MacDonalds

Als kind was een dagje stad of een uitje niet compleet zonder bezoek aan die grote gele M. Al spottende vanuit het zijraampje op de achterbank werd je als kind in verrukking gebracht. Zo’n prachtig kartonnen gevouwen doosje met frites, een hamburger, colaatje en natuurlijk het speeltje. Veel kinderen gingen juist voor dat speeltje en lieten het eten voor wat het was. De eerlijkheid moet zeggen ook ik kon de spanning van, welke-zou-er-nu-weer-inzitten niet weerstaan. Maar ik vond de hamburgers, heerlijk. Altijd rondom opetende, want dat was voor mij echt de kers op de taart. Al spreek ik liever over de augurk op de hamburger. Geweldig gewoon, die heerlijke augurken. Overigens krijgen de meeste mensen het klaar om dat ding binnen een nano-seconde te verwijderen en in het bakje  of papiertje te deponeren.

Anno 2023 en op een volwassen, in elk geval qua leeftijd, bestaan is een bezoek aan Ome Mac eerder uitzondering dan regel. We bestellen geen happy meal meer en gaan we niet zo heel vaak. Een keer of 5/6 per jaar. Daarvan zijn er 3 bezoekjes wegens een noodzakelijke plaspauze, waarbij ik uit empathie een koffietje of een fantaatje scoor. Sterker nog ik vergelijk het bezoek aan de Macdonalds met het bezoeken van een prostitutie. Eerst oogt het fris wild en lekker, na afloop heb je een vies en opgeblazen gevoel. Alhoewel spreek ik niet geheel uit ervaring. Zo vaak kom ik dus ook niet bij de MacDonalds……….

Mijn laatste bezoek aan de MacDonalds liep uit op een deceptie. Ik ging voor de Mexican homestyle cryspy chicken, die er toen niet was. Kortom wat deed ik er eigenlijk. Het was eind augustus na een bezoek aan de Floriade. Zou dit bezoek wel wat florissanter zijn?

Deze vrijdag had ik eigenlijk een döner-date met een collega, maar ik besloot op het laatst deze te wijzigen in een bezoek aan restaurant de gouden drietand. Onze date werd zelfs een trio, want een andere collega hoorde MacDonalds en veerde plotsklaps op. Zo geschiedde en rond 12:20 stapten 3 volwassen mannen in een rode Kia. In de richting van MacDonalds. De chauffeur zat nogalwiedes achter het stuur, de andere 2 gezamenlijk op de achterbank. Zo spoedde opdat moment de voiture van  een doodgewone rode Kia naar geïmproviseerde taxi richting Beugen. Aangekomen bij het restaurant, al is dat voor deze fastfood-keten een te grote benaming, vonden we eenvoudig een parkeer vak.

Niet dat de Kia zo groot was, of het vak zo klein, maar de taxi stond ongelukkig. Hij behield ondanks zijn geringe lengte 2 parkeervakken bezet. Niet met opzet, maar het kwam toevallig zo uit. We deden er niets mee en gingen naar binnen. Ook hier is wat gewijzigd.

Bestellen doe je niet meer zenuwachtig aan de balie. In een lange rij staande. In mijn belevingswereld zag je dan personeel als mieren in een nest door elkaar heen rennen. Overigens kreeg je dan redelijk snel je eten. Iets met fastfood. Je gerechten werden op een dienblad gedropt en dan kwam de volgende uitdaging. Zoek een plek voor het aantal personen, waarmee je in deze ruimte bent. Vooral in Nijmegen in de Broerstraat was dat altijd een gedoe van je welste. Ga eens met 4 personen een tafeltje zoeken. Liep je dan met je volle dienblad te struinen. Trap op, trap af en hopende een plek te machtigen en vervolgens weer op een volgende etage een piepklein tafeltje te bemachtigen, waar dan uiteraard maar 3 stoelen stonden. En een volgende zoektocht, die naar een stoeltje, werd gestart.

