Lunchen bij de HEMA

Toeval of niet, maar we kregen het via het nieuwe fenomeen ‘crompouzen’ over de Hema. De tompouce, niemand weet hoe je hem nu echt dient te eten, maar ze zijn niet meer weg te denken uit het assortiment van een (banket)bakker, supermarkt of de HEMA. ‘Waarom iets crom maken wat recht is’  Dit is een slogan die de Hema afvuurt richting de rage van de kromme variant. Totaal niet nodig, geloof in je eigen product. Dit al jaren een klassieker en dat zal zo echt ook nog wel blijven. Laat de bakkertjes hun eigen producten maar fabriceren. Daar is niets mis mee en zal echt geen euro minder in het laatje leggen. Zij zijn gewoon even creatief op hun manier, als de rage is geweest loopt jan met de Pet gewoon weer de Hema binnen voor een 4-tal rose en bij feestelijkheden, oranje gekleurde varianten van deze met deeg en glazuur belegde puddinggebakjes.  

Tsja die Hema, vroeger kwamen we er vaak. Foto rolletjes ontwikkelen, voor ondergoed, allerlei snoepgoed en als ze het inpandig hadden. Dan waren we niet weg te slaan bij het speelgoed. Typisch nog steeds zo’n winkel, kom je er, dan neem je iets mee. De crompouce was een ezelsbruggetje naar de tompouce. Altijd stralend in de vitrine liggende bij de Hema. Op een donderdag kwam iemand kwam op het idee. Zullen we morgen daar gaan lunchen? Zelf zag ik dit ook zeker wel zitten en ik meldde me aan. Ik had wel zin een broodje (HEMA) rookworst.

Op de vrijdagmiddag gingen we rond lunchtijd naar de HEMA toe. We zaten gedrieën in een auto van een collega, waar ik moeite moest doen niet boven op een energie drank blikje kapot te trappen. En moest moeite doen om mijn voeten op de grond te leggen. De auto was rijkelijk mee bedeeld met allerlei soorten energy drank. Volgens goed persoonlijk gebruik ging ik midden op de achterbank zitten. Meteen overviel ons een heerlijk r&b nummer. Normaal ben ik daar niet zo van, maar deze track was gelijk raak. We parkeerden op een ruimere afstand, maar we hadden plek en dat is in Boxmeer soms nog wel eens uitdaging. Al helemaal rond lunchtijd. Waar ligt de HEMA vroeg een van ons zich af. Nou daar recht vooruit. Oh ja tuurlijk, die valt wel op.

Eenmaal binnen gelopen stonden onze collega’s als brave schoolkinderen al netjes in de rij met hun dienblad. Ze moesten hierbij een keuze gaan maken. We keken rond, maar wisten een ding zeker. Hier kunnen we niet met z’n allen zitten. Nee dat past nooit, maar die trap? Gaat die niet naar

een bovenverdieping? Is die er dan? We zouden er snel achter komen. Bijzonder, maar ik had hier zelf eveneens geen idee van. Zie enkel mensen verbaasde naar me staren alsof ik een bijzonder object ben als zijzelf ‘onder’ zitten te lunchen. Achter de grote ramen, wanneer ik net mijn fiets geparkeerd heb.

We komen aan bij het koelschap en ik nam een onbestemd vruchtendrankje. Een soort Multivit water. Het zou moeten smaken naar pineapple en passion fruit. Het was oranje van kleur. Langzaam aan mocht ik mijn dienblad pakken en op het aanrecht neerzetten. (Mocht iemand de juiste benaming hebben voor dit voorzetstuk in een buffetrestaurant weten, hoor ik het graag. )  Ik kon een broodje kiezen en koos voor Hemaatje kip. Deze was om 12:22 gemaakt en zou om 14:22 verwijderd worden. Althans dat deed de sticker die erop zat geloven. Het was een random keuze. Daar ik nog even moest wachten en een kroket me mistroostig aangluurde, verloste ik deze ook van de warmhoudplaat. Ik was niet voornemens deze te pakken, maar ik kon niet anders. Zo zielloos alleen als deze kroket erbij lag. Als hij er niet lag, had ik hem niet besteld. Maar nu kon ik niet anders, hij zag er ook verdomde goed uit.

Ik kwam bij de vriendelijke kassière, typisch zo’n vrouw die al 35 jaar in dienst is en nog iedere dag met een grote glimlach naar haar werk gaat en rekende af. Die Hema, met haar altijd ronde bedragen. Zo ook deze ronde; € 9,90 net geen € 10,-. Enkele collega’s waren me al voorgegaan en naar boven gelopen. Ik liep de trap op en nam plaats in de veredelde schoolbanken. Hoe het eruitziet? Degelijk, ik keek rond en zag een foto-schilderij van het Maasziekenhuis. Met stomheid geslagen keek ik hiernaar. Dan zit je in Boxmeer bij een vrij iconische winkel. Boxmeer heeft genoeg iconische gebouwen, beelden of aangezichten, maar dan uitgerekend een foto van het Maasziekenhuis moet de boel opvrolijken? Wordt er iemand vrolijk van een ziekenhuis? Ja als je genezen bent, maar verder mijd je deze plek als kiespijn. Als regen als je niet naar buiten hoeft.  Als je er op het fietspad of autoweg langs komt, denk je, ik laat hem afhankelijk van de richting die je uit gaat, links of rechts liggen. Hier in de Hema hangt hij op fotoschilderij naast de ingang van de toiletten.

Maar goed, we kwamen niet om de omgeving te scannen, we kwamen om te lunchen. Het onbestemde drankje was lekker en dan het hemaatje kip. Fantastisch! Hier wordt een mens gelukkig van. Rucola, mooi en zorgvuldig gesneden augurk, rode ui, lekkere kipstukjes en dat afgewerkt met een perfecte portie kerriesaus. Wauw, dat de HEMA wat kan bieden is me duidelijk, maar zo’n bijna goddelijk broodje. Ik stond min of meer perplex. Tel daarbij op de sereniteit en rust die heerste in de ruimte. Niet leeg, maar niet te druk. Rustig onze weekendplannen doornemend en dan dat zonnetje erbij. Knisperende door de ramen, zorgen voor wat extra verlichting. Het leek wel een meditatieve uitwerking te hebben. Dan wachtte nog mijn kroket als toetje. Niet uit een frites pan, of airfryer maar uit de oven. En ja, hij was, daar komt ie, ovenheerlijk. Nog redelijk op temperatuur, niet klef, maar mooi krokant. Het was gewoon goed zo.

In alle rust verlieten we de bovenetage, waar ook nog een mooi terras aanwezig is. We liepen de trap af en ik nam nog een totaal onnodige shortcut in de zaak. Gewoon omdat het kon. We gingen terug naar de auto’s. Stapten in en reden terug en hoorden nog een tegeltjeswijsheid aan; ‘remmen is angst’.  De lunch bij de HEMA. In elk geval een fijne ervaring rijker….