Dublin

'terugblik op een waanzinnig weekend'

We gaan in de zomer, even gauw met z'n 4en een weekend naar Dublin. Voor mij een hele speciaal weekend , want op vrijdagmiddag rond 17:30 uur word ik van mijn werk opgepikt. Dit met de koffer in mijn handen. 

Het begint met de bereidheid van je vrienden om de vliegtijden aan jou aan te passen.

Het begint met een rit naar Düsseldorf voor de parking zonder navigatie. Niemand die zich druk maakt om de exacte weg. Laat staan de afslag en het vinden van het Parkhaus. Heerlijk gewoon, de vakantiemodus staat al aan.

Het begint met de shuttle Vito bestuurd door een doorrookte Duitser die opneemt met, Gutenabend lieben Jung.

Het begint op het vliegveld met een goede pizza/pasta en een eerste biertje, waarna de vlucht wordt aangevangen.

Eenmaal aangekomen in Dublin pakten we een taxi die werd bestuurd door een komische cabdriver. Vriendelijke grimas, kale kop, zonnebril op terwijl het donker is. “Hi lads, you come here for gigi gigi?” We gaven toe niet te begrijpen wat de beste man bedoelde, hij stak zijn vuist in de lucht begon met meer enthousiasme dan een 10-jarige op een trampoline te bewegen. Toen werd het ons duidelijk. We gaven toe daar niet voor te komen, omdat we bezet of getrouwd zijn en niets te klagen hebben over onze wederhelften. Zijn reactie, ‘than you can still gigi gigi’. Later op de avond bleek hij gelijk te hebben, want een net 30 jaar geworden vrouw uit Newcastle kon ondanks de aanwezigheid van een bijzonder gezond fysiek gestel, niet meer op haar eigen benen staan. Dit na zo ongeveer de hele alcoholische voorraad van de kroeg te hebben verorberd. Een van haar vriendinnen vroeg met een knipoog; ’Would you take her home tonight?’ We bedankten vriendelijk en kregen een blik vergelijkbaar met het verorberen van 10 potten Spreewalder Gurken terug. Hadden haar vriendinnen toch voor een andere surprise moeten zorgen was ons devies.

We waren bij de taxirit gebleven, alwaar we ongevraagd, maar daarom wellicht des te leuker. Een cursus Ierse kentekens kregen. Aangekomen in het hotel, gingen de koffers aan de kant. Zorgde deo voor een kleine verfrissing en gingen we op zoek naar een pub. Hier genoten we van een paar biertjes en de kenmerkende Ierse gezelligheid zoals later zou blijken. Na een paar biertjes gingen we op zoek en op aanraden van buitenstaanders, naar de Temple Bar. Een waanzinnig grote kroeg, met allerlei kleinere kroegen binnenin. Evenzo genoten we hier van de gezelligheid en vooral de waanzinnige stem van de gitarist, die wat weg had van Fat Bastard uit de Austin Powers serie. Samen met zijn jeugdige kompaan speelden ze prachtige klassieke meezingers. In de tent zelf waren mensen all over the world aanwezig. Van een vrijgezellenfeest uit Zeeland kregen we nog een potje bier. Na een paar glazen bier was het mooi geweest en gingen we terug naar het hotel. Wel ging dit via de Spar (tsja ook gewoon in Dublin aanwezig), KFC en/of Subway.

Zaterdags werd er geen wekker gezet en dit leidde tot opstaan rond de klok van 11. Het ontbijt werd in het hotel overgeslagen. Dit was stevig en niet alleen qua prijs, € 14,-. De Subway zat op een steenworp afstand en aangezien 1 en 1, 2 is, werd gekozen voor deze Amerikaanse keten. Onderweg kwamen we de meest lelijke matrassenboer van Ierland tegen. Wel gelijk degene die over de meeste humor beschikt. Op het knalrode met gele pand Micks Matrasses stond de leus; 'When you can't sleep, don't count sheep. The Matrasses of Mick, will do the trick. Deze local hero heeft zelfs zijn eigen youtube kanaal, maar dat terzijde.

Na het ontbijt werd de stad ingelopen en werden enkele fraaie gebouwen bewonderd, zoals Dublin Castle en de Sint Patricks Kathedraal. Onderwijl werd de oudste kroeg van Dublin aangedaan. De Brazen Head. Een sprookjesachtig gebouw met ook hier weer humor van de bovenste plank. Alle highlights van de wereld staan met km's aangegeven. Amsterdam 1194km, New York 6284km, Tokio 8289 km, bar 7 meter.......

Het avondeten was vrij burgerlijk te noemen, middels een hamburgerrestaurant. Daarna ging de avond voort via O'Neils. Of ja ook wel die ene kroeg met groene deuren. (een gouden hint bleek in het met pubs overbevolkte Dublin, waar de deuren ook nog wel eens groen als hoofdkleur hebben) Hier stonden we in de Garden, alwaar een van de meest krankzinnige sporten ter wereld op groot scherm te zien was. Hurling. Lijkt op curling, laat dat nou net de enige sport zijn, die er niet in zit. Het is een combinatie van rugby, voetbal, hockey, baseball, ijshockey, polo. Crazy people zei de barman ons. Na gezellig gebabbeld te hebben gingen we een etage lager kijken naar livemuziek en zelfs live tapdansen. Hierover kunnen we niets anders dan (l)ierisch zijn, wat kunnen deze mensen dat mooi.

