Een vreemde benaming voor een geschreven stuk. een blanco blaadje. Een leeg stuk ga je toch niet publiceren. En er staat toch wat op dat blaadje, want heb je aan een blanco blaadje? Als er geen inhoud is, dan voegt het toch niets toe? Of is dat die grap van een kleuter, met koe die het gras heeft opgegeten? Nee uiteraard niet, maar toch had ik deze week van doen met een blanco blaadje. Daarbij moest ik er nog even wat doen. Door persoonlijk blessureleed, een vinger uit de kom waarna de volaire plaat afgescheurd is. Is al maanden een van mijn vingers krom. Hij voelt niet zo heet als hij staat, want hij staat namelijk 90 graden in plaats van 0 of maximaal 10 bij een doorsnee persoon. In de hoop hier wat aan te doen mag ik binnenkort geopereerd worden, maar alvorens mijn intake afspraak bij de plastisch handchirurg moet ik even een AMO ophalen bij de apotheek.
Een AMO? Nog nooit van gehoord, iets wat ik dacht bij het aanhoren van het begrip. AMO staat voor actueel medicatieoverzicht. Om zeker van mijn zaak te zijn, belde ik eerst even met de apotheek, lees mijn apotheek, Rochus in Boxmeer wat ik hiervoor moest doen. De vriendelijke medewerkster of apothekersassistente vertelde me dat ik deze ‘vrij’ heb gegeven, dus het personeel van het ziekenhuis of kliniek deze ook in kan zien. Hier zal niets op staan, want je gebruikt geen medicaties. Ik tel mijn zegeningen uiteraard, daar ik gevrijwaard ben van het gebruik van medicaties. Toch wilde ze deze voor mij met alle plezier even uitprinten, zodat ik hem op zeker kon tonen bij mijn afspraak. Ik gaf aan, dan kom ik wel even langs in de pauze en haal hem op. Prima zei ze, tot straks. Het DDR-kindje in mij zegt dan ook, dit moet gebeuren en gaan we volgens de regels doen.
In de pauze fiets ik naar de apotheek en bedenk me op de fiets plotsklaps dat ik een gigantische fashion-flater bega. Mijn groene parka is wellicht na 3 winters aan vervanging toe, maar kan er zeker mee door. Er zijn mensen die een mindere jas dragen. Dat is niet het punt, maar hierbij draag ik ook nog een groene cargo. Hierdoor heb ik het idee als een soort camouflage koning door Boxmeer te fietsen. Dat ik hier ’s ochtends niet bij stil heb gestaan verbaasd me compleet. Maar goed als dit alles is waar je, je druk over kunt maken, dan is het allemaal niet zo slecht gesteld. Er zijn ergere dingen in het leven en al helemaal belangrijker. Zoals het ophalen van mijn AMO.
Ik fiets de straat van de apotheek in en schrik van de hoeveelheid fietsen en auto’s die op parkeerplaats staan. Nee hé denk ik, het zal er toch niet ontzettend druk zijn. Ik hoef alleen een geprint blaadje op te halen. Ik fiets de parkeerplaats op en een ietwat duivelse gedachte doet zijn intreden. Ik hoop het niet voor de mensen zelf, maar voor mij nu persoonlijk wel dat deze fietsen en auto’s en de eigenaren hiervan bezoekers zijn van de psychologenpraktijk zijn, die langs de apotheek zit. Slaat nergens op natuurlijk deze totaal egoïstische gedachte. Dit enkel, omdat ik bang was voor een ellenlange wachtrij en dat alleen voor een simpel blaadje. Uiteraard wens ik dit niemand toe, alleen als het echt even nodig is en men er beter uit mogen geraken.
Ik loop naar binnen en trek een nummer. Nummer 66. Alsof de duivel er op een 6 na mee speelt. Toevallig ook het getal van wat vroeger mijn favoriete politieke partij was. Alleen kwam ik er tijdig achter dat deze partij net zo’n sterke mening heeft als ik zelf. Geen dus.
Ik kijk op het schermpje waar het nummer op staat van wie aan de beurt is en zie tot mijn opluchting 64 in beeld staan. Ik probeer zo ver mogelijk van de andere aanwezigen te gaan staan en kijk geïnteresseerd naar het assortiment in de zaak. Veel voor mij bekende medicatie, die in een gemiddelde Kruidvat en Etos ook in het schap liggen. Als nummer 66 in beeld komt loop ik naar de toonbank en zeg mijn geboortedatum, achternaam. Daarbij leg ik uit dat ik mijn AMO kom ophalen. De medewerkster lacht vriendelijk en zegt; oh ja, ik print deze wel even uit. Hij is verder helemaal leeg. Ze print hem uit, krabbelt deze en wenst me een fijne dag. Dat wens ik haar ook.
Ik pak mijn fiets weer, rijd terug richting het werk en zie 2 soldaten lopen, waarvan ik er een ken. Ik bedenk me dat ik zo onderhand nog beter gecamoufleerd ben dan zij. Ik groet ze en kan me een grote glimlach ontwaren. Ondanks dat ze een grote rugzak dragen en een wapen. Ben ik wellicht nog beter bewapend dan zij. Ik ben gewapend met een blanco blaadje. Voor nu is mijn AMO even mijn wapen welke ik fier in mijn binnenzak draag.
Reactie plaatsen
Reacties