Het is meivakantie en vele mensen genieten van hun vakantie. Ons ‘jaarlijkse’ weekendje met schoonfamilie stond eveneens weer op de planning. Laten we vooropstellen dat we gezegend mogen zijn dat we het kunnen doen met z’n allen. Voor mij persoonlijk hoeft het allemaal niet zo, maar goed ik ben al eens omschreven als een pretmongool ten tijde van mijn opleiding op de vervoersacadamie. Dit zag en zie ik nog immer als een geweldig compliment. Waar je mee ook neerzet. Ik weet me licht wel te vermaken en het beste er van te maken. Dit weekend verzamelen we om 12:30 uur voor een lunch. Dit in een veels te kleine keuken voor 14 personen. Ik pas me hier al aan en lunch al staande aan het aanrecht. De kameleon-rol is me ooit op het lijf geschreven.
De eerste tussenstop is de andere kant uit, want ‘ome’ Henny werd deze ochtend geridderd. Er was een soort van receptie of vrije inloop bij hem thuis geregeld. Hier kreeg ik al een fles bier aangeboden, maar sla deze af en houd het bij koffie. Trots staat hij met zijn welverdiende lintje ons op te wachten en mogen wij hem nu sir Henny noemen. Naast zijn verdiensten in het onderwijs heeft hij bij de kpj, het jongerencentrum, de apk en op de toffel zijn strepen verdient. Er werd verbaasd gereageerd en gevraagd of we vrij hadden genomen voor deze felicitatie, maar het was slechts een eerste inzet van dit weekend. Na de koffie te hebben uitgedronken stappen we de auto’s weer in op weg naar Susteren. Op vrijdagmiddag ten tijde van de vakantie een uitdaging an sich. Het is onderweg druk, maar gelukkig rijden we enkel rond Venlo stapvoets. Voor mij is het een bekende route. In 2022 reed ik hem 4x, omdat ik zondags op en neer ging voor het voetballen.
Eenmaal aangekomen was er nog een vraag. Zitten we in huisje 14 of 700? Scheelt nogal wat, maar de label van het pasje geeft 700 aan. De adressering uit de mail 14. 700 blijkt het juiste nummer. We zitten op een totaal andere plek dan vorige keer. Toen zaten we aan het water, nu in een rijtje wel met een private tuin met goaltjes. Het huisje is prima en we slapen meteen om de hoek bij de trap. Dit onder een schuin dak, waar het warm kan worden leren we later. Ik help mee de koelkasten vullen en ga mediteren als de rest boodschappen gaat doen. Eenmaal terug is het vrij snel etenstijd en gaan we frites eten. Volgens goed gebruik uit het dorp zelf, want dat is beter en meestal veel goedkoper dan op het park zelf. Klopt een simpele frikadel was al 0,35 goedkoper. Met mijn zwager ga ik naar de cafetaria die op een gave locatie ligt. Rechts voor de tunnel midden in het dorp. De doorgaande weg in het hart van het centrum is super bijzonder.
We lopen de cafetaria binnen en ik zeg dat een giga bestelling heb, maar de jongeman achter de toonbank vertrekt geen spier. Slaat alles razendsnel aan en ik heb vermoeden dat we razendsnel weer weg zijn. Ondertussen komt een te gave kerel binnenlopen. Hij draagt een trainingsbroek van een onbekend merk. Hij heeft zijn nek stijlvol getatoeëerd. Draagt een petje, heeft wat langer sluik haar en grijpt met alle overtuiging naar de koelkast. Hij trekt er een halve liter blik Alfa bier uit. Rekent deze af en vervolgt tevreden zijn weg. Tevreden ben ik medezo, want van zoiets kan ik alleen maar ontzettend genieten. Hierdoor heb ik al een leuke dag gehad. De frites en 21 snacks zitten in een doos, de waarde is nog net geen €100 en verdwijnt in de kofferbak. We komen terug, waar de tafel nog niet gedekt is, dus dat moet halsoverkop nog gebeuren. De frites zijn heerlijk. De frikadel speciaal heeft wat anders fritessaus dan ik gewend ben, maar is rijkelijk belegd. Ik heb daarnaast een portie kipnuggets wat een van mijn nichtjes helemaal prachtig vindt, omdat zij dit deze eveneens heeft.