Ons gevoel zei ons terug te moeten keren in de Temple Bar, maar er werd een andere locatie onderweg aangedaan. Alwaar wederom leuke live muziek. Er werd een blik geworpen in de kelder, alwaar het carnaval leek en een heuse bierpong contest gaande was. Ons niet gezien, het zou vreemd zijn tussen al die verklede lui te moeten staan. We gingen naar boven en hadden daar wederom genoeg lol en zelfs de dansvloer werd aangedaan.

Op de terugweg werd bij een Amerikaanse keten nog een pizza besteld. Of ja pizza, deze met kaas, en ananas bedekte deegbodem had geen tomatensaus, maar ketjap als grondbasis. Kom daar maar eens op. Over de smaakt valt te twisten. Niet iedereen lag gelijktijdig in de korf, want er waren nog liefhebbers die wakker bleven voor het hardlopen op de Olympische Spelen. 

Zondagochtend vergiste een van ons zich ontzettend in de tijd en ging slechts getooid in een boxershort een frisdrankje halen. De afstand met de hotelkamer was 10 meter, maar toch kwamen al een man of 5 'morning' zeggen. Wat bleek? Het was alweer half 10 in de ochtend.

Er moest ontbeten worden, maar de Subway was pas om 12 uur open, dus werd een andere optie gezocht. Het werd de V&D van Dublin, de M&S. Hier werd op 30 meter hoogte genoten van een bijzonder en gezond ontbijt. Na dit ontbijt werd het Stevens Greenpark bezocht, alwaar het bijzonder druk was. Hier vond ook weer een geweldig moment plaats. Zelfs zwervers bleken over een gigantische dosis humor te beschikken.

Bij het aanbieden van een paar zakjes chips aan de zwerver, was haar reactie niet. ‘Thank you sirs’, maar de volgende: 'Do you also have cheese onion?"

Verbouwereerd gaven we haar zo'n zakje en ze dankte met de woorden; you're wonderfull, god bless you. Schaterlachend vervolgden we onze tocht. We kwamen terecht op het gigantische terrein van het Trinity college. We verdwaalden er zelfs bijna.

We gingen de rivier over en kwamen in het moderne gedeelte. Toch jammer dat die moderne architectuur zo afsteekt tegen het fraaie old-school karakter van de stad.

De maag was wat gaan rammelen en er werd in een pub een pie besteld. Voor zes euro kreeg je een machtige stuk vlees/groententaart met friet en salade. Als dat geen goede bodem is! Na wat voetbal te hebben gekeken ging de tocht per voet, iets wat in Dublin prima kan, verder door het winkelcentrum. Hierin werd een fraaie keten, met alle souvenirs van Ierland aangedanst. Aangedanst ja, vrolijk dansend liepen we deze shop binnen. Het gaf aan dat de sfeer wederom goed, iets dat mede werd opgewekt door het vriendelijke karakter van de stad. Sta 1 minuut met een kaart in je handen en een local komt je al helpen, waar mogelijk. Geweldig gewoon! Na even door een wat verpauperde wijk te zijn gekomen. En perfecte filmlocatie overigens, kwamen we aan bij de Fruitmarket. Die zondag had en gesloten was. Niet getreurd, 250 meter verderop lag de Jameson Whiskyestokerij. Deze werd niet aangedaan, maar wel even bekeken.

De reis ging door. Wederom naar the Brazen Head. Hier werd binnen een drankje gedaan, alwaar een aantal folk muzikanten voor een bijzondere sfeer zorgden. Het was om kippenvel van te krijgen zo mooi.

Om half 7 stopten zij echter en namen we buiten op het binnen terras plaats en dronken we nog een biertje onder het genot van hapjes, die al te veel werden. De avond vorderde, de verhalen bleven mooi en onderwijl had een band zich binnen geformeerd. Er werd niet al te laat terug gewandeld naar hotel, met nog wel een tussenstop in de binnenstad. Hierna gingen we naar ons hotel, want om 05:00uur zou de wekker weer gaan. Om op zeker te gaan, dat 'we' niet te laat zouden zijn, werd een wake-up call gearrangeerd.

05:00 de telefoon gaat en we nemen op. We pakken de spullen, drinken een kop thee, checken uit en gaan met de klaarstaande taxi, wederom bestuurd door een aardige chauffeur naar het vliegveld. Hier duurt de douane lang, maar kunnen we tijdig door en bestellen een broodje. Om half 7 lopen we richting gate, maar we hadden niet in de gate, dat, het nog een looptocht van 1,5 kilometer zou omhelzen. Sterker nog, we hadden al helemaal niet in de gate, closed gaf het scherm aan! Met een sprintje wordt de gate bereikt en blijken we nog mee te kunnen. De vlucht verloopt slaperig en in Düsseldorf komt de doorrookte Duitser ons weer ophalen richting Parkhaus. Ik dirigeer onze chauffeur even langs de Lidl, want met deze halve werkdag voor de boeg heb ik wat cola nodig. Ik stap uit en loop met mijn koffer in mijn handen het kantoor weer op.

En zo was Dublin 2016 ten einde. Een aanrader van de bovenste plank van mensen die op zoek zijn naar een leuke stedentrip, al dan wel of niet met vrienden of partner of op welke wijze dan ook.

Het was in een woord waanzinnig! Hoe kan het ook anders met de vriendelijke bevolking. Het nauwelijks aanwezig zijn van 'gedoe' in de pubs. Waar je in Nederland al gauw 16 ellebogen en 23 porren in je rug mag verwachten, is het hier gewoon; excuse me lad, wanneer iemand erdoor wil. De humor van de mensen, de sfeer van de live muziek in plaats van de zoveelste Ski-hut knijter, maakt de experience nog fraaier. We hadden een prettige reisgids al stond er een hoop Dublin.......