik wil wel mee doen, maar moet wel in de 6 mee doen. Daar moest ik even over denken, want voor mij is als 8 speler in de 6 meedoen zoiets als van groep zes naar groep acht gaan. Je op mag voor je B diploma terwijl je A nog niet hebt. Uiteindelijk trok ik de stoute schoenen aan en ging overstag. Zou het voor mij een stap omhoog kunnen zijn? Het was tenslotte het Klimop toernooi. Al zal de naam ongetwijfeld gelieerd zijn aan de aanliggende basisschool, die zoals 360 andere basisscholen in het land klimop in de ten naamstelling heeft staan. Of ging dit zoals de vereniging al doet vermoeden een stap tever?
Toen het schema bekend werd, konden we daar niets anders dan dolgelukkig mee zijn. 1x om 18:00 uur een poulewedstrijd 2x een poulewedstrijd om 20:30 uur. Dit ondanks dat we het eerste weekend ‘verhinderd’ waren. Het woord ‘verhinderd’ is een doorn in het oog van menig organisator. Zo ook van mijn collega die wist te vertellen dat er mensen zich opgeven, die dan eigenlijk alleen op woensdag en donderdag avond kunnen. En als het even kan dan aan 2 onderdelen mee doen. Ga er maar aan staan. Daarbij weet je in september niet wat het weer gaat doen. Een hoos en/of onweersbui en alle plannen meten gewijzigd worden. Gelukkig was het weer nagenoeg het hele toernooi perfect.
Het is dinsdagavond als ik vanaf het werk naar Rijkevoort fiets. Na een goede pasta salade, kom ik aan op het fraaie complex. We mogen spelen tegen 2 Beugense mensen, waarvan ik de man al ken. Meermaals heb gesproken en tegen gespeeld. We mogen op de voorste baan, waar je geen claustrofobie moet hebben. Deze ligt apart, oogt klein(er) maar is het niet. De heg eromheen doet denken dat je ruimte beperkter is. Met inslaan merk ik al dat de vrouw een behoorlijke bal kan raken en met haar ex-volleybal carrière en lengte is ze aan het net goed. De man is iemand die overal voor gaat. We beginnen de wedstrijd en komen op een brutale 2-1 voorsprong. Er is zoals gezegd geen druk, stress of verwachtingen. We kunnen ontspannen verder spelen, maken amper fouten. Echter maken onze tegenstanders alle punten af en zeker de man pakt alles. Zelfs achteruit lopende vanuit de lucht. Dit is op dit niveau niet toegestaan. Hoe dan denken we? Hij smasht te ballen lekker weg, of legt ze tegen de achterlijn aan.
We verliezen de eerste set met 6-2. In de 2de staan we 3-0 achter. Wederom spelen we niet eens slecht en maken amper tot geen fouten. Maar de tegenstander pakt alles. Wel heb ik een game, waarbij ik 3x de service van de vrouw niet weet te retourneren. Dat was een mindere game. Deze compenseer ik daarna door daarna, puur op inzet, mijn service game te bemachtigen. Hoe jammer ook, hier blijft het bij. Met 6-2, 6-1 gaan we er vanaf. Ik heb het idee, dat het niveau wat hoog is, maar als iemand zo’n superdag heeft. Je zelf amper fouten maakt, moet je eigenlijk tevreden zijn. Mijn partner is dat eveneens, ze heeft gewoon ‘lekker’ staan slaan. Een 6-3, 6-3 had de wedstrijd wat beter laten zien, vond de tegenstander evenzo. Ik bestel een drankje bij de barvrouw welke met haar oer-brabantse accent en enthousiasme een verademing is.
We drinken een paar drankjes en ik ga douchen. Een perfecte straal en als vanzelfsprekend vergeten flessen shampoo op het muurtje. Als ik de douche uitloop valt mijn oog op een foto van een paar schapen. Hij hangt totaal uit verband. Geen idee wie dit verzonnen heeft, maar ik kan het wel waarderen. Mijn organiserende collega komt als ik de douche uitloop wat stoelen halen. Het terras komt stoelen te kort en is verdacht goed gevuld. Niet voor het eerst dit toernooi blijkt achteraf. Thuis in bed, kan ik amper slapen van de pijn aan mijn arm. De beginnende tennisarm lijkt door te komen.
Donderdagavond mogen we om 20:30 uur aantreden. Thuis neem ik nog 2 ibuprofen in de hoop dat ik mijn arm zo min mogelijk pijn gaat doen. We zagen de uitslag van onze tegenstanders. Ze hadden vlak voor ons met 6-2, 6-2 gewonnen van onze eerste tegenstanders. Zucht, dat gaat zwaar worden is de gedachte. Vol goede moed en vooral zonder verwachtingen lopen we naar de achterste baan, ver uit het zicht. Wat op zich niet zo erg is. We beginnen goed en komen op 2-1 voorsprong. Daarna gaat het hard, we hebben allebei een mindere game en het wordt 5-2. Als het dan 5-3 wordt, grap ik nog. In elk geval net zoveel games als dinsdag. In de 2de set komen we 3-2 achter, maar dan pakken we ineens 2 games. Mijn service loopt, mijn partner staat goed te spelen, weet heel veel te retourneren en een paar ballen van mij vallen nu wel goed. De tegenstander weet het even niet meer en we komen op 4-3 voor. Staat mooi, zo'n 6-4 is onze gedachten.
