We gaan op kraamvisite en ik krijg de vraag. Zullen we samen aan het toernooi mee doen in Beugen? Dat lijkt me zeker wel iets en ga er over denken. Vooral, omdat al een paar weken een tennisarm redelijk in de weg zit, maar toch ga ik overstag. We schrijven ons na overleg in de HD7 en hopen dat het een gezellig toernooi wordt. Mijn tennispartner heeft zo ongeveer 9 maanden al geen racket in de handen gehad. Ik zelf ben helaas iets minder geoefend dan vorig jaar. Verwachtingen van te voren? Hopen op een volgende ronde, als dat lukt meer dan tevreden. Zo niet, moet het gezellig worden. Dat is 100% onze insteek.
We spelen op zaterdagavond onze eerste wedstrijd tegen 2 fitte Mills spelers en spelen niet super, maar werken hard. We winnen de eerste set, maar verliezen de 2de. Het is een leuke wedstrijd. Hierna volgt een supertiebreak, die we met 13-11 weten te winnen. Het winnende punt is prachtig van mijn partner. Een knijter harde smash. Hij slaat een oerkreet. Hij was ‘s ochtends om 5 uur al 10 kilometer gaan lopen, dus dat hij dit nog heeft, respect. Door deze zege is doorgaan in de poule van 3 mogelijk. We gaan het terras op, onze tegenstanders gaan. Wij draaien onze stoelen om en sluiten aan bij wat Beugens coryfeeën en organisatoren. Het is gezellig en rond kwart voor 2 fiets ik voldaan naar huis.
Op maandag weten we al dat we door zijn, omdat de als nummers 2 geplaatsen hebben gewonnen. Op vrijdagavond 17:30 spelen we onze 2de poulewedstrijd tegen. Ik ben er op tijd, omgekleed en al direct van het werk af. Onze tegenstanders zitten al rustig een biertje te drinken op een verder leeg sportpark. We beginnen niet best en vergeten 16 keer op 15 pogingen een bal af te maken. Het is verder een hele leuke wedstrijd, waar we mede door deze missers achter komen tot 5-2 in de 2de set en matchpoint tegen hebben. Hoe we het doen weet ik nog steeds niet, maar we werken deze weg. Daarbij heb ik de hele wedstrijd nog geen energie, maar hierna ineens wel. Op iedere bal kan ik gaan en de punten vallen onze kant uit. Een van mijn mooiste punten uit mijn carrière maak ik hier. Mijn partner mist de volley en met een reflex tik ik de bal binnen. Held! is de reactie, op dit absurde punt.
Deze wedstrijd kent zijn weerga niet als we daarna 7-5 winnen. In de supertiebreak, waarin we te laat wisselen. We wisselen bij een 5-8 achterstand. Pakken we een paar punten op rij en met 10-9 voorsprong kan ik aan het net de bal plaatsen. Hij valt precies tussen onze tegenstanders in. Game set and match! Ik wil niet juichen, maar steek enkel symbolisch een hand de lucht in. Deze wedstrijd verdienden we niet te winnen. We komen niet alleen goed weg. We hoeven ook niet nog om 20:30 uur de baan op voor de 8ste finale.
Nooit verwacht een bye te zullen hebben, deze vrijdagavond wel. Zaterdag wacht de kwartfinale. Een aantal vrienden zijn gekomen en het is ouderwets gezellig op het terras. We zien onze tegenstanders nog een lastige wedstrijd hebben. Die hadden wij nooit meer gewonnen. Ondertussen komen de eerste toernooi verhalen al naar boven. Een deelneemster is gevallen na een avondje waar het wat later is geworden met de fiets en brak een teen, het toernooi zit erop. Helaas, je gunt het niemand, maar het zijn evenzo de verhalen die dit toernooi kleur geven. Later verstapt iemand zich nog lelijk en is het over. Vanaf deze plek een spoedig herstel gewenst.
