In de wachtkamer

Er zijn van die plaatsen in het leven die je het liefste mijdt. Neem de wachtkamer bij de dokter. Let wel, met ziektes en of ziek zijn hoor je niet te spotten. Echter af en toe is een doktersbezoek noodzakelijk kwaad. Gisteren was het weer eens zover, ik moest er even heen. Alwetende dat vaak het zitten in de wachtkamer een onderdeel van dit bezoek is. Die wachtkamer, de plek waar je liever ook niet komt. Daar het bekend is dat je vaak lang zit te wachten, besloot ik echt stipt op tijd aan te fietsen.

13:59 kwam ik binnen voor mijn afspraak van 14:00 Doorzeeft als een spons, die 90 minuten lang onaangeroerd in een tot de nok toe met water gevulde waterzak aan de kant van een voetbalwedstrijd staat, kwam ik binnen. Ik groette de overige 3 aanwezige personen, hing mijn jas, nu er plek genoeg was, pontificaal over 3 kapstokken heen en nam plaats. Mijn telefoon mijd ik in situaties als deze, dus ik hoopte na het plaatsnemen op mijn stoel het prachtige boek ‘1000 wonderfull places in the world’, of een tijdschrift te pakken. Deze hebben corona niet overleefd en dus werd het rondkijken in de wachtkamer met op de achtergrond als vanouds die dramatische radiozender.

Er kwam een jongeman binnen, ik schat hem van mijn leeftijd. Hij groette netjes. Pakt zijn telefoon en daarna zijn laptop. Interessant doen? De 24-uurs economie ten voeten uit? Hij typte alsof zijn leven ervan af hing en volledig zonder gêne. Verwonderlijk vond ik het wel. Er kwam een wat oudere dorpsgenoot binnen die me groette en niet zo goed kent verwacht ik. Waarschijnlijk heeft hij gewacht tot het moment dat de dokter me kwam halen en bij het oren van mij naam gedacht. Oh ja, dat is d’n dieje, van d’n dieje….

Al rond turende in de wachtkamer, het is inmiddels 14:20 uur, valt me op dat fraaie afbeelding van het metworstpaard een mooi detail omhelst. Het paard draagt blauwe-witte sokken. Een ander persoon in de wachtkamer wordt geroepen. De vrouw staat op van haar stoel en laat haar jas en tas vallen. Zo’n moment waarvan je denkt, dat alleen jou dat overkomt, maar we allemaal wel eens mee te maken hebben.

14:29 komt er een jonge doktersassistente aan; “Tim Hendriks” Ik ken haar niet, weet haar naam ook niet meer, maar onderga mijn consult. Vanwege een vervelende keel, wat lichte druk op de longen en een vieze smaak die nu een week of 5 blijven opspelen, maar zonder verdere gekkigheid of verkoudheidsklachten. Ze schrijft me maagzuurremmers voor. Kortom 2weken wat aanpassen in eten en drinken en dan kijken hoe we ervoor staan. Ik loop terug naar de nog immer gevulde wachtkamer. Pak mijn jas van de kapstok, groet de overige aanwezigen. Sla met de elleboog beide deurknoppen in en loop naar buiten. 14:40 uur, buiten regent het opnieuw……..