Rentree op de velden

Na 11 maanden van inactiviteit als voetballer en een keepers carrière die na 25 jaar plotsklaps over is, zal ik voorlopig als dag dromerige, ietwat traag ogende links- annex rechtsbuiten mijn minuten als supersub mogen gaan maken in ons 35+ zondag elftal.

Zondag 15 september 2024 geeft de kalender aan. Op deze dag mag ik mee weer voetballer of beter speler noemen. Ik ga mee met het 3^de elftal dat bekervoetbal speelt. Bekervoetbal. We kunnen er kort over zijn. Meestal zijn het veredelde oefenwedstrijden. Eigenlijk denk je wat moet je ermee. Die beker. Niemand heeft hem ooit gezien, laat staan gewonnen. De beker, hij is er. Vaak is het een doorn in het oog. Sommige lagere elftallen doen er aan mee, omdat zo’n fanatieke teamgenoot je team na het verorberen van 12 bier op een zondagmiddag opgegeven heeft. 3 extra wedstrijden. 3 wedstrijden waar je speelt om de winst en waarvan je weet: alleen de nummer 1 van de poule gaat verder. Maar ja verder? Wat is verder gaan? Op een donderdagavond een uitwedstrijd naar een godvergeten plaats als Boskant en dan tegen een veredeld selectie team 5-0 verliezen? Weg beker. Of beter welke beker vraag je, je dan af. Je weet dat het een soort van fata morgana is. Je denkt dat hij er is, maar je zult hem wederom niet zien.

Deze keer mocht ik dus mee met het 3^de elftal. Totaal niet wedstrijdfit, totaal nog niet in de voetbalmodus, maar we mochten en gingen mee. Op de training had ik al aangegeven dat ik wel een kwartier of 20 minuten mee zou kunnen doen. En als ik zou moeten vlaggen. Doen we dat. Heerlijk met zo’n vlag in je hand langs de lijn paraderen en vooral de scheidsrechter van dienst zijn. Het nadeel anno 2024. Je meld je aan. Je naam wordt meteen genoteerd en je staat op de lijst. Het is druk in de team app en training app, omdat de mensen maar niet bij elkaar geraapt kunnen worden. 11,25 man zijn er beschikbaar. Het is zaterdag 18:30 uur. Daar zou het bij blijven. In onze eigen team app wordt nog een noodkreet geslagen en gelukkig gaan er nog 2 man meer overstag.

Zondagochtend eindelijk mag ik mijn tas weer inpakken als speler. Ik fiets naar het sportpark en loop de kantine binnen. Hier geniet ik als vanouds mijn gratis koffietje. In de kantine wordt het drukker en drukker, Ineens zijn er 15 man beschikbaar. Vooral veel ervaren spelers, die toch wel stiekem blij zijn dat ze op deze prachtige zondag weer op het veld staan.

Het kan ooit snel verkeren en in de beker is het altijd fijn een mannetje meer te hebben. We drinken onze koffie uit, ik geef onze kantine vrouw nog de nodige papiertjes, opdat er in de kantine weer vooruit gegaan kan worden. Vol goede moed gaan we naar Milsbeek. Milsbeek uit, altijd lastig. Hing lang op de deur. Vroeger werden er nog wel eens capriolen uitgehaald door de plaatselijke en meestal vrij partijdige scheidsrechters. 100 minuten voetballen en dan nog de 2-2 om de oren krijgen. Zo iets dus. Dat zijn verhalen van vroeger. Tegenwoordig is het fijn voetballen op de Milsbeek. Het is een mooi clubje en in de kantine is altijd sfeer. Zoiets moet je zelf maken, maar in Milsbeek lukt dit altijd, die sfeer is er tenminste.  

De leider en tevens speler van het 3^de vertelt dat alle gastspelers, behalve ik, minimaal een helft spelen en dat dit consequenties gaat hebben voor de inbreng van hun eigen spelers. Het is niet anders geeft hij al aan. Bij teams met jongere spelers is vaak een muziekbox(zo’n joekel van een ding) een onderdeel van hun outfit, zoals voetbalschoenen dat ook zijn. Er wordt gevraagd door een van de spelers. Wordt het 70/80’s of 90’s muziek of wat anders? Bij een soort wordt afgevraagd of dat wel eighties verantwoord is. De muziek staat hard, maar we kunnen gelukkig elkaar nog verstaan. Als iedereen buiten is check ik nog even en jawel. De waterzak en bidons staan nog aangeroerd op een tafeltje. Deze vul ik beiden en begin als laatste aan de warming up. Na de warming up komen we terug, doen een yel en lopen naar het veld.

Ik krijg van de scheidsrechter een vlag in handen. Ik vind hem verdacht loszitten, maar goed. Er is geen toss. Die hebben we al gewonnen. We mogen kant kiezen. Al meteen is duidelijk, als de bal afgetrapt is. Dit gaat een verdomd leuk potje voetbal worden.

