Zooparc

Na met de andere 4 neefjes en nichtjes al te zijn weggeweest was het nu aan de beurt om met de 2 jongste weg te gaan. 3,5 en 2,5 jaar oud, dus alles wat je doet is al leuk voor hen. De jongste geniet nog een slaapje tussendoor, dus besloten we om 14:00 uur te gaan. Als locatie kozen we het Zooparc in Overloon. Een prachtig park, dichtbij en ideaal voor korte tussendoortjes. Veel mensen uit de buurt nemen  er ook een abonnement wat spotgoedkoop is. Je betaald dan in één keer, 2x de entree en kunt dan een jaar lang naar binnen. Al ren je maar even de speeltuin in. Ideaal en gewoon makkelijk geregeld. We pikken de nichtjes 1 voor 1 op. We gaan er vanuit dat ze er zin in hebben of wat zenuwachtig zijn. In de auto zijn ze nog erg rustig. 

We komen aan bij de kassa, waar de jaarkaart niet werkt. Deze is verlopen geeft het meisje van de balie aan. Achteraf bleek hij tijdig verlengt, maar dit ter zijde. Hoe nu verder, want dit is een tegenvaller.  De vriendelijke medewerkster maakt er voor deze keer geen probleem van en zegt dat het goed is. De jongste mag voor niks naar binnen we hebben nog een kaartje meer. We zijn daarna snel binnen. We is 2 volwassen 2 kinderen en 1 buggy. We beginnen met de pinguïns die verder weg staan dan normaal.  Normaliter breek je, je nek nog net niet over deze koddige diertjes.

Het verschil tussen de kinderen is logischerwijs aanwezig. 1 jaar maakt op deze leeftijd veel uit. De een van 2,5 ontwikkeld zich prima. Doet wat je mag verwachten van een kind van 2,5. Gewoon een vrolijk kind. Duidelijk is ze zeker nee is nee, ja is ja. Daarbij gaat haar spraak vooruit wat nieuwsgierigheid in de hand wekt.  Ze stelt veel vragen. Dit laatste merk je ook in het park. Ze vraagt en zoekt ze vooral (h)erkenning van datgene wat ze ziet.  De ander van 3,5 jaar is de jongste thuis en lijkt al klaar te zijn voor een vervolgstap. Lees het ritme van basisschool. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik geen kenner ben op dit gebied. Ze komt wijs over, weet een ieder om haar hand te palmen en weet het mooi te vertellen. Waarbij enige ondeugd niet kan uitblijven. 

Ons geduld wordt ook een paar keer beproefd, want ondanks dat de oudste beschikt over soepele, ritmische heupen en prima kan lopen, weigert ze dat een paar keer stellig. We lopen stoïcijns door, maar ze blijft staan. We moeten terug om haar op te halen. Na de tijgers wordt het tijd voor een pauze. Een pakje drinken waarbij we waarschuwen. 'Niet in knijpen want dan knoei je".  Het laatst zich raden dat dit juist wel gebeurt. Na de poetsdoekjes, komen wat snoepjes te voorschijn. De befaamde Haribo snoepjes in hun plastic zakjes. Een van de papieren zakjes waait weg en ik ga er achter aan. Net als ik mijn voet er op wil zetten, waait ie weer weg. De kinderen krijsen het uit van het lachen, als ik er achter aan moet rennen. Al helemaal als ik er met een voet op sta en de wind, van mij wint. Ik ren er weer achteraan. Het is me zaak deze strijd met lege snoepzakje te winnen. Je gooit nooit en te nimmer zo maar papier in de natuur en nu dus ook niet. Ik weet te winnen en het papiertje te pakken. Tevreden loop ik terug als ik het papiertje in de plastic afvalbak doe.  