Iets anders dat ik echt geweldig vind is de kleedkamer. Of het zo moet zijn, spreek ik hier wederom een oud-dorpsgenoot als ik uit de douche stap. Exact het zelfde moment als vorig jaar. Zijn ouders' geduld op de proef worden gesteld, want pas om 23:00 uur speelt hij zijn wedstrijd. Als ik Oeffelt nader, zie ik zijn ouders naar huis fietsen. Het is 00:30 uur als ik Oeffelt bereik.
Een andere fenomeen in de kleedkamer is het aantal flessen shampoo. Werkelijk de helft van de mannen die gaat douchen doet dit. Deze zet het flesje shampoo op het muurtje. Gaat zich douchen. Denkt niet meer aan de shampoo en de fles blijft op de muur staan. De rest van de week staat er een paar schoenen op de verwarming te wachten om op het kunstgras gebruikt te worden. Geen idee van wie ze zijn, maar ze blijven stug staan waar ze staan.
Zaterdags spelen we de kwartfinale en pakken de eerste set. In de 2de set komen we met 1-4 voor denken we en steken over. Echter was het volgens de tegenstanders was 30-40 en geen 15-40 punt. We zijn compleet verbouwereerd en spelen het punt maar opnieuw. We pakken het punt. 1-4 is en blijft de stand. Ik hoor nog iets van, gisteren lukte dat ook. Opmerkelijk. We winnen uiteindelijk met 6-4. De laatste games raak ik geen knikker meer en ben blij dat het voorbij is. Dit had niet langer moeten duren. Ik kom nog lelijk ten val en houd wat schaafwonden over. Mijn partner verdient de credits hij speelt goed. Na afloop krijgen we nu niet de heerlijke hapjes, maar een heerlijk slaatje van de organisatie. Super dit!
Ondanks dat ik graag even bij gebuurt had met wat van vakantie teruggekeerde dorpsgenoten. Ik kies voor mezelf en fiets naar Oeffelt, om een ijskoud bad te nemen. In de hoop, dat de spieren zich willen herstellen. Om 19:00 uur is het nog steeds warm te noemen en met inslaan merk ik al dat mijn tegenstander een goede slag heeft. De ballen blijven laag over de baan zweven. Een ervaren speler met een jongere gast, waar ik vorig jaar met moeite van won. Deze is hard vooruit gegaan. Zoals meer spelers van vorig jaar een niveautje hoger proberen of meedoen.
We spelen geen slechte eerste set en mijn partner haalt weer een goed niveau. Zeker voor iemand die zo weinig gespeeld heeft. Hij de tennisser met soms mokerslagen vanaf de forehand. Ik moet mijn gebrekkige techniek compenseren door er pleuris veel energie in te stoppen. De 2de set gaat gelijk op, maar op 4-4 volgt niet een 4-5 voorsprong. Deze kans pakken we niet. We komen achter en verliezen de set. Hierna raak ik werkelijk geen bal meer fatsoenlijk. Alles gaat uit, in het net of is een assist voor de tegenstander. Wat een frustrerende ellende is dit. Mijn partner zit er eveneens doorheen. Wellicht dat 4 uur tennissen deze dag in dit warme weer hun tol eisen, zeker gezien de energie die we er al in hebben moeten stoppen. Daarbij is spelen met een opspelende tennisarm helaas niet de meest ideale combinatie.
Als ik bij 3-0 achterstand mag serveren voel ik het al. Dit gaat mijn laatste service beurt dit toernooi worden. Wellicht gevoed door wat frustraties sla ik nog wel 2 aces. We pakken het punt, de 0 is weg. We komen er niet meer overheen. Het wordt na 2 uur en een kwartier spelen, 6-1 in de 3de set. De tegenstanders hebben verdiend gewonnen. Voor ons strand het sprookje in de halve finale. Erg jammer, omdat onze 2 tegenstanders in de finale 2 local heroes zijn, die de hele week op de tennisclub zijn. Dit had een droomfinale geweest, maar mogen trots en tevreden terugkijken. De halve finale is al geweldig en volgens het publiek was het een hele leuke wedstrijd om te zien. We gaan rustig buiten zitten. Een van de 2 tegenstanders maakt zich op voor wedstrijd nummer 3 deze dag. Hij speelt nog een geweldige wedstrijd, maar verliest van sterkere tegenstanders.
