‘geduld is een schone zaak’
Het is zo’n doordeweekse dondermiddag pauze. In plaats van een stevige wandeling te maken met wat collega's besluit ik mijn lenzen op te gaan halen bij de opticien.
Ik moest toch het dorp in en pak mijn moment. Oftewel ik ga voordat ik naar de Etos ga, mijn lenzen op halen. Als het druk is, heb ik even geduld en tijd voor een andere boodschap. Daarna loop ik op en neer en ga de terugweg langs bij mijn opticien. Is het dan wachten jammer, even geduld hebben. In de regel word je snel geholpen. Ik loop langs en er is niemand, een medewerkster is wat brillen aan het ordenen en ik loop naar de balie om mijn lenzen op te halen. Niets spannends, dat zou het ook niet hoeven zijn. Aan de balie melden, doorgeven wat ik kom halen, afrekenen, meenemen en weg.
Een jonge en voor mij onbekende medewerkster loopt naar de balie toe. Ondertussen komt er een vrouw binnen die ook naar de balie loopt. Ze zet pontificaal een tas vol met flessen wijn op de toonbank. Als ze vraagt wie er aan de beurt is, adem ik, wil wat zeggen, maar de vrouw is mij voor; ‘ze werd al geholpen’. Haar bril moest versteld worden. Logisch dat je in de tussentijd dan wijn gaat kopen. Persoonlijk heb ik hier overigens wel moeite mee. Mensen die geen geduld hebben en zo maar voordringen. Niet dat ik dan in de aanval schiet, in tegendeel, de verdediging is de beste aanval. Daarbij zetten deze mensen zich zelf met hun gedrag gewoon voor schut.
Ze deed het overigens met een blik van Jerney Kaagman, zonder enige vorm van emotie drong ze voor. Of drong voor, ze was aan de beurt in haar belevingswereld. Ik kan haar meegeven, het is een verrijking aan je leven om geduld op te hebben of op te brengen. Hier word je echt een beter mens van, maar dit terzijde. Deze wijsheid annexe persoonlijke filosofie heb ik dan ook maar wijselijk achterwege gelaten.
Een andere collega komt zo uw bril recht zetten zegt ze tegen de voordringende vrouw. Hierdoor kunnen mijn af te halen lenzen wel even tussendoor. Niet voordat de medewerkster heeft gevraagd. “Horen jullie bij elkaar?”. Nou ik heb nog nooit zo adhoc ontkennend in mijn leven geantwoord. Maar goed, ik werd geholpen en kon mijn bestelde lenzen die al klaar lagen, na betaling, meenemen. Zo gezegd zo gedaan eigenlijk. Ik toets mijn pincode in, maar de transactie word afgebroken. Bedankt en een fijne dag zegt de medewerkster.
Ik geef aan dat ik niet betaald heb en ze excuseert en ze probeert de transactie herstarten. Weer wordt de transactie afgebroken. Dit kan ook aan mijn overleden pinpas liggen geef ik aan. Ze probeert het opnieuw en verteld dat de kassa wat problemen heeft. Ze lijkt wat zenuwachtiger te worden, ook omdat de vrouw, laten we haar Jerney noemen, inmiddels wel wat emotie toont. Haar expressie gaat met de lipranden meer naar beneden gericht.
De medewerkster roept haar andere collega erbij. Het nieuwe kassa systeem is nog niet op orde. Dit nieuwe kassasysteem werkt overigens wel met een pinapparaat met als uiterste geboortejaar 2015. Ze toetst een bedrag in en ik wil betalen, maar weiger dat te doen. Daar het bedrag van €4,- nooit juist kan zijn. Ik vertel dat ze € 4,- heeft ingetoetst en kan een kleine glimlach richting Jerney niet onderdrukken.
Ik had weg kunnen gaan, maar ben al 28 jaar klant bij de ze opticien, dus vond het wel zo netjes dit even terug te kaatsen. Op een wildvreemde plek in een grote bouwmarkt of supermarkt had ik niet geweten hoe snel ik er vandoor zou moeten gaan. Hadden ze maar op moeten letten. Na 2 pogingen lukt het wel om het juiste bedrag op het pinapparaat te krijgen en ik reken mijn lenzen af. Ik bedank de medewerkster vriendelijk en wandel naar uitgang .
Jerney wordt gemaand plaats te nemen in een stoel, zodat haar bril recht gezet worden. Terwijl ik de winkel uit loop, moet zij nog even geduld moet hebben….
Reactie plaatsen
Reacties