Na 13 jaar gingen mijn broer en ik eindelijk weer eens naar een concert van onze favoriete Duitse band. Sportfreunde Stiller. Daar ze in Essen optraden, op goede reisafstand. Met de Sportfreunde Stiller zijn we al even bekend. Om precies te zijn sinds november 2002 toen bij FIFA 2003 het menu-nummer Independent meermaals door de pc-speakers galmde. Onthouden deden we hem, maar het duurde tot in de zomer van 2004 voor er een herintroductie kwam.
Ik zat rozen te knippen in de schuur en de radio kon geen andere zender aan dan EinsLive. Dat was al geen straf was en al helemaal niet na het horen van dit nummer. Ik werd compleet overmeesterd werd door het nummer, “ich roque”. Artiest Sportfreunde Stiller. Dat het nummer sloeg op een persoonlijke idool Roque Santa Cruz, was al helemaal vet. Vanaf dat moment durf ik mezelf fan te noemen.
In Duitsland is deze band behoorlijk populair met vele miljoenen verkochte platen. Ook in Oostenrijk en Zwitserland hebben ze talrijke hit noteringen. In 2010 gingen we samen met kameraad Ton naar een unplugged concert in Oberhausen. Het was geweldig destijds in de grote met 13.000 anderen gevulde CEntrO Arena waar de MTV Unplugged in New York tour plaats vond. Ja, de Sportfreunde zijn zo groot dat ze zelfs in New York zijn geweest om een unplugged album op te nemen. Voor sommige artiesten een droom. Onder Andere Udo Jürgens en de Amerikaanse punkband The Subways waren te gast. Hoe het nu was in een koud en kil Essen?
Donderdagmiddag verlaat ik mijn werk wat eerder, omdat we even na vieren willen gaan. Ik voel me alsmaar beroerder worden en neem nog gauw een ibuprofen om het vol te houden. Mijn buik is één grote luchtbel. Damn, komt dat even slecht uit. Toch nou net niet op de dag van een concert? Om half 5 is mijn broer er nog niet, maar hij is vaker laat. Vandaag ook niet zo heel erg, want we hebben de tijd ruim aangehouden. Hij appt dat hij nog wat af moet maken voor het werk en er over 10 minuten is. Even later stap ik de auto in als hij voor komt rijden.
We zetten een playlist aan van Sportfreunde Stiller en zijn ondanks wat oponthoud tegen 18:15 uur in Essen. We kiezen een parkhaus in de buurt en lopen door de tunnel over de weg het overdekte winkelcentrum in waar het lekker warm is. Dit tot in tegenstelling met de buitentemperatuur die amper de nul graden aantikt. We gaan kijken waar we kunnen eten en blijken direct op de juiste etage te zitten. Daar mijn maag/buik geen zwaar voedsel kan verteren is voor mij een bord pasta goed. Normaliter ben ik niet weg te slaan bij een döner tent, omdat deze in Duitsland zoveel beter zijn dan in Nederland. Alleen al bij de gedachte loopt het water me in de mond. Vandaag echter niet.
Ik houd halt bij de Italiaans en zie daar reusachtige pizzapunten, maar daarnaast ook bergen pasta achter de toonbank liggen. Ik bestel een arrabatia, wat eigenlijk arrabiata is. De man achter de toonbank verbetert me direct. Hij vraagt. “mit Käse überbacken? Waarop ik bevestigend beantwoord. Hij schept een liter tomatensaus in een kom. Lepelt er een paar flinke scheppen van mijn gekozen pasta bij en gooit er wat kaas overheen. Hij zet het een minuut of 5 in de oven. Volgens persoonlijk gebruik bestel ik er een apfelschörle (appelsap met prik) bij en loop met mijn dienblad naar een tafeltje. Mijn broer had 2 teleurstellingen te verwerken. De lahmacun was op en hij kreeg ongevraagd kip- ipv kalfsdöner in zijn durum. Wel kreeg hij 30 cent terug en was zijn cola in glazen fles geserveerd. Al is deze met 20 graden aan de lauwe, lees warme kant. Na het eten en een sanitaire stop, gaan we de Weststadhalle zoeken. Onderweg moeten we nog om van die vervelende jongetjes heen. Je weet wel die altijd in zo’n winkelcentrum rondhangen. De hele gang nodig hebben en er waarschijnlijk op kicken als je dan per ongeluk tegen ze aanloopt. Dat ze niet gewoon thuis met de lego zitten te spelen of een 2421 delige puzzel aan het maken zijn. Water nou leuk is aan de hangen?
Nou is het met digitale 5g netwerk i.c.m google maps een koud kunstje om iets te vinden, maar het is glad, donker en er is niks aangegeven. Min of meer op de gok en intuïtie volgen we een totaal onlogische route. De straatnaam komt ineens bekend voor en we slaan rechts af richting een oude fabriekshal. We menen de entree te zien, zien een touringcar staan, maar de beoogde entree is afgeschermd met 4 hekken waarop een doek hangt. Er achter keuvelen wat mensen tegen elkaar. Bijzonder, maar we lopen de hoek om eelen overkapt tussengedeelte in.