Mijn partner had eigenlijk nog bardienst, maar dat lost zich bij een tennisclub wel op. Daar kan menig (voetbal)club nog wat van leren. Als er 30 man als hongerige wolven aan de bar staan, voor een drankje, zal niemand bedenken. Wellicht kan ik helpen, of lege glazen brengen. Hier gaat dit automatisch. Mooi voorbeeld zaterdagavond spreek ik iemand die er geen moeite mee heeft achter de tap te staan. Zondagmiddag, hij staat er weer.
Zelf maak ik me nog even druk om mijn fietssleutel, die is spoorloos. Ik check of mijn fiets op slot staat. Het antwoord is ja, maar waar de sleutel is? Niet in mijn tas. Ik besluit nog even te blijven en het toernooi neemt me op. Mijn fietssleutel kan ik niet meer vinden. Ook niet na 3x de tas op kop te hebben gehad. Ik besluit om 01:30 uur terug naar huis te wandelen. Hier hoor ik later van iemand die me tegenkwam, dat ik compleet in mijn eigen wereld zat. Dolende over het fietspad. Wel was ik nog zo helder om mijn runkeeper aan te zetten, benieuwd hoe lang ik erover zou doen. 46 minuten doe ik erover blijkt achteraf.
Mijn fietssleutel kom ik 's ochtends tegen. Hij zit niet in mijn tas, maar zit in mijn tennisbroekje. Kortom die heb ik in mijn broek gehad tijdens de halve finale. Helaas bleek het niet de sleutel naar de finale. Mijn alcohol consumptie was net wat te veel geweest, maar zondagochtend ga ik terug (wandelend met mijn fietssleutel in aanslag) om de finale te zien. Nu voel ik me niet zo eenzaam op dit fietspad, want ik kom wel 200 fietsers tegen.
Toeval of niet, er lijkt een stoel voor me klaar te staan, waar ik de komende 4 uur in zal zitten. De finale is helaas snel gedaan. Onze tegenstanders van de halve finale zijn in een uur klaar en winnen het toernooi. Daarna zie ik nog meer prachtige wedstrijden. De hd6, hd 5, dd5 en als toetje nog een laatste paar games in de hd4, wat een tempo en spel is dat. De loterij moet ik dit jaar voorbij laten gaan, omdat mijn partner er niet kon zijn. Prachtig moment nog, de verliezer van de HD4 loopt met een glas Paulaner in aanslag de douche in. Het toernooi ten voeten uit.
Waar ik vooral hulde voor heb is de wijze waarop de organisatie het toernooi heeft staan. Sommigen nemen de hele week vrij ervoor en staan nagenoeg 24/7 klaar voor het toernooi. Ze gaan enkel naar huis om te slapen. Natuurlijk heb je enthousiaste deelnemers nodig en met 198 man zat dat goed. Sfeer is iets waar van je hoopt dat het er is. En ja die was er. Mijn dankbaarheid gaat vooral uit naar een ieder dit toernooi heeft mogelijk gemaakt. Helaas was de organisatie bezig toen ik moest gaan. Ongetwijfeld nog vuilnis weg gooien, met dozen sjouwen of de tombola voorbereiden annex prijsuitreiking voorbereiden. Nogmaals complimenten en een dankjewel aan hen. Rond 17:45 uur fiets ik met een grote glimlach het sportpark af. Het toernooi had me net als vorig weer volledig gegrepen.
Hopelijk tot de volgende geer.....
Reactie plaatsen
Reacties