Tsja die McDonalds. Als kind was het een wonderbaarlijke wereld. Als volwassenen heb je zoiets van. Leuk dat het er is, maar ik hoef er niet persé heen. De gemiddelde friettent biedt beduidend meer waar voor zijn geld. Toch zijn er gerechten waar ik vrolijk van wordt en nee dan doel ik niet op de happy meal. Zo zijn er enkele klassiekers die ik lekker vind. Zo was ik helemaal gek op de McDeluxe. Deze stond zo af en toe op de kaart en als ie erop stond. Dan stond ik te trappelen om naar de Mac te gaan. Net zoals dat in mijn kindertijd het geval was voor de happy meal. Natuurlijk voor het speeltje, maar ook de frites, hamburger en ijsklonterige cola konden me ontzettend bekoren.
Via een pop-up of een reclame slogan, waar onze wereldwijde web annex social meer doordrenkt worden, werd ik op de hoogte gebracht van Deluxe edities van enkele klassiekers. Het gaf me totaal, maar dan ook echt totale zin in het bezoeken van de Mac. Laat deze nou net in Boxmeer gevestigd zijn, wat het bezoeken maccelijker maakt. Op een vrijdagmiddag maken we vaak tijd voor een iets uitgebreidere lunch. Ik trok een collega aan de schouder en zo gingen we op pad. Zou mijn voorgevoel kloppen? Zou het echte Deluxe gevoel weer haar intrede doen?
We gaan onder een prachtig zonnetje in de heerlijke vrieskou naar de auto toe. Mijn collega zegt wel; ‘Het is niet mijn auto, ik moet eerst het hondenbedje verwijderen”. Altijd heerlijk zo’n spontante verrassing als je met iemand mee rijd. Of je kunt instappen of er is wat gaande. Even wat kleren aan de kant leggen. Of een doos karnemelk of een gereedschapskist met 6dubbele kopse boormachine. Ik vind het altijd fascinerend als anti-autorijder wat mensen in hun ooit 2de huisje stoppen. Ik zeg dat het me niet uit maakt achterin te gaan zitten, maar hij houdt voet bij stuk. We rijden naar de Mac. De muziek is rustgevend en omdat hij de weg niet weet, navigeer ik hem naar de grote gele M. Dat navigeren is niet zo’n uitdaging. Het onrustige verkeer met de diverse vreemde manoeuvres van mede weggebruikers wel.
We parkeren, stappen uit en gaan ons best doen de bestelling te plaatsen op de zuil. Ik heb ergens gelezen wat de prijzen van een losse burger en frites zijn en gok dat ik dan goedkoper uitkom met een menu. Of dit nu wel of niet het geval is? Ik weet het echt niet, want waar sommige zaken logisch zijn is een bonnetje van de mac dat niet. Je betaald 9,45 voor een voordeel menu, maar er komt dan €1,25 bij voorde Ice Tea? Die eigenlijk inbegrepen is, of dus toch niet? Kortom dit menu doet €10,70. Uiteraard kan een eenvoudige hamburger als toetje niet ontbreken. We pakken ons nummer en gaan zitten op onze vaste plek. Of dit feitelijk zo is valt te betwijfelen. We komen er voor de 2de keer in ons bestaan, maar dat terzijde.
We wachten geduldig af. Hoe goed gevuld de dienbladen ook zijn. Ze zijn niet voor ons. Het personeel screent de gepakte nummers met akelige precisie. Na een kwartier wachten komen onze goederen onze kant op. De McChicken Deluxe ziet er fantastisch uit. De frites zijn heet. De mayonaise of beter fritessaus zit niet meer in een bakje. Ik weet niet wat ik zie, maar het is een uitknijpbare tube verworden. Ik was niet voorbereid op veranderingen en al helemaal niet op ingrijpende als deze, maar goed we moeten het ermee doen. Ik knijp de inhoud maar uit in het bakje van mijn hamburger. Ik ben een liefhebber van deze fritessaus, maar dan enkel bij de McDonalds. Daarbuiten verliest ie zijn smaak alsmede sensatie.
