Daags na de Tour

Maandag na de Tour de France vindt steevast het wielerspektakel genaamd Daags na de Tour plaats in Boxmeer. Sinds 2010 ben ik werkzaam in Boxmeer en mis ik geen editie van deze wielerronde. Dit jaar was ik er eveneens bij. ’s Ochtends kroop het gevoel nog niet het bij me naar binnen. Wel nam ik alles mee wat ik nodig had om me te prepareren voor een avondje uit. Dit inclusief een halve munt die over was van vorig jaar.

Gedurende de dag begon het weer ouderwets te leven. Mede door het werk. Rond de klok van 12:00 uur kwam de vraag van een collega. Wil jij met de reclame caravaan op een sprinter bus rijden? Eigenlijk vind ik de vraag een hele eer, maar ik moet eerlijk zijn. Autorijden is allesbehalve een hobby van me en dan rijden in een bus die 2x langer is als onze eigen Polo?  Dit op een krap parcours met over de 10.000 man langs de kant? Nee, als ik 2 weken vooraf proefgereden had wellicht, maar nu vond ik het net wat te spannend. Gelukkig kan een andere collega wel. En kan de bus in de caravaan meedoen.

Rond half zes ga ik douchen op het werk en me klaar maken om te gaan. Om 18:00 uur app ik mijn eega waar ze is en ga die kant uit. Mijn fiets parkeer ik bij de verloskundige praktijk. Daar lijkt hij me veilig te staan. Ik loop de klaarstaande caravaan voorbij en kom bij de entree. Ik wil een bijdrage leveren en de vriendelijke mannen wijzen me op de qr-codes. Ik betaal en zij bedanken me. Ze willen liever dat ik via de qr-code op het scherm betaal, dan via hun collectie, want anders hebben ze veel te doen. Dat is niet de bedoeling lachen ze.

Eenmaal op het parcours kom ik een collega tegen die op zijn bakfiets . Hij gaat met zijn kroost in de bak, mee doen aan de bakfietsrace. Zijn dochter herkent me nog van afgelopen vrijdagavond. Al maak ik nu geen sprongetje. Dit doe ik wel naar de rest van het terrein. Bij de eerste beste cafetaria staan mijn collega’s aan de frites. Er wordt een frietje aangeboden, welke naar meer smaakt. Mijn beoogde avondeten annex bodem voor deze avond. Als ik mijn vriendin en vriendinnen tegenkom, krijg ik gelijk een biertje aan geboden. Ze zijn er met de sushi-app en hebben, hoe kan het anders, al sushi gehad. Ik ga naar de friteskar bestel ondanks dat het tegen mijn principes is. Een puntzak saté-mayo en bami schijf, waarvan ik weet dat hij oriëntaal zal zijn. Na het eten keuvelen we wat en het wordt drukker om ons heen.

Mijn collega’s zien me niet in de caravaan, omdat ik wel op een A-locatie sta, maar niet op een zicht locatie. Ondertussen geniet ik van het binnenkomen van een man, genaamd Henk. Henk is 78 jaar, draagt 2 hoorapparaten en draagt een zwartgrijs gestreepte blouse. Hij heeft een pilsje in zijn handen. Henk kijkt om zich heen en zoekt bekenden. Dat Henk heir is, doet me goed. Hij is, of alleenstaand of bij zijn vrouw van huis gegaan, in zijn eentje. Met de gedachte, de wielerronde is van alle leeftijden. Ik ga er naar toe, haal wat muntjes en dank hoop ik iemand tegen te komen. Hij staat wat doelloos om zich heen te gapen en gaat ergens het lijkt willekeurig bij staan. Even later hoor ik achter me; Hey Henk! Henk heeft zijn vertier gevonden en vooral Henk is opgenomen door de wielerronde.

De dames krijgen inmiddels honger en halen 2 pizza’s waar ik 2 punten als toetje van mag genieten. Ze smaken verdomde lekker van de Turk die vlak bij ons zit. Ondertussen stroomt het plein voller en voller. Mijn jas, waarom ik die bij me heb is een raadsel, hangt nog onder onze hangtafel. We zien Dylan Groenewegen nog triomfantelijk voorbij gereden worden in de ronde wagen. Wat is het toch geweldig om hier op zo'n maandagavond in Boxmeer te zijn. Veel bezoekers van voorheen komen er niet (meer), maar wat is dit toch een gaaf evenement bedenk ik me. Tevreden nippend van alweer een biertje. 

Van het fietsen krijgen we amper tot niets mee. We gaan verder het plein op richting de band Broadway. Zij worden ouder valt ons op en spelen in den beginne wat oudere nummers van bijvoorbeeld Fleetwood Mac. Dat vind ik niet erg, want daar luister ik graag naar. Wanneer we verder richting het podium lopen treffen we bekenden, semi-bekenden en onbekenden. Ze zijn er allemaal. We halen nog wat munten bij en genieten volop van dit spektakel. Ik vind het geweldig. Het hele plein vol met mensen, we hebben onderling goede schik, wagen soms wat danspogingen. Althans bij mij zijn het pogingen, de 2 andere dames slagen er wel in.

Wanneer ik ga toileteren kom ik nog bekenden tegen. Een dorpsgenote stelt me spontaan voor aan de moeder van een collega. Van deze dorpsgenote weet ik dat ze sowieso een hele mooie en bijzondere dag heeft gehad. Hier ben ik stiekem wat jaloers op. Het lijkt me heerlijk. De hele dag, onbezorgd rond te flaneren en alle wedstrijden gade te slaan. Tussendoor overal wat drinken, kletsen en de tijd nemen om ergens te eten. Wellicht ooit in de toekomst met een paar vrienden.

Dat de wedstrijd inmiddels voorbij is. We krijgen er niets van mee, we kijken noch naar de wedstrijd, noch naar het scherm. Als we naar he scherm kijken staat daar zoals verwacht Dylan Groenewegen op het podium. Rond de klok van 11, hebben we lol, maar weten. De dag erop moet er gewoon gewerkt worden. Ik loop rustig richting de fiets als ik wederom een dorpsgenoot tegenkom. Hij staat te genieten va neen frietje en vraagt of ik een andere dorpsgenoot heb gezien. Ik moet ontkennen, maar weet 100% zeker dat deze snel weer ‘terecht’ zal zijn. Het valt me op dat het bij de volgende horeca-podia rustig is. Bij de Douariere, tot uitgestorven bij het podium van de voormalige kroeg, de Piek. Ik loop naar de verloskundigenpraktijk en verlos mijn fiets en fiets naar de afgesproken locatie de Shell. Er lopen wat mensen wankel de nacht in, maar ik kom hierdoor niet in de problemen.

Ik stop en zie een meisje bij de bushalte staan. Ze wenkt me en roept “meneer je moet me helpen”. Ik weet niet wat ik moet doen. Mensen helpen zit in me, maar zo maar naar een wildvreemde toegaan. Ik weet helemaal niet wat ik moet doen. Daarbij sta ik op de anderen te wachten. Hoe vreemd zou dit eruit zien? Of ze mooi was? Ik weet het niet van ver wel, maar wellicht van dichtbij ver van mooi. Daar gaat het niet om. Ondertussen steekt een vrouw met geblondeerde haren me voorbij. Ze neemt het meisje bij de bushalte mee, die naar me roept: het is niet meer nodig. Ondertussen komen de andere 3 eraan. We fietsen verder en naar huis dit onder goed geluimde omstandigheden. Thuis maak ik mijn broekzakken leeg, er zit nog een halve munt in…….