We komen daarna op 3-5 en 0-40 voorsprong. Kortom 3 setpoints. Het zal toch niet? Jawel, we pakken de set en mogen een supertiebreak gaan spelen. Hierin komen we 5-3 voor, maar dan maak ik 2x een fout op een grote kans. Het gaat hard en het wordt 8-5 voor de tegenstanders. Mijn partner pakt op inzet, de 8-6 nog, waarna ik mag gaan serveren. Deze pogingen lukken en ineens is het 9-8. In een rally valt de bal achter de lijn, “laten” roep ik nog en de bal wordt niet geretourneerd. Tot onze eigen verbazing pakken we de zege. Ons toernooi is na het pakken van een set al geslaagd, maar na deze zege al helemaal. Onze tegenstanders weten niet hoe het kon gebeuren en wij ook niet.
We drinken nog gezellig een aantal drankjes met onze gezellige tegenstanders. Zien nog een leuke mix op ons niveau met een paar klasse spelers en gaan voldaan naar huis toe. Dat het inmiddels 0:30 uur is, is een kleiner nadeel. De volgende dag om 20:30 uur mogen we de tegen de als eerste geplaatste spelers aantreden. 2 locals, die beide een 5,6 op de pas mogen noteren. Mochten we een set pakken, dan gebeurt echt het onmogelijke en gaan we door naar de halve finale. Met inslaan merken we gelijk, deze 2 kunnen echt wel tennissen. Niet voor niets hebben ze dat niveau.
We komen deze keer ondanks dat het er om spant niet 2-1 voor, maar 2-1 achter. We hebben deze set 3x een voorsprong van 40-15 of 15-40. Ik maak in de eerste set meer fouten dan in de andere 2 wedstrijden bij elkaar. Mijn partner merkt ook dat ze niet lekker doorslaat en onze kansen pakken we niet. 6-1 is dan ook de eerste setstand.
In de 2de set gaan we beter spelen en maakt de tegenstanders wat foutjes en missen een 2x een smash kans. Aan het net waren ze namelijk giga sterk. Ze hebben wat ballen afgemaakt in de eerste set. En leggen services bijvoorbeeld neer waar ze willen. Verschil, ik raak hem zo hard mogelijk, maar heb nooit een benul waar hij komt. Nu spelen we beter mee en komen op een 4-3 voorsprong. Op mijn service gaat het mis. Mijn arm speelt op en op een belangrijk punt, klapt mijn racket om en krijg ik een optater van jewelste op mijn elleboog. Hierdoor kan ik amper meer slaan en laat enkel wat duw werk meer zien. Het lukt ons niet meer om te leveren en uiteindelijk verliezen we met 6-4. Waarmee het toernooi voor ons voorbij is. Zeker door een 6-4 in deze set gaan we met opgeheven hoofd de baan af. In de kantine bestel ik wat biertjes bij Piet. Piet is een jaar of 70/80. Zijn getapte biertjes waren niet perfect, maar mij interesseert dat niks. Ik betaal rustig met de pin, alvorens onze biertjes aan te nemen. Ze zijn bijgetrokken als ik ze van de bar haal. Ik ben blij met mensen als Piet, die thuis weer wat te vertellen hebben. Klein genietmomentjes.
We drinken gezellig met onze gezellige tegenstanders en gaan aan de kant zitten, waar 2 dorpsgenoten een pracht van een halve finale spelen. Sowieso was het goed te zien dat onze club TVO ruim vertegenwoordigd was op het toernooi. Nog een bijzonder moment, voor het eerst van mijn leven zie ik een föhn hangen in een herenkleedkamer. Hij is voor mij, met een pony die verdacht ver achter in de wei staat, en een haarloze tegenspeler, een onnodig object. Opvallend. Een van onze tegenstanders zit in het bestuur en er kwam al ter sprake dat er bier geregeld moest worden en ineens uit allerijl een foodtruckje zou komen. Kortom niet alleen voor ons, maar voor de hele organisatie is het toernooi geslaagd. Na een paar biertjes en een heerlijke cocktail. (limoncello spritz) Is voor ons een gezellige avond voorbij. Rond 01:00 uur stappen we de fiets op. Een dikke pluim gaat richting de organisatie. Zelf keren we op zaterdag, de finale dag niet meer terug, maar dit zal ongetwijfeld weer een mooie dag zijn geworden.
Hoe nu verder? Nu ik niet meer kan/mag keepen zal ik meer gaan tennissen, maar eerst van die verdomde tennisarm afkomen. De afspraak bij de fysio is gemaakt en hopelijk kunnen we snel weer slaan. Te binnen op 20 september in de competitie. Wellicht klimmen we volgens de gedachte van dit toernooi nog verder op. Een ding is zeker verliezen en meedoen op dit niveau is zo gek nog niet….
Reactie plaatsen
Reacties