Vinger uit de kom

Vinger uit de kom…..

Het is donderdagavond en er staat een heerlijke trainingsavond op de rol. Eerst keeperstraining, waarna we alle 4 mogen aansluiten bij de selectie. Gemotiveerd als altijd gaan we aan de slag al helemaal met het beloofde toetje in het vooruitzicht. Maar dan, gaat het mis. Een bal die onze rechtse hoek getrapt moest worden, gaat de andere kant uit. Uit een automatische reflex, probeer ik de bal nog te keren. Kansloos, maar toch proberen. Ik twijfelde al over mijn handschoen, want de binnen kant is kapot. Mijn ringvinger slaat spontaan om. Het doet veel pijn en ik pas even met de oefening. Daarna ga ik nog even door, maar merk dat een bal vangen niet gaat zoals normaal. Mijn vinger is ontzettend pijnlijk en ik stop. Trek mijn handschoenen uit en zie mijn linker ringvinger. Hij staat scheef en het middelste kootje staat uit positie. De training zit er voor mij snel op. Ik ga nog gauw even langst de verzorgster die me een instant coolpack meegeeft en aan geeft een breuk te verwachten. Wellicht goed om de huisarts te bellen.

Thuis neem ik wat pijnstilling en ga naar bed. Alleen tussen 05:00 en 06:00 uur lukt het me niet te slapen. Na 08:00 uur bel ik de dokter en maak een afspraak. Ik kan om 12:00 uur terecht bij dokter Paquay. Ik vraag aan de receptioniste of dit wel klopt, want die is met pensioen. Ze zegt dat hij af en toe nog aanwezig is. Met wat paracetamol kom ik de werkdag door. Mijn vinger wordt paarser en dikker.  De dokter bekijkt mijn vinger en vermoed een breuk. Ik moet zelf een afspraak maken met radiologie voor een foto. Al zou ik wel vandaag terecht kunnen. Dit systeem werkt als volgend, ik krijg een mail met code. Deze code voer ik in en daar komt het nummer radiologie tevoorschijn. Ik bel de afdeling radiologie op en moet 1 uit het keuze menu hebben. Al druk ik 3 keer op 1. Er gaat geen telefoon over. Vreemd, totdat ik het bandje goed beluister. Afspraken maken kan van 09:00 tot 12:00 en van 13:00 tot 16:30 uur. Dus ik mag weer wachten tot 13:00 uur. Ik krijg direct iemand aan de lijn en kan terecht om 13:50 uur en dien me te melden bij route 24.

Rond kwart voor 2 zijn we in het ziekenhuis. Hier meld ik me met mijn geboortedatum bij route 24, maar van de dames achter de balie moet ik eerst naar route 23. Hier moeten mijn gegevens gecheckt worden en maken ze een foto. Vreemd, omdat ik 2 jaar geleden nog een complete echo van mijn mannelijkheid en buik heb laten maken, maar goed. Het is wat het is en ik moet verder. Wanneer de ontzettend vriendelijke vrouw, die heel erg toe is aan weekend. Na 3 keer mijn ID-kaart gegevens eindelijk juist heeft ingegeven, mag ik door naar route 24. Hier vertelt de medewerkster, dat ik op bank 3 mag gaan zitten en zo geroepen wordt.

De jonge en vriendelijke verpleegster K. van radiologie roept mijn naam en gaat foto’s maken. Mijn hand kan ik niet vlak houden en ook een kussen ertussen houden, lukt niet optimaal. De foto’s slagen en ze deelt me mede dat vinger uit de kom is. Ik baal, want ben bang dat het pijnlijk gaat worden. Uit de kom, dan moet ie er terug in. K. leidt ons naar de spoedeisende hulp, alwaar ik plaats neem in een lege wachtkamer. Ik mag vanaf nu niet meer eten of drinken. Duidelijk is, is dat de receptioniste in opleiding is en ondersteunt wordt. Als ze zover was, zou ze me omroepen. Na een paar minuten is dat het geval en ik word omgeroepen en mijn personalia gecheckt. Daarbij heb ik de keuze om gegevens te delen met mijn apotheek.