Na het eten ga ik (mee) voetballen en vragen mijn nichtjes of ik kom kleuren. Dat is voor mij een eeuwigheid geleden, maar gezien ik het type ben dat graag binnen de lijntjes kleurt, doe ik mee. Ik krijg een kleurboek van unicorns en wil aan de slag gaan als ons jongste nichtje wil gaan kleuren. Prima, de kameleon rol accepteer ik en ik sta mijn kleurboek af. Eerst kleur ik iets van Hello Kitty, daarna krijg ik een kleurplaat op een boerderij waar een ander nichtje mijn naam boven zet. Dit gaat mijn levenswerk worden is mijn motto. Daarbij geeft ik aan dat er allemaal mooie kleurtjes zijn en prachtige contrasten. Mijn nichtjes vinden dit prachtig. In de tussentijd heb ik mijn eerste flessen bier losgetrokken. Het wordt niet laat en ik lees nog wat in mijn boek, de thriller ‘Het dossier’ van Anya Niewierra. De volgende ochtend zullen er ongetwijfeld mensen eerder daglicht zien dan ik, want pas tegen 09:45 uur ben ik onder. Weer een gigantisch gedoe vind ik dit, met z’n allen ontbijten aan een tafel. Altijd staat datgene wat je nodig hebt aan de andere kant. Hier word ik ontzettend onrustig van. Liever ontbijt ik in alle rust van de wereld in mijn eentje. Om de sfeer niet te verzieken kom ik overdreven enthousiast onder en wens iedereen met handgebaren a very nice breakfast.
Een paar kinderen gaan de dieren voeren vooraan bij de receptie. Dit is om 11:00 uur hier ga ik eveneens heen, maar ben wat verlaat. Daarna gaan ze het springkussen op, waar ik een paar smeekbedes niet weet te verstaan en ik ga mee springen. Bang voor mijn knie en enkels, of vreemde blikken in het park. Mijn jongste neefje en nichtjes vinden het geweldig dat ik met ze mee spring en dat is me het waard.
We eten op deze Koningsdag een paar oranje tompoezen en de kinderen willen zwemmen. Zelf heb ik symbolisch mijn zwembroek bij, maar die blijft in de tas is mijn verwachting. Ik lees nog een bladzijde of 100. Mediteer even en bij terugkomst van de rest ga ik nog voetballen en daarna eten we vanaf de schottelbraai. Handig ding en we hebben prima gerechten. Opvallend, ik ben weer geen boodschappen mee wezen doen en bemoei me nu niet met het kokkerellen. Mijn kleurplaat geef ik meer kleur. Ik voetbal wat met mij neefje en zwager. Neem een bad en ik drink een paar flessen bier als de eersten van de volwassen naar bed gaan. Om 23:15 uur ga ik zelf eveneens naar boven. Wow dit is wel even wennen. Vroeger zat ik nog met mijn zwagers te zuipen tot half 2 en ging er een krat of 2 bier doorheen. Nu hebben we na 2 avonden nog geen krat leeg. Tijden veranderingen, maar ik mis het wel moet ik eerlijk zeggen. Al snap ik het wel. De jeugd is wakker, zij staan mee op. Iets wat ik niet per se hoef. Zo gaat mijn zwager met zijn zoontje en een neefje al om 07:00 uur richting België om te tanken en gaan zevissen onder een brug.