We lopen verder naar de leeuwen die blijkbaar weekend hebben. Ze liggen laveloos bovenop de jeep in hun reservoir. Bij de vrijdagavond stappen is het waarschijnlijk laat geworden. De oudste wil graag de buggy duwen en dat is prima, als wij maar mogen sturen.  Haar coordinatie is nog niet sterk genoeg hiervoor. Met enige woordenwisseling lukt dit. Ondertussen zien we ook verscheidene beelden van dino’s staan. Welke door de kinderen worden herkent. Razendknap. We hebben zelf geen idee, maar ze weten de beestjes letterlijk bij naam te noemen. Hier is duidelijk de invloed van een oudere broer zichtbaar. De buggy moet vooruit geduwd worden, ze gaan er niet in zitten, maar dit gaat niet zo makkelijk. Ze hebben zoals gezegd, te weinig richting gevoel en kracht voor. We moeten door een modderig gedeelte, waar 1 van de 2 weigert door heen te lopen. We tillen ze er maar overheen. Dit is eigenlijk niet goed, maar toe maar. Het conflictmodel hadden we maar thuis gelaten. We zorgen dat ze alle beesten kunnen zien en daarvoor is dat optillen vanwege hun geringere lengte, nog wel eens nodig. Dus met dat lopen, denken we op een gegeven moment na herhaaldelijk vragen, oké dan maar.  We tillen je op en nemen je mee. 

De oudste geeft een keer aan dat haar benen uit staan. Ik zet ze symbolisch aan en op een gegeven moment loopt ze weer. Een keer niet en gaat ze pardoes midden op het pad zitten. Nou handig dit. Het duurt even, voordat we ze mee krijgen. We moeten lullen als Brugman om haar weer paraat te krijgen, maar ze komt en haar gelaat straalt een en al ondeugendheid uit. 

Wat later bij de kamelen blijft ze ook staan, ze komt (weer) niet mee. Ik til haar op en we vertellen dat we zo naar huis gaan en de frietjes op de buik geschreven kunnen worden. Dat blijkt niet tegen dovemans oren gezegd, want ze volgen nu wel. We gaan de speeltuin niet meer in, daarvoor zijn ze ook wat jong en klein. Wel mogen ze nog even op het gigantische springkussen. Hier leven ze zich nog even uit. Al komt er op een gegeven moment een ander kindje bij. Deze zal een jaar of 5 zijn, maar voor de jongste is dit net te veel. Die staat en loopt verder prima, maar een 2x zo oud kind springt wat harder en ze verliest haar evenwicht. Ik weet even niet wat te doen, maar mijn partner wel en ze haalt haar van het springkussen na wat troosten is alles weergoed. De andere wil er nog niet vanaf, maar komt uiteindelijk ook. 

Na een laatste plasstop gaan we. Althans dat is de insteek, want dan gebeurt iets wat je nooit mee wilt maken. We zijn 1 van de 2 kinderen kwijt. Hoe dan?  In een splitsecond moet het gebeurt zijn. Ik dacht dat ze naar mijn partner ging. De ander dacht dat ze met mee het toilet uitliep. Ik stond even verderop om een lullig hoekje. Daar ik het noodzakelijk achtte om 2 euro te doneren aan een goed doel, dat via een hele omweg in een bak terecht kwam. Dit meen je niet. Mijn hart bonst in mijn keel. We moeten echt gaan zoeken. Ik blijft bij de jongste en een minuut of 3 later, welke een uur lijkt te duren. Waar nog net niet het zweet bij me uitgebroken is komt ze er aan. Ze was naar buiten gelopen. Welgeteld in totaliteit van nog  geen halve minuut van onoplettendheid, maar dan nog dit mag ons niet gebeuren. Toch enigszins opgelucht lopen we terug naar de auto en gaan nog even frites eten. 

We bestellen de frites, deze is te slap gebakken en dat ben ik niet gewend bij deze anders uitstekende cafetaria. De een wil met saus, maar hoeft de friet niet omdat, er saus op zit….. Uiteindelijk eet ze haar frikandel op, haalt nog wat capriolen uit en begint dan alsnog aan haar frites. We willen nog een ijsje halen, maar dat gaat niet, want het is geen ijstijd. We rijden terug en brengen ze een voor een naar huis. Dit gaat ook niet even eenvoudig, maar uiteindelijk zitten iedereen en komen we snel thuis. De kids zijn zo naar dromenland vertrokken. Het is een vermoeiende middag geweest voor hen, maar ook voor ons. Mijn respect voor ouders was als zielsgroot, het werd vandaag maar weer eens nog groter….