Mee met team 2

Het is vrijdagavond en na de vorige wedstrijd mag ik mee met team 2. Deze spelen een klasse hoger dan team 3.  Team 3 is voor mij persoonlijk als speler eigenlijk al hoog genoeg, maar goed de nood is zo hoog dat ik weer mag opdraven. We krijgen op de dag een appje, rond half 7 worden jullie opgehaald. Ik zit er klaar voor als iets na half 7 een Volkswagen Passat voor de deur stopt. Ik leg mijn tas in de achterklep en hoor iets van. Als je niet nat wilt worden, pak dan een plastic zak. Zo een als voor het statiegeld. Zo gezegd zo gedaan. Wat blijkt de linker achterbank is nat, omdat het raam heeft gelekt. Geen punt, op deze wijze krijg ik het niet nat. De volgende persoon wordt opgehaald en woont in Gennep. Waar precies? Dat is een goeie, in de buurt van de Willem Boyéweg. Gezien deze straat 140 huizen heeft is richting vinden lastig. Een kort telefoontje later leert ons dat we op de Wikkel moeten zijn. Voordeel, totaal niet ingewikkeld om er te komen. Zou zijn kleine wakker zijn? We kijken naar binnen op een kast van een flatscreen, waarop een animatieserie te zien is. Het antwoord is ja. We rijden terug naar Oeffelt, maar besluiten alsnog via de Rijksweg te gaan. Hetgeen het meest  logischs. 19:00 uur Malden, wordt 19:02 leert google maps ons. Althans als we deze aanzetten vlak voor de kruising richting Malden.

In de auto worden wat woordspelingen gemaakt. Daarnaast wordt dit team, dat vandaag 3 invallers meeneemt ook wel het ‘kneuzen’team genoemd. Het gaat hier zeker niet over het tenniskundige gedeelte, maar over het aantal blessures. Iets waardoor schakelen, schuiven en wat regelwerk nodig is. Als we Malden in rijden, komen we voorbij de eerste rotonde, waar we rechts moeten. We rijden een wijk in, een woonerf op en moeten de eerstvolgende rechts. Het gaat hier niet om een ingang, maar om een parkeerplaats in het erf. Gelukkig zien we het op tijd en rijden door. Hier komen we echt uit op een parkeerplaats van een sportclub. Compleet ombost achter een woonwijk. Of een parking voor mannen die van het zelfde soort houden. Met het laatste hebben we overigens minder ervaring.

Een ding valt gelijk op. Dat het is een grote vereniging met 8 banen was al bekend. De ondergrond is echter het voor ons onbekendere  smashcourt. We lopen na een zoektocht naar binnen. We worden hartelijk welkom geheten, door 4 op het oog hele leuke mensen. Vooral de teamcaptain moet een gezelligheidsdier zijn. Aimabel is hij zeker. We gaan omkleden en gaan helemaal stuk. De kleedkamers lijken meer op een sauna, maar dan met fleurige gordijntjes uit de beginjaren 70. Heerlijk gewoon. Wel is er maar 1 douche, waardoor we twijfelen of dit wel de echte kleedkamer is. Het bordje op de deur, garderobe biedt al niet heel veel duidelijkheid meer. Later blijkt dat dit toch echt de kleedkamer is.

We drinken een koffietje en krijgen twix erbij. De koekjes en/of cake bakken was niet gelukt. Wat zal het verder uitmaken. We mogen aantreden op de banen 5 en 6. Ver uit het zicht van de kantine. Onze teamcaptain kan hetgeen droog zien, want hij kan onder een kapot gaaf afdakje plaatsnemen. Ik mag samen met onze hoogst geklasseerde speler spelen. Onze tegenstanders zijn een 5,7 en een slice koning merk ik met inslaan. Inslaan hoort erbij, maar is allesbehalve mijn hobby. Normaal is mijn backhand belabberd, vandaag doe ik het gewoon zonder. Geen idee waar die uit mijn jeugd is gebleven, maar voor een tegenspeler is het vervelend met het inslaan.

Als we beginnen komen we brutaal op 2-0 en 0-40 voorsprong. We verprutsen de kans op 3-0 voorsprong echter niet 1,2,3, maar liefst 4 keer. Wat als het 3-0 zijn? De tegenstanders komen terug. We pakken nog een game, maar daarna is het gedaan. Een 40-15 verspelen we en het word 6-3. Hierna verspelen we tal van punten en verliezen 7 games op rij. Toch weten we nog 3 games te halen in de 2^de set. Wat niet onvermeld moet blijven. De natte ondergrond speelt de hele tijd parten. Deze ondergrond smashcourt genaamd is een drama op zich. Ongekend, het is net als met op de Nintendo met het spelen van Mario Kart. Als je goed kunt racen win je. Maar door het gedoe eromheen weet je niet wat er gebeurt. Smashcourt is hetzelfde. Je slaat een bal hard rechtdoor. Dan kan het zijn dat deze hoog op stuitert. Voor hetzelfde geld stuitert hij niet, blijft hij hangen, of valt dood. Het kan allemaal.  Het is Russich roulette in het kwadraat.  Mijn tennispartner probeert nog wel eens wat en slaat knijter harde forehands over de baan 1. De 5,7 retourneert deze, maar dan valt de bal ineens stil. Er zit geen tempo in deze trage baan. Dus eveneens niet in de partij.  Zij weten er beter mee om te gaan en zijn, zeker voor mij, een maatje te groot. Eindconclusie. We verliezen. Andere conclusie. hebben we lekker gespeeld of niet? We weten het allebei nog steeds niet. Ik vod het wel prettig spelen samen, dat zeker. Op de baan langs ons verliezen onze teamgenoten eveneens. We staan als team 2-0 achter.

