‘maar dan van de andere kant’

Je bent sporter en ondanks dat het maar een hobby is en daarmee pure bijzaak in het leven. Je wil winnen. Ongeacht het belang van de wedstrijd of zelfs ooit een spelletje, verliezen went nooit en voelt simpelweg onprettig. Het voetbalseizoen was voor mijn voetbalteam van Zwaluw 4 tot op heden allesbehalve succesvol te noemen. Dat had diverse redenen, waarbij helaas een paar behoorlijk nederlagen te noteren waren.  Zo eentje beleefden we ook eind november. Dit tegen de ongenaakbare koploper Olympia’18 5. Een heel sterk team, dat eigenlijk Olympia’18 2 zou kunnen zijn en dat in het volgende seizoen ook gaat worden. Allemaal jonge fitte gasten die al eens de geuzennaam ‘fc Sportschool’ kregen. Dit gezien de bouw en fitheid, die duidelijk verried dat in de vrije tijd niet alleen mens-erger-je-niet word gespeeld, maar eerder een halter met 100 kilo de lucht in word getild of een cardio fiets aan flarden wordt gereden. Zoals gezegd in de sportschool. Dit team had een verzoek tot wedstrijdwijziging ingediend bij onze wedstrijdsecretaris. Een wijziging van 29 mei, 2^de pinksterdag naar donderdagavond 11 mei. Op zich niets bijzonders. Tot er gerekend ging worden. En jawel de kampioenswedstrijd voor hen was op een donderdagavond. Voor de ‘kampioen-in-wording’ op donderdagavond uit op een bijveld kampioen kunnen worden. Heel leuk is anders, maar als het zo is, dan is het zo.

Het is wat, dat doordeweeks voetballen. Gehaast van het werk komen, gauw wat eten en dan hopen dat het lichaam het volhoudt. Althans zou beleef ik het persoonlijk altijd. Deze donderdagavond was dat niet veel anders, daarbij zat nog een extra zorgenkindje. De leiding van ons team was door omstandigheden verhinderd en je wilt de gasten toch netjes welkom heten. Buiten veldspeler ben je bestuurslid van de vereniging en sta je daar voor. Er werd gezorgd dat de kantine bezet was en godzijdank was, een van onze kantinehelden gelukkig beschikbaar om vanaf de rust aanwezig te zijn. Maar goed dus, de tegenstander zijn van de aanstaande kampioen. De beoogde prooi, het aas, het (nog net niet) aangeschoten wild. Bij deze avondwedstrijd waren wij degene, die deze rol ten dele viel. Eenmaal eerder beleefden we een wedstrijd als deze, met diens verschil dat wij de laatste horde waren voor het kampioenschap. Enkel wij hadden dwars kunnen liggen en nog de koploper kunnen word, maar dat was in 2015 in een ander team.  Hoe het verder allemaal verliep op deze met prima voetbalweer uitgedoste donderdagavond. Zouden we prooi zijn en van het veld gevaagd worden, zouden we het zelf volhouden?  Of zat er zo maar een stuntje in? 

Ik probeerde zo snel mogelijk naar het sportpark te gaan en nam alle sleutels mee. Dit om de kantine te kunnen openen en de tegenstander te voorzien. Tot mijn grote verbazing was de kantine open. Daarnaast stond de tegenstander al op het veld om een warming up te doen. Onze verzameltijd was 18:15. Het was 18:20 uur.  Er was in de keuken van de kantine een amper Nederlands sprekende Pool gehuld in een Marel-outfit bezig. Hij vroeg of hij de deur dicht moet doen. Bijzonder moment. Nog altijd heb ik, en ja als secretaris van een club krijg je ligt mee wat er gaande is, nog geen enkel idee wat deze man aan het doen was. In onze kleedkamer was het al gezellig druk, zoals het in een kleedkamer kan en behoort tezijn. Het team had er alhoewel er een kans van 1 op 110, dat er een zekere en wellicht kansloze nederlaag aanstaande was, zin in. De reserveshirts, die in de bestuurskamer klaar hadden gestaan, werden aangetrokken. De veters gestrikt en ook wij trokken redelijk tijdig naar het veld.