Op deze zondag gaan we ontbijten en weer de dieren voeren. Dit lijkt me wel leuk om te doen en ik ga mee en mag wat schapen, alpaca’s, geiten en kippen van voer voorzien. Mooi om te zien dat de ‘oudere’ man die ertussen loopt, zelfs brokken door alpaca’s uit zijn mond laat eten. Hierna gaan we ‘alweer’ het springkussen op. In de middag gaan de kinderen weer zwemmen en ik word gesmeekt mee te gaan. Ik wil absoluut niet, want ik word al panisch van de gedachten aan zo’n smerig klein hokje, een natte vloer en dan die benauwde lucht. Dan kom je binnen in zo'n koud zwembad waar allemaal drukke kinderen om me heen vliegen. In Roggel op de leijstert heb ik hier nog net geen trauma aan over gehouden toen tot 2x toe een kind een centimeter van me afsprong terwijl ik dacht een ‘rustige’ plek in het water te hebben opgezocht.
Mijn neefjes en nichtjes komen me 1241x vragen en jawel, ik ga dan toch maar, tegen mijn principes in, overstag. De hokjes zijn krap en smerig het water van het babybadje gewone bad hetzelfde qua temperatuur. Er zijn geen badmeesters, weinig andere bezoekers en ik heb zelfs ruimte om baantjes te trekken. Dat doe ik, ik gooi balletjes over en verder houd ik me vrij rustig in het water. Het is verder prima te doen, weer die kameleon. Ik weet daarbij. Lang zullen we niet blijven, want dan krijgen we dorst als een pony. We lopen na een goede 1,5 uur terug naar het huisje. Ik eet een broodje ei, appelflap. Gooi een halve liter water en een koffietje naar binnen en vind dat het keihard tijd is om bier te drinken. Ik gooi 3 flessen naar binnen, waarna ik ga voetballen met mijn oudste neefje en nichtjes en de voorbereidingen voor pizza’s op de schottelbraai volgen.
Weer bemoei ik me niet met het eten bereiden. De pizzaatjes laten zich goed smaken. Hierna ga ik in bad, drink nog wat bier terwijl de rest een spelletje doe. Triomiones of zoiets. Ik luister naar muziek en lees in de Chabotjes het Boekenweekgeschenk van 2024. Een typisch Boekenweekgeschenk. Als ik het niet gelezen had, dan had ik niets gemist. Maar als je het hebt, dan lees je het. Om kwart voor 12 liggen we in bed. Morgen wat eerder op, want we moeten om 10:00 uur het huisje uit zijn. Tussendoor zie ik dat een van mijn jongste nichtjes mijn kleurplaat wat meer leven heeft gegeven. Mijn meesterwerk is te niet gedaan, maar af ijn hier zal ik toch niet wakker van gaan liggen?
Wat het is, weet ik niet maar de laatste nacht slaap ik traditioneel kapot slecht. Meestal rust ik heerlijk uit tijdens zo’n weekendje. Dit jaar eveneens zo, maar die laatste nacht is een hel. Wie eveneens te weinig geslapen hebben zijn de kinderen. Het levert discussies op die op een normale dinsdagochtend in een schoolweek geen levensbare situatie op zal leveren. Na het ontbijt is de hamvraag, al is de ham zelf op, waar gaan we naar toe. Of weer naar de speeltuin in de Kitskensberg te Roermond. Als je een hekel hebt aan je leven ga je daarna toe. Of we gaan naar Klein Zwitserland een speeltuin die al 80 jaar standhoudt. Laatstgenoemde ligt daarbij veel dichterbij. Het wordt laatstgenoemde. Hier kan iedereen zich nog helemaal uitleven. Al zijn sommige kinderen dit al en enkele volwassenen hebben het evenzo gehad. Het is er heerlijk rustig, de jongen van de entree bemand daarnaast de kiosk, wat bijzondere situaties oplevert. We staan namelijk wat te bestellen voor een lege kiosk. Ik ga nog van een uberstijle glijbaan af en schommel op een schommel van staal. Dit is niet echt handig.
Rond een uur of 2 is het mooi geweest en vertrekken we. Ik heb nog net geen hernia van het bukken en rennen in een ondergronds gangenstelsel. Dit terwijl een kameleon er wel door heen moet kunnen. We nemen afscheid op de parkeerplaats. Thuis zullen de wasjes gedraaid worden en zal de avond vroeger vallen. De kameleon heeft het weer overleefd.
Reactie plaatsen
Reacties