Even later komt verpleegster M. me ophalen en vraagt wat er gebeurt is. Ze vraagt of ik nog foto’s moet maken. Ik krijg het, wellicht door wat spanning niet geheel mee, maar mijn partner is scherp. Die zijn net gemaakt. M. geeft aan dat er dan zo iemand aankomt. Inderdaad dokter I. komt binnen. Een ontzettend leuk en spontaan mens, buiten haar zijn er 2 artsen-in-opleiding bij. I. geeft aan dat ze zo heel hard aan mijn vinger gaat trekken en dat het heel pijnlijk kan zijn. Ze legt het heel exact uit aan de aio-dames.  (aio = arts in opleiding) Het is boeiend om te zien, hoe inclusief mijn partner,  4 dames volledig gefascineerd zijn door mijn ringvinger. Dan gaat het los en begint ze er ontzettend hard aan te trekken. Mijn god, wat een pijn doet dit zeg. Ik begin nog net niet  te stampvoeten. I. geeft aan een verdovingsspuit te gaan gebruiken. Ze is niet op zeker dat de vinger goed staat en onder verdoving is wellicht wat meer mogelijk. De spuit gaat erin. Deze moet aan beide kanten van de vinger geplaatst worden. Ik kijk niet, maar vraag waarom het zo lang duurt. Ze zegt, hij is er al uit, maar de vloeistof kan redelijk goed te voelen zijn. Aan de andere kant zit ze te dicht bij het bot, maar het komt goed zegt ze. De verdoving zou over 5 minuten moeten werken. Het 3 tal verlaat de kamer. Kamer 9 op de spoedeisende hulp.

5 minuten later komt I. inderdaad terug, haar entourage heeft ze achter zich gelaten zegt ze. Ze begint aan mijn vinger te trekken en buigen. Ik voel er helemaal niets van. Er is geen duidelijk knoep te horen, maar hij moet goed staan zegt ze. Om zeker te zijn, zal radiologie foto’s komen maken. K. is er 2 minuten later en ik loop met haar mee. Mijn hand plat leggen lukt, ondanks de verdoving. Ook met het kussen ertussen is het te doen. K. loopt met me terug en verwacht dat het goed eruit ziet. Ik loop kamer 9 binnen en wacht op dokter I.

Dokter I. komt na een 10 minuten binnen. De vinger lijkt voor 95% zeker terug op zijn plek te zijn, dat is dus positief. Volgende week moet ik terug op controle en er wordt een spalkje geplaatst. Mijn middelvinger wordt dan ‘buddy’ voor mijn ringvinger. Ze vertelt dat dokter M. zo komt om een spalkje te bevestigen en wenst ons een fijne dag. Wij haar uiteraard ook. Tot zover niets spannends, als dat spalkje plaatsen alles is. We wachten rustig af, maar na een half uur nog niemand. Ik ga demonstratief, omdat ik moet, naar het toilet. Ik kom niemand tegen en ga terug kamer 9 in. Een kwartier later speek ik iemand aan. Ik ben apothekersassistente en kan je niet helpen. Wie is je dokter? Ik zeg M., zou komen. Oh die is al naar huis, er is een shifting geweest. Ze ging het navragen.

Dat ik uit eigen beweging die gang op ging zegt veel, ik heb van nature een engelengeduld. Ik begrijp volkomen dat mensen zonder zuurstof op de Spoed Eisende Hulp, te allen tijde voorgang hebben op iemand die op een spalkje wacht. Echter ben ik vorige keer, pardoes vergeten en zat ik ook te wachten op ja, op niks. En evenzo niet veel bijzonders toen. 3 minuten later komt er een dokter binnen, niet M. want die is naar huis. De dame groet ons, rommelt wat in een kastje en verlaat de kamer. 10 minuten later komt M. binnen. Ze was dus niet naar huis. Sorry dat het zo lang duurde, er kwam wat tussen…. Dus toch, wat op zich op een afdeling als deze te begrijpen is.

Ze plaatst het spalkje om mijn vinger verteld wat ik wel en niet mag doen. Niet te zwaar belasten, voorzichtig met sporten, arm hoog wegleggen en dat ik volgende week op controle terug mag. We verlaten het ziekenhuis en gaan terug naar het werk. Het is inmiddels 15:55 uur. Op het werk krijg ik ineens telefoon. Dokter Paquay staat er in mijn scherm.  Verbaasd neem ik op. De assistente van dokter Paquay vraagt of er na het foto’s maken nog iets gebeurt is vandaag? Ik leg haar het verhaal uit, maar ze geeft aan het nog niet binnen te hebben. Dan is het verder goed en ze wenst me een fijn weekend. Dat weekend zal voor mij rustig worden. Op naar een goed herstel!