‘een leuke stedentrip per trein’

Reizen met de trein is al een hobby van me sinds ik een jaar of 6 ben. Ons mam nam me toen mee naar Nijmegen. Prachtig vond ik dat reizen in de trein. Een railrunner kocht je op het station voor 2 gulden 50. Reizen deed je in zo’n ouderwetse hondenkop. Voor mij nog altijd dé trein. Die fascinatie zat zo diep dat ik zelfs hoopte dat mijn verjaardagskaart in groep 2 een kaart met een afbeelding van een hondenkop zou worden. Gelukkig, geen van mijn klasgenootjes koos deze en ik mocht hem ontvangen voor mijn verjaardag. Compleet met sticker van de trollen van David Kabouter.  Geluk was nog heel gewoon. Maar dat was toen.

Nu een jaar of 30 later gingen we een weekend naar Wenen. 15 jaar samen, dat mag gevierd worden. Voor een kleine € 120,- kochten we een retourtje af Düsseldorf. Voordeel je stapt in. Je stapt een keer over en 8, uur later ben je in het hartje van de stad. Zonder op je koffer te moeten wachten, of 3 uur van te voren moeten inchecken. En als je daar bent nog heel lang te moeten reizen voor je in je hotel bent.

Het is vrijdagochtend 04:15 als de wekker gaat. We staan op. Een boterham met honing en een kop koffie zijn mijn ontbijt en verplaatsen de spullen in de auto. We rijden rond 04:50 weg om rond 06:00 in Düsseldorf te zijn. Dit lukt ruim maar is nodig, want om 06:27 gaat onze trein. We moeten nog parkeren en van de parking naar de trein komen. De reis verloopt op wat eenrichtingswegen die volgens google maps wel betreden mogen worden, gewoon goed. We zijn dan ook om 06:00 uur op Düsseldorf centraal waar ik mijn koffie bestel. Een goed kwartier later stappen we op de trein naar Basel.

De plek waar we volgens onze tickets zitten is bezet, maar er is plek genoeg in de coupe. In Köln komen 4 mannen van in de 50 vertellen dat wij op hen plek zitten. We gaan naar onze ‘eigen’plek terug en eisen hem op. De 4 mannen trekken vervolgens om 07:50 hun eerste flessen Kölsch open. De snelheid zit er goed in, de 270 kilomter per uur wordt zichtbaar aangetikt, maar desondanks zijn we een minuut of 10 later dan gepland op station Frankfurt Flughafen.

Op Frankfurt Flughafen moeten we overstappen op de trein naar Wenen. Hier hebben we wel gelijk onze plekken door en op het volgende station, komt er een stel jongens met een dezelfde t-shirt binnen. Ze hebben vrijgezellen feest. Adi’s Freigang. Ze drinken bier, maar helpen ook oudere mensen met instappen. Ondertussen komen ze Adi’s Pimmelkuchen aanbieden. Nou denk je, da’s bijzonder, eigenlijk lullig om het af te slaan. Aan de andere kant koekjes van een mannelijk geslachtsdeel. Is ook weer wat voor lul. Ze hebben het gezellig zonder hinderlijk te zijn voor mede reizigers. Ze mogen zelfs even omroepen, wat bij vele mede reizigers een glimlacht ontwaart. Het is de opmaat voor meerdere vrijgezellenfeesten, want een volgende groep komt binnen. Een jongen sjouwt met 2 kratten bier, de rest heeft in elk geval een fles bier en draagt het zelfde t-shirt. In Linz stappen eveneens diverse jongeren met een soort band-shirt in. Als we uit stappen zien we dat ze een Freigang hebben. Het was geen normaal crew tourshirt, maar het betrof de crew van de vrijgezel.

We  komen 40 minuten later dan gepland in Wenen aan. Dat is niet erg, maar voor een vergoeding is het weer te weinig. We toetsen het hotel in op google maps, wat ineens 3,2 ipv 2,4 kilometer lopen blijkt. We zouden met de metro kunnen, maar doen dit niet. Achteraf niet zo’n hele handige actie, al helemaal niet als we bij het hotel aankomen en dit niet de onze blijkt te zijn. We hadden Anatol ingetoetst ipv Ananas… …Gelukkig scheelt dit maar 700 meter. We lopen met onze koffer naar het juiste hotel. Dit hotel Ananas ligt in een bouwval van jewelste, maar is groot en netjes. De receptionist vraagt of we Duits of Oostenrijks zijn, maar ik antwoord: "Wir kommen aus die Niederlande. Hij had nog geen accent vernomen. We gaan naar kamer 507. Frissen ons op en gaan met de korte broek de stad in. Dat laatste is met een temperatuur van 24 graden en een brandende zon geen overbodige luxe.