Hedendaags hoef je niet meer in de rij te staan. Je komt binnen en ziet de grote reclame zuilen met schermen al staan. Je kiest of stelt je menu samen, waar continue gevraagd wordt. Ook lekker… wil je hier frisdrank bij? Uiteindelijk was de keuze niet zo moeilijk, want ik ging special voor de Crispy Greek Style chicken burger. Daarbij nam ik op eigen initiatief en niet door een pop-up, nog een portie kipnuggets. Kosten voor al dit lekkers. €14,90! Oftewel dat is net zoveel als we vroeger met het gezin kwijt waren aan 2 mac menus en 2 happy meals. Daar waren we fl 35,- voor kwijt.

Waarschijnlijk zijn die zuilen van marmer gemaakt en de ingebouwde processer chips nog zeldzamer dan de empathie van een gemiddelde Fransoos voor buitenlandse wijnen, want deze zuilen zijn dus veel duurder dan een mierenhoop aan personeel. Het was maar goed dat de zuilen zo dicht op elkaar stonden, want zo viel kon ik niet flauwvallen van deze woekerinflatie in het Ronald McDonaldse. Een donatie lieten we dan deze maal voor wat het was. Ondanks dat we de meerwaarde van dit fonds volledig ondersteunen.

Na het afrekenen mocht ik een nummerbord pakken en kreeg niet een, maar geen bon. Dat laatste baarde me zorgen, want wat als de volgende persoon me niet kon vinden? En ik dus geen bewijs had van mijn aankoop? Enkel het nummer 197 op de tafel. De volgende persoon schrijf ik nu? Ja de volgende persoon gebied uitleg.

Bij de Macdonalds hebben ze een nieuw beroep. De nummertjeszoekers. Zij lopen gehuld met zo’n gave open golf cap voorzien van een gele M met een quasi ongeïnteresseerde blik tussen alle tafels door op zoek naar nummers. Wanneer ze bij de juiste tafel komen zetten ze het dienblad neer en nemen ze je net veroverde nummerbord mee. Ze wensen je dan nog wel even een smakelijk eten.

Dan het eten zelf, daar kwamen we voor. De heerlijke fritessaus trokken we tevreden open. Het bakje is in plaats van 0,35 vroeger in guldens, nu € 0,80 waard. Echter wel groter van stuk. De frites waren aardig gebakken en voorzien van een wekelijkse inname portie zout. Na een half bakje verorberd te hebben waren ze slap als een tod. Dat klopte dus ook weer. Mijn grootste aandacht ging uit naar de eerder genoemde Griekse Crispy Chicken Style burger. Of hoe het gevaarte ook mag (h)eten. Groots van stuk, maar van smaak? Objectief genomen gewoon een dikke 9. Een heerlijk broodje, goede saus, fetakaas, een grote unit van een knapperige kipburger. Verrukkelijk gewoon. Ja hier komen we graag voor naar de MacDonalds.

De Icethea was nog even waterig als vroeger. Uit de automaat met 1287 ijsklontjes en dan volgt een volgende teleurstelling. Natuurlijk moeten we aan het milieu denken, maar papieren rietjes. Je kunt er geen kant mee uit en na 3 slokken in 5 minuten is het rietje op. Je kunt hem niet meer bewegen en daardoor kun je maar aan een kant drinken. Wie verzint zo iets? En waarom gaan we er mee door als het niet werkt? In ieder geval gaat er aan mij geen lid van de papierenrietjesfanclub verloren.

Als toetje nam ik de kipnugets met zoetzure saus. Hierover kan ik kort zijn. Niks mis mee, je kunt afvragen of het nodig was, maar goed voor de smaak. Na het eten deden we iets unieks. We ruimden namelijk de spullen op. Gooiden onze dienbladen leeg in de prullenbak. We hadden natuurlijk ook zoals 3 kwart van de bezoekers doet onze waren gewoon in de berm kunnen smijten. Onder het mom van dan hebben vuilnisverzamelaars ook weer wat te doen. Eigen wijs van stuk deden we dat niet. We hadden wel een wat vies en opgeblazen gevoel toen we naar buiten liepen. Kortom over een maand 3 maar weer…..