We gaan daarna rustig een drankje doen en gaan door. Op de wc spreekt een man me aan, geen idee wie of wat hij is, maar hij is benieuwd waar ik werk. Ik vertel hem het en hij zegt dat, dat best een groot bedrijf is. Hij werkte zelf bij Danone. Na dit bijzonder intermezzo maken we ons op voor de 2 laatste pouleduels. Een van de tegenstanders blijft achter in de kleedkamer en wordt vervangen door een jongere medespeler. Hij ziet er goed uit. Hiermee doelend op zijn kleiding en zijn frisse voorkomen. Onze teamcaptain zegt dat hij een 9tje is, maar met inslaan zien we al dat hij vrij goed is. Hij is daarbij eigenlijk nog te fanatiek voor deze wedstrijd. Mijn god ieder punt roept hij hard op. Hij volleert alle ballen af. Mijn spel is zoals de baan. Knap waardeloos.  Ik miste in de warming up een smash en dat is het begin van het einde.

Mijn overstrekking in de elleboog kon dit allesbehalve gebruiken. Ik ga door de grond van de pijn, maar moet toch verder. Tijdens de wedstrijd maken we een paar games, maar kunnen onze tegenstanders niet aan. Ik mis nog een keer een smash en weer overstrek ik alles wat in mijn elleboog zit. Mijn god, wat een ellende. Slaan lukt niet meer. Tennissen al helemaal niet. Onze jongere tegenstander volleert alles af. De ander, de 5,7 heeft het makkelijk. Voor hem niet erg, want morgen mag hij weer competitie spelen. Ik wil vechten, strijden, maar het heeft geen zin. Ik kom tekort op dit niveau. Mijn medespeler doet wat hij kan, maar zit vol met schaafwonden van partij 1. Dit helpt niet mee. Hij slaat nog een paar prima punten. Waardoor we met een dragelijkere eindstand eraf gaan. 6-2, 6-2. 1 ding is zeker ik ga nooit meer op smashcourt spelen.

De hoop op punten staat op de baan langs ons en jawel. Zij winnen hun wedstrijd met overtuigende cijfers. Het eerste punt voor team 2 is een feit. Dat mag gevierd worden en gaat gevierd worden. De gezellige tegenstanders helpen hier natuurlijk eveneens bij. We gaan aan het bier. We gaan om de beurt douchen, want ja deze club met 500 leden heeft maar 1 douche. We moeten zeker niet met 1 van de tegenstanders gaan, want dat is niet zo goed voor het zelfvertrouwen horen we. Het is niet voor niets de pook van Mook. Ondertussen komen er een achterlijke hoeveelheid partysnacks voorbij. Daarbij zien we een man, die achter de bar staat.  De ene na de andere Leffe blond achterover kiepen. Later begrijpen we dat het de voorzitter is, die reserve bardienst heeft. Althans hij spoelt een glas, ruimt zo nu en dan wat op, maar tapt vooral zijn glas Leffe vol.

We horen verder dat er een camera hangt in de kantine. Om de boel in de gaten te houden? Een raadsel op zich, maar er is wel eens een handdoek voor komen hangen. De teamcaptain van de tegenpartij weet daarbij nog erg leuke verhalen te vertellen over uitjes en van alles. Onderandere over buren overlast, zoals je het kent in een woonwijk. En onderling vermaken we ons eveneens prima. Het wordt later en later en de hertog jannetjes smaken nog steeds prima. Rond 01:00 uur is het mooi geweest en stappen we voldaan de auto weer in. De terugweg lopen we stilletjes naar de auto. Dit geeft het bord althans aan, we maken het niet ingewikkelder dan de heenweg en gaan huiswaarts.

Wat was het een ouderwetse avond competitie tennis, enkel verstoord door 2 vervelende intermezzo’s op de baan zelf. Voorlopig hoeven we niet, maar in de winter staan we weer als reserve op de lijst. Iets wat we in voorjaar eveneens weer zullen doen. Als ik mijn arm weer kan normaal kan strekken, mogen ze me zeker weer strekken, correctie strikken.