We eten, Wiener Schnitzel bij Stadboden Cafe, wat tevens een fantastisch speciaal bier café is. Na een paar drankjes en een tocht elders gaan we tijdig terug naar ons hotel. De levendige markt waar we overheen lopen is wat rustiger. Al doet elitair Wien zich nog immer te goed aan flessen wijn. We ploffen op ons bed na een korte nacht en zetten de wekker om 08:00 uur. Het ontbijt ’s ochtends is van hoog niveau zoals je in Oostenrijk mag verwachten. We vertrekken deze zaterdagochtend op tijd naar Schloss Belvedere, wat loei en loeigroot is. De tuinen, het gebouw, ongekend. Je merkt meteen dat het hier toeristisch is, zo ook in het 2^de weekend van april. We lopen gedurende deze dag een kilometer of 17 door een prachtige en sfeervolle binnenstad. Veel is op loopafstand, zo niet is de metro ideaal. De lunch vind plaats bij Vapiano, waar ik vooral errors krijg en heel bijzonder. Het bij een Italiaan het Spaans benauwd krijg, omdat ik het bestelsysteem niet door heb. Je krijgt een pasje, dat je weer ergen oplegt, je geeft je bestelling door bij een van de 7 chefs. Moet dan wachten met een apparaat in de hand. Gaat daarna weer langs om het op te halen en moet dan weer ergens anders afrekenen en je pas inleveren. Of zoiets, ik snap de logica totaal niet. Edoch zijn de deegballen en later bruschetta’s van prima niveau. En die pasta die vers voor je neus gekookt wordt, wauw. We zouden er zo voor terugkeren, maar slaan deze over.

We eten bij een ouderwets lokaal een degelijke kost en doen onderweg nog een drankje bij een heel vaag lounge-café Infinity. Een halve liter bier doet hier overigens slechts €4,80. Als we op het terras zitten, stapt er iemand uit een auto die 20 minuten lang met draaiende motor op een oprit blijft staan. Het is allemaal heel bijzonder wat er gebeurt. Dit kwam mede, doordat de gastheer zelf al aan de corona zat. Na ons laatste drankje, liggen we totaal afgebrand in bed als ik nog ontdek dat niet alleen Scooter op vrijdag, maar ook Groove Coverage, deze zaterdag optreed in de stad. Damn, dat laatste hadden we beiden mooi gevonden. We hadden hier nog wel energie voor gehad en anders gemaakt. 

Op zondag gebruiken we de metro om naar Schloss Schonbrunn te gaan. Heel eerlijk die ligt dan ook weer wat buiten het centrum, dus zo verwonderlijk is het niet dat we deze ideale reisoptie genieten. Daarbij is vanaf ons hotel de metro slechts 90 meter lopen. Een immense tempel lopen we tegemoet en we zien tal van mensen rondwalen bij dit gigantische gebouw. We pakken de metro om het Raadhuis vast te leggen, maar dat laatste loopt letterlijk spaak. Er is een gigantische fietsshow gaande op het plein voor het Raadhuis.

We lunchen bij het decadente Cafe Landmann, wat 150 jaar oud is en kijken of we nog wat kunnen ontdekken. Zelf wil ik nog langs Bier & Bierli, vanwege de naam. Daar aangekomen blijken ze geen terras te hebben. Zonde want binnen zitten met 27 graden is ook zoiets. Toch drinken we er een paar. Het avondeten doen we op een belachelijk krap terras van een Italiaan. Zo krap dat de bediening om het terras heen moet om gasten te bedien. Hebben we het standaarddiner bij een Italiaan in het buitenland weer afgevinkt. Via Stadboden pakken we de metro terug naar het hotel.

Maandagochtend mogen we ineens naar een zij lokaal van het immens grote restaurant en krijgen een luxer ontbijt dan we eigenlijk kenden. We pakken om 09:30 uur de metro en zijn voor 10:00 uur op het station, waar we nog gauw bij de Spar (ja ook hier) een broodje halen en om 11:13 uur op de trein stappen naar Nürnberg. Terwijl we instappen stapt er een Turks gezin in met kind. Haar partner, gaan we even vanuit, stapt uit de trein en het kind begint te krijsen. Het is mensonterend om het te horen. Het gaat een 20tal minuten door. Mijn redding zijn oordoppen en de Zwaluw Cantina lijst op Spotify en ik kruip in mijn boek ‘Radar’. We bereiken Nürnberg een paar minuten te laat, maar met 25 minuten overstaptijd is dit ten alle tijden te verwaarlozen. In Nürnberg halen we nog wat drinken, een paar broodjes en een ijsje en stappen in de trein die voor ons in Düsseldorf zal stoppen.

We bereiken op een gegeven moment snelheden van 300 kilometer per uur. 300 is ook het aantal bladzijden dat ik in mijn boek heb gelezen gedurende de terugreis. Om 19:51 zijn we in Düsseldorf, om 19:59 zitten we al in de auto en om 21:00 uur zijn we thuis. Fan van treinreizen was ik al, maar na deze reis al helemaal. Wat loopt dit toch heerlijk en is dit toch een eenvoudige soort van reizen.

Wenen even samengevat; Schloss Schonbrunn, het theater, Stefansdom, Schloss Hofburg, Het Mozarthuis, de Spaanse Rijschool, Wenen zit vol met machtig mooie gebouwen. Het is onwijs knap hoe men dit in de jaren 1700 of 1800 heeft kunnen bouwen. Niet normaal hoe machtig en indrukwekkend deze gebouwen zijn. Ergens ‘verdwaald’ rondlopen in deze stad is zeker geen straf, want je komt altijd wel weer wat bijzonders tegen. Natuurlijk kennen ze de toeristische prijzen inmiddels ook wel, maar dat hoeft je er niet van te weerhouden om een prachtige trip in deze stad te maken. En tsja, zoals gezegd met de trein is het een geweldige optie.