Dit ziet er meer uit als een entree en we sluiten aan in de rij. We worden warm welkom geheten en tonen onze geprinte tickets. Dit was noodzakelijk, dus deden we braaf. We gaan onze jas op hangen en lopen door de wachtrijpoortjes om vervolgens bij een loket te komen. Het loket is nog kleiner dan dit van het dorpshuis in pakweg Castenraij of Keldonk. Prachtig hoe kneuterig het eruit ziet. We hangen de jassen weg en er wordt ons ‘viel spass’ gewenst. We lopen de zaal in. Deze is opvallend rechthoekig. Het is koud binnen en na een minuut of 10 begint het voorprogramma. Een waardeloze band, die ondanks dat ze knijterhard hun best doen, de zaal nog geen seconde in verroering brengt. Iets wat in het Ruhrgebiet toch mogelijk zou moeten zijn.
We observeren de band. De zangeres begint als de zangeres van Juli. De basgitarist heeft groen geverfd haar. Van de drummer, gehuld in tuinbroek, rood sjaaltje en lange haren, denken we dat het een meisje is, maar het blijkt een man. Drie nummers klinken exact hetzelfde. Ze gooien er nog wel een goede one-liner uit. “Wir haben für vielen Publikum gespielt, und sie sind……………… ein davon…. De zaal lacht. Als ze aftreden en afbreken. Tsja dan ben je echt beginnend in de muziekwereld, wordt het langzaamaan warmer. Na een paar lekkere rocknummers uit de speakers klinken de Subways met rock & roll queen uit deze speakers. Dit kan niet lang meer duren.
De beats van ‘Ibrahimovic’ volgen langzaamaan en het drietal met gast Mario komt naar voren. Dit beat-nummer is zeker geen klassieker, maar de opkomst is goed. Hierna volgt Alles Roger en tal van klassiekers. Ook de Sportfreunde bewijzen het tegendeel van het feit dat Duitsers geen humor zouden hebben. “Wir haben heute gesehen, in Essen kann Mann einfach gut… Essen“ De zaal lacht en de Sportfreunde vragen zich af of deze grap niet eerder is gemaakt. Die Sportis spelen erg goed, de zang alsmede de klanken zijn goed. Zelf geniet ik echt van de lange outtro van ‘Titel vom nächsten Kapitel’, Nummers welke ook tot mijn favorieten behoren. ‘Applaus, Applaus’ en Ein Kompliment gaan erin als gesneden koek. Tussendoor doen ze nog even kort de Backstreet Boys, met I wan it that way. Grappig om dit op een donderdagavond in een voormalige fabriekshal in Essen te horen van een Duitse Indie-rock band.
Tussendoor bestel ik lautes wasser en voel me nog best hip ook nog met deze 0,3 liter spa-rood in mijn handen. Al moet ik vrij snel het sanitair bezoeken. Wat ruimschoots aanwezig is. Ik zie er een sticker hangen van mijn favoriete Duitse club, Fortuna Dusseldorf. Die Sportis blijven spelen en brengen tussendoor nog even een ode aan ‘der Kaiser’ Franz Beckenbauer. De politiek kan eveneens niet achterwege blijven. Daar de zaal niet zo heel groot is, is vrij duidelijk welk nummer het publiek als toegaven wil horen. ‘Wellenreiten! Klinkt het uit een enkele keel, maar wel duidelijk. Dat blijkt als toegave niet het slot. Sterker nog, de drummer gaat van zijn stoel af, pakt de microfoon en zingt ‘zijn’ nummer ‘es muss wass wunderbares sein’. Ze eindigen met een nummer dat ik tot een paar jaar terug nog op de lijst van mijn uitvaart hadstaan. ‘Fast wie von Selbst’ wederom klasse gespeeld. De melancholiek druipt er, net als bij andere nummers, weer van af.
Wat ook heel gaaf is om te zien, is dat 2 jongens van de road crew, die zich een slijmbeursontsteking sjouwen aan het gitaar wisselen ook zelf nog een keer mee mogen spelen. Het laat de liefde, maar ook het plezier zien van de band. Ze zijn simpelweg dankbaar dat ze mogen spelen en doen het met overgave. Ik kan heir onwijs van genieten. Of je nu staat voor 200.000 man op Rock am Ring of hier in een oude fabriekshal in Essen voor 1300 man. Ze spelen alsof hun leven ervan afhangt en zijn blij met de zaal. Ze eindigen met ‘Wunderbahren Jahren’. Mijn energie is op dit moment door mijn gesteldheid op, maar een ‘applaus’ kan er zeker vanaf. Wat een optreden. We lopen nu wel de juiste route terug naar de auto, glibberen en glijden over het met zwarte pekel bestrooide voetpad.
Voor wie de band niet kent. Zoek op Spotify eens het nummer Ein Kompliment op. 9 van de 10 mensen die ik hiermee heb kennis laten maken zijn onder de indruk. Een ding is zeker, dit gaat niet nog eens 13 jaar duren voordat ik ze weer zie. Fast Wie von Selbst kommen wir wieder bald rein!
Reactie plaatsen
Reacties