Alsof de verandering van het bakje al niet afdoende is moeten we ons nog meer een kameleon wanen. De papieren beker is eveneens verleden tijd. Ik krijg een grote hardplastic beker gevuld met ijs en zonder deksel. Een rietje is dan niet nodig. Het rietje ligt er troosteloos bij op mijn dienblad. Het moet gezegd, de McChicken Deluxe voldoet volledig aan mijn verwachtingen. Ik zie wat jongere dorpsgenootjes rondhangen in de Mac. Daarvoor zit hij dan ook ideaal. Vlak bij een stuk fietspad waar per dag zo’n 1000tal scholieren voorbij komt. Na afloop twijfel ik over mijn plastic beker. Op de bon staat inleveren bij de kassa. Terwijl boven de afvalbak een rek staat met een afbeelding van deze beker. Daar zet ik hem neer, wat me een euro kost. Bij het inleveren krijg je een euro retour. Nog geen 3de van de mensen weet dit. Dus dit is pure winst voor de McDonalds. Hier kom ik echter pas later achter.
Thuis installeer ik de app. De eerste zoveel punten zijn gratis en wellicht kom ik er nog een keer. Die Deluxe beviel goed en een week later op woensdag pols ik mijn collega opnieuw. We gaan opnieuw naar Mac. Vrijdag lopen we vol goede moed weer naar de auto. Buiten de dichtslaande spoorwegboom is de route verder rustig. In de McDonalds zelf is het stukken rustiger. Ik zie 2 bekenden en groet ze. Ik ga bestellen met behulp van mijn app en krijg mijn punten toebedeeld. De kipnuggets zijn, eenmalig voor mij middels de app, in de aanbieding. We bestellen via de zuil en ik pak nummer 42 en we gaan aan 'onze' tafel zitten. Binnen 5 minuten hebben we onze etenswaren. Ook de Quarter Poudner Deluxe mag er zijn en is vol van smaak. De zoetzure saus bij de kipnuggets zit ook een tube en niet meer in een bakje. Ik zie nog een dorpsgenoot meer en als we het eten op hebben gaan we onze dienbladen ledigen. Op zich niet zo heel spannend, maar vandaag liep het net even anders.
Mijn collega is me net voor en wil zijn dienblad om kiepen, maar dan gaan de deuren open. Storm Jocelyn heeft naweeën en houdt ineens huis in een McDonalds. Waarom hij juist deze vestiging heeft gekozen is een raadsel. Het gevolg is wel dat de hele lading van op mijn collega’s dienblad pardoes het hele restaurant in waait. Ik kan mijn hand net op tijd op mijn dienblad houden en ledig, quasi-onhandig mijn dienblad in de prullenbak. Mijn collega is aan de andere kant van de zaak servetjes aan het oprapen. Een oplettende jongeman staakt zijn bestelling aan de zuil en helpt mee met het opruimen van de papiertjes. Ook ik ruim nog wat rommel op en we verlaten de zaak. ‘Er waait wel een frisse wind door deze zaak’, was een oneliner die niet nodig was, maar ik toch de wereld in bracht.
We rijden weg, maar doen hetzelfde als een week eerder. De parkeerplaatsen zijn mega-onlogisch. Je auto staat schuin links in het vak, maar je moet er rechts uit. We rijden net als een week eerder tegen het verkeer in weg. Met het verschil, dat er nu een tegenligger aan komt. We kunnen uitwijken door op het vierkante parkeerplaatsblok af te draaien. Hier zien we een gigantische lading aan lege karren/dienbladen. Een verre van idyllisch plaatje en vooral rommelig ogend. Pure lelijkheid alom bij deze verder prachtige en nette zaak. We keren om en rijden terug naar het werk. Het was leuk en ook lekker, maar volgende week hoef ik er niet persé heen……
Reactie plaatsen
Reacties