Ik sprak de leider/trainer van de tegenstander en verontschuldigde me voor de wat mindere ontvangst. Hij vond het allemaal prima, ze hadden sleutels, konden het veld op en de mat lag er goed bij. Het team was verder compleet, voor deze final touch. Tot zover allemaal prima. Tijdens onze warming up ontspon zich nog een uitdaging. Wat wordt de opstelling en wie gaan erlangs? In overleg met een ervaren speler, overlegde ik kort nog even de opstellingen en eveneens de wissels. Hij moest er zelf langs, maar gaf aan dat dit kon en ook een andere speler had 2 wedstrijden de volle 90 minuten gespeeld en ging eveneens in de wissel. Dit werd dus nog even 20 minuten voor aanvang wedstrijd geregeld. Ervaren mannen die het klappen van de zweep kennen. Gelukkig verder geen spatje gedoe hierover.

Langzaam werd het drukker rondom het 2^de speelveld. Logisch ook, kampioen word je niet zo maar even. Tel daarbij op dat de tegenstander in de regel jong is, dus er komen veel ouders kijken. Daarnaast natuurlijk vrienden, vriendinnen, Olympianen en zelfs 2 ooms, waar ik mee gevoetbald heb, van een Olympia-speler zijn aanwezig. Een kleine 80 man gaan de wedstrijd aanschouwen. Als Olympia vandaag geen kampioen word, gebeurt het zondag waar ze al een heel programma voor hebben georganiseerd.

Als de scheidsrechter het veld op loopt, tossen we en gaat de wedstrijd van start. Olympia’18 5 kent geen zenuwen en start furieus. Binnen 5 minuten is het na een flitsende aanval 0-1. Een minuut of 3 later wordt er wellicht een overtreding gemaakt, maar de scheidsrechter oordeelt de situatie niet zo en door giga snel schakelen wordt het 0-2. Een complete afstraffing lijkt aanstaande. Het kampioenschap kan door de tegenstander al gevierd worden. Na nog een paar hachelijke situaties en gelukkige blokkades van de bal komen we meer in de wedstrijd. We staan goed, houden met z’n allen veel tegen en zijn blij dat de rechtsbuiten van de uitploeg. Gehuld in een veel te strak shirt, enkel zijn snelheid heeft meegenomen en niet z’n doelgerichtheid. Vlak voor rust komen we zo waar richting vijandelijke doel maar slagen er niet in de trekker fatsoenlijk over te halen.

In de rust is er enige gelatenheid over ons optreden, we werken hard zijn tevreden met de inzet en hoe het staat. Tijdens de thee, wisselen we wat nodig is. De tegenstander wisselt liefst 6x Dit komt hun spel niet ten goede. Het tempo is veel lager en ondanks dat we niet tot aanvallen komen, spelen we een aardig potje mee. Door een hopeloze aanname van een Olympiaan, kan ik een zeker doelpunt nog tot 2x toe voorkomen. Ook een corner net onder de lat tik ik weg. Slechts 1x moet ik capituleren, als een bal uit een corner niet weggewerkt wordt. De bal wordt richting de hoek wordt geschoten. Ik kan nog wel de bal toucheren, maar onderwijl er een uitgestoken voetbalschoen door mijn ribben heen gaat, gaat de bal binnen. 0-3 wedstrijd, voor zover er een wedstrijd was, gespeeld.  We proberen het nog wel en het is een mirakel hoe een Olympiaan de bal van de lijn haalt, anders hadden we gescoord ook nog. Die vreugde valt ons niet ten deel. Als de scheidsrechter op zijn fluit blaast kan feest voor de tegenstander losbarsten. We feliciteren ze met het dik verdiende kampioenschap en ik wens mijn collega die deel uitmaakt van het team veel plezier met de avond die voor hen in Nijmegen tot in de kleine uurtjes zal duren. Er klinkt vuurwerk op het sportpark als we onze kleedkamer binnen lopen.

In de kleedkamer doe ik mijn onder shirt uit en schrikken enkele teamgenoten van mijn linker ribbenkast die paars en bont/blauw is. We zijn moe, maar mogen als team voldaan terug kijken. We bedanken onze 2 gastspelers, lachen om een jongere teamgenoot met kramp en gaan douchen.  Onze mannen hebben er alles aan gedaan ik durf dat van mijn optreden eveneens te stellen. Na afloop drinken we nog een paar biertjes in de kantine en weten dat de vrijdag op het werk iets zwaarder gaat zijn dan normaal. Verliezen blijft gewoon niet leuk, maar de manier waarop je het doet, daar draait het om en och zo erg was het ook weer niet op sparringpartner te zijn van de kampioen….