Zelf heb ik het langs de kant rustig. We komen snel op 0-1 voorsprong. Mijn broertje is er snel genoeg bij om de bal binnen te schieten. Het moet 0-2 worden, maar de bal komt op de lat terecht. Even later krijgen we een ingooi. Een slimme speler in ons team, gooit de bal, nog net niet met zijn kont in de coniferen. Vanaf de Rijksweg in. Mijn broertje rent de vrijheid tegenmoet. Legt voor. De rechtsbuiten legt de bal op de spits. Die binnenschiet. 0-2. Prachtig uitgespeelde aanval. Ik hoor later nog een keer dat een speler een middelvinger en luidkeels ‘fok you’ naar mee roept als ik hem afvlag voor buitenspel. Als een teamgenoot zegt dat het buitenspel is, gelooft hij het ineens wel. Vlak voor rust wordt het 1-2, maar voor rust komen we nog op 1-3. Weer scoort mijn broertje. Geen goalgetter, maar op snelheid kan hij erdoor en rond netjes af.

In de rust, drinken we rustig onze thee uit en krijg ik de vraag. Wil je er nu in, of straks. Ik zeg doe maar straks. Blijf ik nog lekker even vlaggen. Na de rust, waarin we 2x wisselen wordt het 2-3. We moeten een paar keer de zeilen bijzetten, maar onze keeper keept goed en de verdediging staat verder prima. Tot 3x toe schud als ik moet vlaggen, de vlag van mijn stok af. Deze vlag is nog wankeler dan het object dat ik de eerste helft in handen had. Het zou kunnen dat het met mijn ietwat enthousiaste vlagstijl van doen heeft. De bank van de thuisploeg moet er in elk geval om lachen. 

Een lepe bal naar voren, komt voor de voeten van een van onze aanvallers, die eerder bij de bal is dan de keeper en lobt de bal binnen. Prachtig en goed doelpunt 2-4. Dat mag niet meer fout gaan. Ondertussen heeft een teamgenoot de bal keihard in zijn edele delen ontvangen. Een paar minuten later word het wat veel, hij kan de pijnscheut niet kwijt. Dit komt mijn wissel niet ten goede, want er moet extra gewisseld worden. Als hij weer op adem is, komt hij mijn vlag overnemen. Ik roep nog naar de scheids, dat we wisselen. Ik mag me gaan opmaken voor mijn eerste minuten op een voetbalveld sinds oktober 2023.  Ik loop een paar keer op en neer en wacht op het moment dat komen gaat. Ik ren de spits in en de aanvoerder van de tegenpartij kijkt wat vreemd op. Zo, Tim spits? Tsja, ik zal het hem na afloop uitleggen. Ik vind het vooral erg druk en kijk mijn ogen uit hier op deze plek op het veld. 

We krijgen een ingooi en ik loop vrij en krijg de bal. Hier gaat het even mis. Ik heb moeite met de bal onder controle te krijgen. Binnen te houden en ik voel een tegenstander aankomen. Deze speler, vorig jaar nog actief in het eerste elfal, ontfutseld me zonder problemen de bal. Ik baal, ga er achter, maar denk wel van he. Lekkere binnenkomer. Daarna krijg ik nog 2x balbezit en weet te kaatsen. We krijgen even later een vrije trap tegen, welke feilloos in de hoek wordt getrapt. 3-4 is de stand.

Uit de aftrap krijg ik indirect de bal en tik hem vooruit naar een teamgenoot. Die kijkt goed en vanaf 30 meter schiet hij de bal over de keeper in het doel. Bam 2-5 en ik vergeet het eigenlijk, maar lever zo waar een assist. Geen splijtende steekbal, strakke voorzet of bedoelt tikkie breed. Nee gewoon een pass vooruit. Iets voorbij de middellijn. Dat die dan getransformeerd wordt tot een assist. Dat is een heerlijk gevoel. Vlak voor tijd wordt het nog 3-6, als mijn broertje wederom op snelheid er door heen kan rennen en weer raakt. Hij maakt een hattrick en er wordt gegrapt dat zijn achternaam Hedriks is. Niet veel later is het voorbij. We pakken met dit team, wat eerder een vreemdelingenlegioen is, zo waar 3 punten. Maar belangrijker we doen rit me op en het is een bijzonder vermakelijk voetbalduel.

In de kantine bestellen we een broodje bal. Later hoor ik dat sv Milsbeek hier bekend omstaat en ik moet zeggen het is een verdomd lekker broodje bal. Terug in de beker, weten we al dat het derde uitgeschakeld is.  De beker zullen we zoals verwacht niet te zien krijgen, maar wat maakt het uit. We stonden weer op het veld en waren eindelijk weer speler….