Pronkzitting

Wat is de pronkzitting? Een vraag die ik in mijn jeugdjaren ongetwijfeld eens gesteld heb. Ons pap en mam waren duidelijk in hun antwoord. Dan komt ‘het beste’ van het dorp op het podium tijdens een  avond. Het is wel een hele lange zit, maar wel een hele leuke avond. Zo werd mij het begrip van de pronkzitting vrij vertaald. Enkele vrienden waren er al geweest en in 2002 was ik erbij als bezoeker. 2 vrienden waren ziek. Of ziek, ze stonden ineens op het podium. Het was de opmaat om daarna zelf mee te gaan doen en in 2003 stonden we als vriendengroep op het podium met een act als dansmarietjes. Tot in de treurnis hebben we dit geoefend, want je wilt goed voor de dag komen. Het klopte als een bus en ik begreep dat er mensen van hun stoel hebben gelegen van het lachen. Inmiddels is het begrip pronkzitting mij niet vreemd meer, maar heeft het een bijzonder plekje gekregen.

Door de jaren heen hebben we met de vriendengroep meegedaan. Hoogtepunt hierin was in 2008 toen we met de grote Roy & Bert mee mochten doen met So You Wanne Be A Tonpraoter. Toen stond ik al een paar keer, het zij kort in de buutton. Dat werd gedurende mijn deelnames aan pronkzitting een soort van droom om het zelf een keer te proberen. In 2010 was het zover en stond ik zelf in de ton. Dit heb ik een 3 jaar volgehouden. Met heel veel plezier en ook verscheidene opbouwende complimenten. Maar wel altijd er een gevoel aan over gehouden. Het was alsof ik een soort vlinder was. Die in een cocon zat. Helaas kan de vlinder nog zo mooi zijn, hij moet wel uit die cocon kruipen. Gelukkig herbergt ons dorp nog meer dan genoeg tonpraat talent en zo lang ik me niet stoor aan de optredens, ga ik het zelf niet direct proberen. Maar zeg nooit, nooit.

De jaren erna was ik toeschouwer al blijft het zonde dat ik in 2014 helemaal niet geweest ben. Heel eenvoudig. Geen kaartje is geen kaartje. In Oeffelt wil iedereen ernaar toe en moet je tijdig erbij zijn. De jaren erna zag ik het vanaf de plek van de raad en genoot van iedere avond die ik erbij kon zijn. In oktober 2016 werd ik gebeld of ik mee wilde doen met een playback act. Na een korte twijfel ging ik hiervoor en sindsdien ben ik onderdeel van de wondere wereld van Djoeboks. Zet een vaste kern, zeer diverse personen bij elkaar. Zorg dat er variatie en bekendheden bijkomen en laat iedere playback act zo veel als mogelijk gelijken.

Bijna heb ik op het punt gestaan om er na vorig jaar een punt achter te zetten, want veel beter en mooier zou het niet worden. Ik had een bijrol bij Roy en Bert welke met enthousiasme werd ontvangen en met de djoeboks had ik tot 2x toe het slotnummer. Zelfs die van de hele zitting. Het fabuleuze Baila unplugged van BZB. Eigenlijk was het daarmee compleet. Wat wil je nog meer? Toch begon het midden oktober (uiteraard) gewoon weer te kriebelen. Zelf deed ik dit jaar 3 acts, waarin tot tegenstelling tot vorig jaar geen één nummer zelf inbracht. Maar met Der Alte Dessaur, Culture Club en tot slot de Rose Flamingo wel weer 3 zeer gevarieerde en leuke uit te voeren nummers.

Maar wat maakt die pronkzitting nou zo bijzonder? Waarom wil iedereen erna toe? Is het nog steeds het beste van Oeffelt? Het begint eigenlijk al met dat tijdstip. 19:45 uur. Ooit zo begonnen, omdat half 8 te vroeg en 8 uur te laat zou zijn. Neem de presentatie, dit jaar weer in handen van 2 oude bekenden. Zo vertrouwd, herkenbaar en de zaal wordt al warm gemaakt.

De start is voor de dansgardes. We hebben nog altijd een prachtige en grote dansgarde. Verdeeld in liefst 3 groepen. Petje af voor deze meiden en natuurlijk begeleiding die week in en week uit in deze periode er voor ze zijn.

De winnaars van de liedjesavond hebben als extra prijs dat ze mee mogen doen. Ze hebben een leuke medley en weten al de zaal aan het klappen te krijgen. Dan komt Grad met z’n vroege buut. Grad maakt en brengt plezier en heeft altijd wat moois te vertellen. Daarbij is het megaknap dat hij al zo vroeg in de ton gaat staan. Hierna was het tijd voor een verrassingsact. Jos & Joop doen al jaren geweldige playback acts met de liedjes avond. Vaak pronkzitting waardig zo ook dit jaar met de Rolling Stones, maar wat was dit? The Phantom of the Opera galmde door de speakers. Een complete orkest, onder leiding van een dirigent? Wie was die dirigent? Ja, dat was hem! Onze dokter, dokter Urlings dirigeerde op de hem zo authentieke stijl. Dit is ook pronkzitting. Een heel mooi stuk om te kijken.

De Buutton komt naar voren en daar is buurman, zonder buurman. Hij begint overtuigend aan zijn buut als Joep kleinzoon van zijn opa. Schitterend en scherp stuk met een natuurlijk einde. Daarna NVKN altijd met fraaie en leuke nummers. Dit jaar hebben ze prins in de club en mag de prins mee zingen, maar dan komt de hele vriendengroep naar voren. Het is een groot feest op het podium en in de zaal. Op vrijdagavond staat 3 kwart van de zaal op de stoelen te springen. Kippenvel momenten tot en met.

Hierna de bijna ondankbare taak aan de vlotte Priscilla en ietwat trage Diny (Irny en Vera) om hun stuk uit te voeren, maar deze dames brengen de zaal volledig in verroering. Een geweldig stuk! Patrick van de Ven schreef het voor ze. Daarnaast had hij samen met Kars Jacobs nog een rol. Samen zijn ze het toneelmeester. Kalmte rust, inzicht en alles staat goed, ondanks de zenuwachtige artiesten. Die zich soms de gekste dingen door wat spanning in het hoofd halen.

In de pauze, een traditie die jarenlang stand had waren de worstenbroodjes van Buijsen. Maar die worden niet meer gemaakt wat nu? 2 Oeffeltse jongens hebben een bakkerij en het moet gezegd ze leverden fantastische worstenbroodjes. Heerlijke versnapering voor in de pauze.

Na de pauze gaat het meteen los. De Stones staan op de bühne. De dansgarde doet een show dans, en die is zoals altijd steengoed. Even later is het tijd voor een buut. Boyd liet vorig jaar al zien, dat hij het volledig beheerst. Dit jaar bevestigd hij dat, in het altijd lastige 2^de jaar, want vorig jaar was ie zo goed. Zou ie dat weer kunnen? Een volmondig ja. Verhuld als bruid, Claartje Comen, speelde hij zelfs in op de zaal. Het liep als een trein. Dan komt er ineens van alles op het podium, maar wie zijn die oude dames? Wie zouden het zijn? Het zijn oud-dansgarde leden die samen een prachtig stukje opvoeren. Geweldig mooi zoiets in een jubileumjaar.

Dan gaat iedereen er nog eens goed voor zitten. Roy & Bert komen op als peuters. Ook dit jaar weer de tranen van het lachen op menig gezicht. Wat een figuren zijn dit heerlijk. De Djoeboks sluit af. Wie zouden er mee doen, maar vooral zit het stuk goed in elkaar? Het antwoord is ja, de nummers zijn afwisselend. En staan daar niet de moeders van de hofhouding ineens met z’n 3’n op het podium? Ja dat zijn ze! En wat van Jan Liebrand, waardoor de hele zaal opveert. Het eindigt met een roze flamingo, waarna de Borrelnootjes het nog even overnemen. Hoe vaak zetten zij wel niet alaaf in en wat van al die buuten marsen? Iedere klank even zuiver. Ook zij leveren net dat beetje extra. Als je dan door een volle enthousiaste zaal loopt als artiest met nummers als dorpscafé de blauwe stier of ons eigen volkslied geniet je intens.

Wat waren het weer geweldige avonden en wat was het gaaf om daar weer onderdeel van te mogen zijn. Ja, we mogen als artiest eerlijk zijn, er wordt goed voor ons gezorgd. Dit jaar dan wellicht niet in de kelder, maar in het Klepke. Klasse meedenkende grimeuzes, we regelen wat hapjes en voor een drankje wordt gezorgd. We komen niks te kort. Daarbij kan het er verdomde gezellig worden. Zo heb ik jaren terug wijlen Henk nog meegemaakt die spontaan zijn accordeon pakte en dan zong iedereen mee.

Dit jaar was het anders, omdat het in de kelder niet kon. Vanaf de zaterdag was het als vanouds. Geen kelder maar klepke, het is wat het is. Maar met een muziekbox, hapjes en drankjes is het vanzelf weer goed. Daarbij heeft deze ruimte nog wat extra’s. Zoals de kelder dat ook heeft. Dat is het opvangen van elkaar als een stuk even wat minder liep. Of er simpelweg zijn voor de mede artiesten. Voor een luisterend oor, of een opbouwende schouderklop. Het is net even dat extraatje. Of gewoon lekker ouwehoeren, het kan allemaal. Het hoort erbij net als voor de gemiddelde Oeffeltenaar een bezoek aan deze avonden.

Even ging ik wat glazen wegbrengen en ik zag mensen tevreden kijken. Ze hadden een grote smile op hun gezicht. Ik sprak er een aantal. Ze gaan naar huis en geven aan dat ze een geweldige avond hebben gehad. “Het was weer een geweldige pronkzitting”. Kortom, het was weer het beste wat het dorp heeft……